psychologia%2Bkliniczna%25281%2529

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wiadomości z teorii psychologii nie mogą być jednak martwym, werbalnym kapitałem wiedzy, ale doświadczeniem "życiowym", które psycholog umie stosować do analizy faktów.W toku studiów mają to zapewnić ćwiczenia z psychologii ogólnej, rozwojowej i z psychologii osobowości.Zadaniem ich jest ponadto dać przyszłemu psychologowi praktyczną umiejętność w posługiwaniu się konkretnymi metodami badawczymi, zarówno tymi, które służą do badania poszczególnych procesów-spostrzegania, uczenia się, myślenia itd., jak i głównymi metodami badania osobowości - podstawowymi testami psychometryczmymi (skala Termana-Merrilla, skala Wechsiera, test Ravena), testami psychoorganicznymi (test L.Bender), metodami projekcyjnymi (Rorschach, TAT, test Zdań Niedokończonych) oraz inwentarzami osobowości (MMPI, Maudsiey Personal Inventory).Drugim elementem wykształcenia fachowego jest wiedza w zakresie przedmiotów pomocniczych, przyrodniczych i lekarskich.Wiedza przyrodnicza obejmuje przede wszystkim dokładną znajomość budowy układu nerwowego i jego czynności, łącznie z budową i czynnościami recepto-138rów i efektorów oraz podstawowe wiadomości z teorii ewolucji i genetyki; wiedza lekarska - wiadomości z psychiatrii i neurologii.Trzeci wreszcie element-to ogólne wykształcenie metodologiczne, znajomość podstaw metodologii ogólnej i znajomość metod statystycznych wraz z umiejętnością takiego programowania eksperymentu, aby jego wyniki można było opracować w sposób statystycznie poprawny.Wszystko to stanowi jednak tylko zrąb wykształcenia w istocie niezbędnego dla każdego psychologa.Specjalistyczne wykształcenie psychologa klinicznego obejmuje i nowe, dodatkowe wiadomości, i-co jest rzeczą bardzo ważną-opanowanie "myślenia klinicznego".Wykształcenie specjalistyczne - to zasadniczo teoretyczna wiedza o zaburzeniach zachowania i ich różnorodnym uwarunkowaniu, zarówno przez czynniki organiczne, jak i czynniki "psychologiczne", oraz o czynnikach działających korekcyjnie.Ale kliniczna wiedza teoretyczna, jak również wiedza metodologiczna, zdobyta w toku studiów podstawowych, jest tylko martwym balastem, jeśli psycholog nie umie się nią posługiwać w praktyce.Dlatego, istotny nacisk należy położyć na tym, co nazwałem "myśleniem klinicznym".Psycholog kliniczny musi umieć zmobilizować cały kapitał swej wiedzy i zastosować go do analizy konkretnego wypadku, myśleć o człowieku, którego bada w danej chwili i w terminach aktualnie przebiegających u niego procesów regulacyjnych, dążeń, emocji, myślenia, i w terminach znanych sobie teorii osobowości, aby postawić odpowiednie hipotezy, w możliwie prawdopodobny sposób wyjaśniające występujące w tym wypadku zaburzenia zachowania na tle całej osobowości badanego."Myślenie kliniczne" obejmuje też przewidywanie, jak-wobec postawionej hipotezy - powinien badany zachować się w odpowiednich sytuacjach, a to dopiero pozwala psychologowi zmobilizować swą wiedzę metodologiczną i dobrać bądź to odpowiednie testy, bądź też zaprogramować określone eksperymenty kliniczne mające na celu sprawdzenie hipotezy.W czasie studiów podstawową umiejętność myślenia klinicznego usiłuje się wyrobić u studenta na ćwiczeniach z psychologii klinicznej, połączonych z tygodniowymi praktycznymi stażami w placówkach klinicznych, a także w toku przygotowywania pracy magisterskiej, w której uczy się on posługiwać pewnym określonym zestawem metod klinicznych i eksperymentalnych dla rozwiązania jakiegoś ogólnego problemu z dziedziny psychologii zaburzeń zachowania.Rzeczą istotną jest, aby nie było to schematyczne badanie grupy takich czy innych osób, ale kliniczne badanie określonych, wyselekcjonowanych pod pewnym względem przypadków, z których każdy jest badany osobno, a wnioski końcowe pozwalają dopiero na uogólnienie serii indywidualnych badań [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki