Marcella Thompson Jagodowe wzgórze

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Wiem, że niepokoi cię sprawa Luke a dodał po chwili. A także wiele innych spraw. Tak przyznała, bo wbrew własnej woli wciąż nie mogła zapomnieć tego, co przed latyspotkało ją o tej samej porze. Otóż liczysz się tylko ty, Kate Harmon.I to, że cię kocham.Tego już nic nie zmieni.Mimo mocnego postanowienia, by nie dać ponieść się wyobrażeniom o przyszłości, Katezapragnęła wirować w tańcu i biec przez pola, wołając, ile sił w płucach: On mnie kocha!Zdołała wszakże pohamować swoje podniecenie, mimo że jego pocałunek sprawił, żezadrżała pod nią ziemia.Nazajutrz, gdy Kate razem z George em szorowała lady i wiadra w stoisku sprzedażyowoców, na podjazd wtoczył się samochód kempingowy.Rodzice! Sądziłam, że wrócicie znacznie pózniej powiedziała, obejmując matkę i strofując psy,które szczekały i skakały na wszystkich. Nie stawaliśmy od Missisipi! Sara Harmon wskazała na męża. Bał się, że jeślizjemy lunch, ominie go tegoroczny sezon.Leonard Harmon miał dość niepewną minę. Nie widziałem powodu, żeby się zatrzymywać. Ucałował Kate, po czym wykonał gestw kierunku samochodu. Poza tym, gdy ten pojazd stanie dziobem do domu, nic go już nie może wstrzymać. Nie zwalaj wszystkiego na ten nieszczęsny wehikuł kpiła Sara. To ty dostałeśtakiego przyspieszenia, jakby ktoś wkręcił ci śmigło. Podróże z twoją matką to prawdziwa rozkosz, skarbie mrugnął Leonard do Kate.Patrząc na nich, Kate uświadomiła sobie, jak bardzo za nimi tęskniła. Tak się cieszę, że widzę was w formie.W domu jest sporo jedzenia, ale zalecamostrożność.Gladys zabiła cielaka i dziś wieczorem wydaje ucztę.Nadszedł George. Zapowiadają się niezłe zbiory, Leonardzie.Pewnie siedząc tam całą zimę, zapomniałeś,co to jest praca. No to się przekonasz, jak cię rozłożę przy zbiorach na obie łopatki. Aatwo ci to przyjdzie.Panienka w zimie omal nie zatyrała mnie na śmierć.Córka nalegała, by rodzice poszli coś zjeść i odpocząć, ale Leonard tylko się uśmiechnął. Muszę rzucić okiem na moje maszyny.Kate ruszyła za nim.Nie poinformowała rodziców, że Luther Thomas nie dotarł jeszczedo Arkansas i że zatrudniła zarządcę.Chciała wszystko ujawnić w trakcie kolacji, gdy ojcieczdoła już wypocząć po podróży.Ponieważ jednak Jay właśnie coś dłubał przy maszynach,musiała wyjaśnić jego obecność. Tato, Luther przyjedzie z opóznieniem i wysłał mi pieniądze, żeby zatrudnićpracownika.To ten facet, który właśnie pracuje w magazynie.Ma na imię Jay rzuciłabłyskawicznie, w nadziei, że jeśli będzie mówić dostatecznie szybko, to być może ojciecprzeoczy kilka wyraznych luk w tej sprawie. Co ty mówisz, dziewczyno?! Leonard obrócił się do niej, marszcząc czoło. Cóż gotakiego zatrzymało? Nie wiem dokładnie.Sądzę, że interesy Kate uśmiechnęła się.Ale jej odpowiedz niezadowoliła Leonarda. Czy ten cały Jay zna się choć trochę na maszynach? Zna się bardzo dobrze nie tylko na maszynach, ale na wszystkim, czego dotknie.Opowiem ci o tym pózniej. Ten chłopiec niezle pracuje, chociaż pochodzi z Kalifornii dodał George.Leonard mruknął, że sam chce się o tym przekonać, i ruszył w stronę magazynu.Katewzięła matkę pod rękę i obie skierowały się do domu. Jak z ojcem? Gdyby czuł się lepiej, nie dałabym mu rady westchnęła Sara. Od stycznia dręczyłmnie, żeby wracać.Przypuszczam, że nigdy już nie pojedzie na Florydę.Twierdzi, że tosiedlisko bandy republikanów, którzy przyjechali tam umierać, a on chce umrzeć wśródborówek i demokratów. Aadna historia. Kate zatrzymała się. To co teraz będzie? Nie wiem, dziecko.Ale z pewnością zrobiliśmy słusznie, sprzedając farmę. Pchnęłaz rozbawieniem Molly. Ojciec mówi o kupnie czegoś innego.Małego.Czy wiesz, czemuten Luther nie przyjechał? Chciałabym wiedzieć.Ale nie dał żadnego znaku życia oprócz pokaznych czeków ikilku krótkich poleceń. Co o tym myślisz? Nie mam pojęcia. Kate wzruszyła ramionami. Dostałam wiadomość, że przyjedzie zopóznieniem.Przekazałam prośbę o telefon automatycznej sekretarce, ale do tej pory nieoddzwonił.Teraz, gdy mówiła o tym głośno, sprawa wydała jej się poważniejsza, niż dotychczassądziła.W ciągu ostatnich tygodni niemal przestała myśleć o Lutherze Thomasie.Jay radziłsobie z farmą tak, jak gdyby na niej wyrósł, toteż odłożyła na bok inne problemy.Wiedziałajednak, że ojciec choć farma nie należała już do niego nie potraktuje tego równie lekko.Doprowadzi ją do szaleństwa, dociekając przyczyn milczenia Thomasa.Przyczyn, którychprzecież ona nie znała.Matka zmarszczyła czoło. To dziwne, prawda? Tak, dziwne.Aha, w domu ujrzysz pewną kosmatą parkę kociaków, których jeszcze nieznasz.Przechodzą teraz okres dewastowania wszystkiego.Sara przyjęła wiadomość ze spokojem. Co jeszcze nowego? I skąd, na Boga, wytrzasnęłaś człowieka, który umie prowadzićfarmę?Kate uśmiechnęła się i objęła matkę. To długa historia, mamo.ROZDZIAA �SMYWczesny poranek zapowiadał jasny i słoneczny dzień rozpoczęcia zbioru truskawek.Katewraz z matką przyszły na stoisko tuż po szóstej rano, by wykonać czynności, których zpowodu zmęczenia nie zdołały zakończyć poprzedniego wieczoru.Kate aż do zmrokuuganiała się po polu w poszukiwaniu największych okazów truskawek, pragnączademonstrować je klientom.Zebrała ponad cztery kilo owoców, które stały teraz na ladzie, akażdy z wystawionych eksponatów olśniewał czerwienią i kusił swoim wyglądem.Stoisko umieszczono pomiędzy dwoma olbrzymimi dębami, które podczas letnich upałówdawały rozkoszne schronienie.Wczesnym porankiem było tu jednak nieco chłodno.Obiedygotały z zimna, przerywając co chwila pracę, by łyknąć gorącej kawy.Gladys, sapiąc, pojawiła się na podjezdzie o wpół do siódmej. Wielkie nieba, dziewczyny, kolejka samochodów stoi na pół drogi do miasta.Wstawiła torbę z obiadem do chłodni. Zgadnijcie, kto jest pierwszy!Kate i Sara krzyknęły chórem: Pani McChristian!Znana powszechnie w sąsiedztwie jako Miz Mac, dobiegała dziewięćdziesiątki, o ile jużjej nie przekroczyła.Jezdziła bladożółtym plymouthem z ogromnymi płetwami z tyłu, a był tomodel, który jej mąż nabył w 1957 roku.Sąsiedzi nadali mu imię Jaskier.Co roku pojawiałasię pierwsza.Gdy tylko otwierano bramę, plymouth Miz Mac wpadał na podjazd, zataczałszeroki łuk brzegiem plantacji, po czym zawsze o centymetry od stoiska z poślizgiemhamował.Sara, Gladys, a także Kate obawiały się, że pewnego dnia plymouth wjedzie dochłodni, a one wszystkie wylądują na potężnym chromowanym zderzaku. Skryjcie się za drzewem, idę otworzyć bramę powiedziała Kate, niezupełnie żartując. Nie mogę uwierzyć, że ona wciąż prowadzi samochód. Sara zmarszczyła czoło. To potrafi każdy głupi sarknęła Gladys [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki