Karl Gjellerup mlyn na wzgorzu

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nadaremnie usiłował młynarz wyjaśnić, że nie czyni jej żadnego zarzutu, że przeciw-nie, choói wyłącznie o nią samą, że ona powinna to rozstrzygnąć, zastanowiwszy się, czynie pracuje ponad siły.Liza lamentowała dalej w tym samym tonie: oczywiście, skoro pan młynarz sąói, żetak bęóie lepiej, trzeba przyjąć drugą służącą.Ale to, co było najcięższe, już odrobione;w jesieni i w zimie jest mniej roboty w piekarni; skoro zaś dotychczas starczyło jej siły,to chyba i w zimie zrobi, co należy.Ale oczywiście& Bądzże rozsądna, Lizo! zawołał zniecierpliwiony młynarz. Mówię przecież,że sama wiesz chyba o tym najlepiej.Jeżeli naprawdę mniemasz, że siły& SiłyHLiza zaśmiała się nagle wesoło, szybkim ruchem odgarnęła rękawy poza łokcie i wy-ciągnęła ramiona. Jak się zdaje, jest czym chwycić!Była to para mocnych ramion kobiecych, których miękkie zaokrąglenie jaśniało bieląw sierpniowym słońcu.Cienie owocowego drzewa kładły się niewyrazną w konturach,zielonkawą plamą na młodą twarz, mieniącą się błyskiem oczu i bielą zębów, śmiejącą siędołeczkami policzków i brody. Czyż ja wyglądam jak przepracowana? Czy pan sąói, że schudłam? Czy zle mi sięwieóie tutaj we młynie na wzgórzu?Jeszcze ciągle wyciągała przed siebie ramiona, óięki czemu postać jej rysowała sięswobodnie żywymi liniami, a oddychanie wprawiło ją w rytmiczne, faliste ruchy.Z całejjej istoty płynęła zdrowa świeżość, na twarzy jej jaśniała radosna świadomość zwycięskiejsiły.Młynarz uczuł, jak ta fala młodości i zdrowia przenika w niego samego i buói w nimnajtajniejsze pragnienia drżące przeczuciem nowej, górującej ponad wszystkim radościżycia.Zawstyóony spuścił oczy pod naporem fascynującego spojrzenia jej czarnych zrenic.Albowiem w tym radosnym świetle tliła skra ironii: nie ważysz się! Wszystko to jestniedorzeczne! Nie ważysz się sprowaóić innej i nie ważysz się także wziąć mnie, tak jaktu stoję i oszałamiam twoje zmysły& Nie ważysz się na nic.Ale ja się ważę, bo tak chcę!% Więc dobrze.Nie bęóiemy już mówić o tym, Lizo bąknął młynarz i odszedłszybko do domu.Tego samego wieczora zawinęła pani Andersen do młynarskiego domu.Przybyła zapózno.Kandydatura Zajęczej Any przepadła z kretesem.�� tu: poza tym.kar e eru Młyn na wzgórzu 51KSIGA IIIiJenny! Jenny! Jenny& Malutka!To Hanna nawoływała swą ulubienicę.Stała z młynarzem na skraju wysokopiennego świerkowego lasu, w oddaleniu mniejwięcej pięćóiesięciu kroków od leśniczówki.Obok domu przy korycie studni Janek poiłparę kuców z krótko przystrzyżonymi grzywami; z gniadych grzbietów dymiła się w sło-necznych blaskach złocista para, a z jednego z pysków końskich, wzniesionego ponadkoryto, kapały krople wody jak iskry.Wśród głębokich cieni stajni, mieszczącej się podjednym dachem z domem mieszkalnym, bieliły się rękawy koszuli leśniczego, który wie-szał tuż przy wrotach koński popręg.Mięóy szczytową ścianą domu a zagajnikiem mło-dej, strzelającej wysoko w górę dąbrowy wiodła droga ku niedalekiemu wybrzeżu wzdłużmałego pólka, którego przednia część miała ciemną aksamitną barwę po świeżej orce;pozostawiony w skibie pług wskazywał, góie małe koniki przerwały niedawno pracę.Parę jaśniejących obłoków rzucało długie białe pasy na rozsłoneczniony Sund.W bru-natnawych wierzchołkach buków ponad omszonym dachem igrały, skrząc się figlarnie,promienie wrześniowego słońca, natomiast mięóy pniami świerków światło przenikałospokojnymi snopami. Jenny! Jenny!Nawoływanie Hanny brzmiało w szczególniejszy sposób, niby skomponowana melo-dia.Pierwsze trzy, cztery Jenny oóywały się r n w szybkim następstwie, w tymsamym tonie, potem po krótkiej pauzie głos przeskakiwał o oktawę wyżej i półto-nami zniżał się do finału malutka , którego rozóielone pauzowaniem zgłoski wydoby-wały się z melodii szczególnie zaakcentowane, óięki czemu rozlegały się szeroko w lesie.W tym nawoływaniu kryło się coś niesłychanie wnikliwego, pieszczotliwego, kuszącego,a młynarz lubił się mu przysłuchiwać niby muzyce przepojonej tajemniczym czarem lasu. �isiaj widocznie nie przyjóie wcale rzekł młynarz, pragnąc, by Hanna jeszczedalej nawoływała. O, przyjóie z pewnością, skoro tylko posłyszy mój głos.Ale może odpęóono jągóieś daleko. Odpęóono? Któż by to uczynił? Inne sarny.Wiele spośród nich nie cierpi Jenny za to, że obcuje z nami, a możei óięki temu, że nosi obróżkę.Przeszli powoli przez świerkowy lasek i stanęli na skraju łąki, spowitej niemal całko-wicie w cienie.Przed nimi piętrzył się las bukowy.Silne światło słońca kładło się cienką, delikatnąpozłotą na wierzchołki pozieleniałego brązu; tu i ówóie jaśniał biały obłoczek.Poniżejzarysowały się smukłe kontury szarych pni, a jeszcze niżej poszycie leśne, złożone z lesz-czyny, ciernistych krzewów i bukowych pędów, nietknięte jeszcze porą roku, zieleniłosię w słonecznych blaskach letnią świeżością i bujnością.Ponad ich głowami szumiały cicho świerkowe igły; ożywczy, pachnący żywicą po-dmuch wiatru muskał im twarze, zwiewając parę błyszczących, jedwabistych włosów naoblicze Hanny.Była ubrana w niebieską sukienkę, spływającą swobodnie luznymi fałdamipodtrzymywanymi paskiem.Głowę jej przykrywała z fantazją nałożona płaska czapeczkaz wełnianej przęóy, a to na wpół chłopięce okrycie głowy nadawało zazwyczaj tak spo-kojnej twarzyczce jakiś łobuzerski wóięk.Wyglądała baróo zabawnie, zwłaszcza teraz,gdy przyłożyła dłonie do ust, aby głos rozchoóił się silniej i dalej.Poza nimi rozległ się tupot szybkich kroków to nadbiegał Janek w towarzystwieHektora, biało i czarno nakrapianego legawca�t , który powitał młynarza, swego przyja-ciela, óikimi skokami. Czy Jenny nie przyjóie? pytał Janek zdyszany [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki