Lewandowski Konrad T. Elektryczne perly

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- To nie jest kabaret! - zirytował się Drwęcki.- Niech pan stąd idzie! - popchnął Boyaw stronę Witkowiaka.Literat odszedł niechętnie.Witkowiak odprowadził go gdzieś za budkę dróżnika.Jerzywyjął i demonstracyjnie przeładował colta.- Jeśli pan strzeli.- zaczął Białozimski.- Nie pozwolę wam jej zabić - odparł chłodno Drwęcki, podchodząc do samochodu.-Przynajmniej nie tak, jak żeście to sobie zaplanowali.- Skąd panu przyszło do głowy, że zaplanowaliśmy samobójstwo? - spytałaBiałozimska.- Potrzebna nam zakładniczka, żeby się wydostać z kraju.- Niepotrzebna wam zakładniczka.Nie macie pieniędzy na podróże zagraniczne, apani brat przed chwilą spojrzał na zegarek - odparł Jerzy.- Znaczy się, na coś czeka.Możena pociąg? Pociąg, który się tutaj nie zatrzymuje.- błyskawicznym ruchem chwyciłAlbertyna za gardło i przystawił mu pistolet do głowy, tuż za uchem.- Granat.! - stęknął ostrzegawczo zabójca.- Kula trafiająca w tym miejscu w mózg powoduje nagły skurcz wszystkich mięśni -syknął Drwęcki.- Nie zdołasz wypuścić granatu, zanim nie wyciągnę Stanisławy.Blefował, ale musiał spróbować.Gdyby nic nie zrobił, Bia - łozimscy nieodwołalniezabraliby Przybyszewską w swoją ostatnią drogę.Nie mógł pozwolić im ruszyć, nie mógłodstąpić!Lekki błysk niepewności w oczach Albertyna przekonał Drwęckiego, że blef byłskuteczny.Przynajmniej na razie.- Proszę wypuścić Stanisławę!Miał tylko jedną szansę.Właściwie szansa to było za duże słowo.Miał tylko nadzieję.Cień nadziei, że po strzale zdoła sięgnąć do samochodu dostatecznie szybko i głęboko, byzłapać granat wypadający z martwiejącej dłoni i wyrzucić go do przydrożnego rowu.Zacząłzaciskać palec na spuście colta. Od ślubu nikogo nie zabiłem. - przemknęła mu myśl.Białozimska gwałtownie pochyliła się do przodu i chwyciła w obie dłonie pięść bratatrzymającą granat.Chciała przejąć broń lub rozewrzeć jego palce po strzale nadkomisarza, niewiadomo.Dość, że przez chwilę przestała zwracać uwagę na Przybyszewską, którabezwładnie osunęła się na drzwi od strony Jerzego, po czym nagle odblokowała je, otworzyłai całym ciałem rzuciła się na zewnątrz.Drwęcki puścił Albertyna i skoczył w kierunku Stanisławy.Ręka, którą miał zamiarjej pomóc, była zajęta przez pistolet.Wypuścił broń, chwycił pisarkę za kołnierz sukni iszarpnął z całej siły.Białozimscy stracili rozstrzygającą sekundę, ustalając między sobą, którez nich ma trzymać granat.Ewelina nie zdążyła już przytrzymać Stanisławy.Drwęcki wywlókłją z samochodu, po czym oboje stracili równowagę i runęli na drogę.Jerzy uderzył prawymbiodrem o bruk podjazdu na nasyp kolejowy.W oczach rozbłysły z bólu tysiące świec.- Mówiłam, panie nadkomisarzu, że nad tym panuję - usłyszał szept Przybyszewskiej.- Zażyłam tylko trochę, żeby skurczyły mi się zrenice.Reszta to była glukoza.Nie skomentował.Najpierw przekonał się, że jego biodro nadał jest sprawne i że możepodnieść się o własnych siłach.Należało to zrobić szybko, bo leżeli zbyt blisko.W następnejchwili Jerzy zobaczył, że z budki dróżnika wybiega Witkowiak z azbestowym kocem wdłoniach.Zapewne był tam na wyposażeniu przeciwpożarowym.Minęły cztery sekundy.Michał narzucił przeciwogniowy koc na Jerzego i Stanisławę, po czym pomógł Drwęckiemuwstać i razem odciągnęli Przybyszewską.Wybuch nie nastąpił.Policjanci, z rewolwerami gotowymi do strzału, otoczyli citroena.Jednak kiedyzobaczyli, co się dzieje w środku, cofnęli się szybko, czekając na dalsze rozkazy.Ktośpodniósł pistolet Jerzego i oddał go właścicielowi.- To pańska sprawa, panie nadkomisarzu! - zawołał sędzia Hrabyk ze swojegostanowiska.- Proszę ją teraz zamknąć!Drwęcki rozmasował obolałe biodro i pokusztykał z powrotem do Białozimskich.Ewelina przeszła w tym czasie na przednie siedzenie i wzięła na kolana kanister z benzyną.Czerep granatu trzymali teraz oboje.- Poddajcie się - powiedział łagodnie Jerzy.Pokręcili przecząco głowami.- Osobiście napiszę do pana prezydenta wniosek o wasze ułaskawienie.- I pójdziemy dożywotnio do więzienia, tak? - spytał sarkastycznie Albertyn.- To nieuniknione.- I znów będę dziwadłem, którym wszyscy będą się zabawiać? Wie pan, jak to jest,kiedy każdy zwyrodnialec chce przeżyć niecodzienne doznanie? Albo gdy jakiś zadufanykonował dla poklasku wystawia pana nago przed akademickim audytorium? Przedwytrzeszczonymi durniami, bełkoczącymi z namaszczeniem łacińskie terminy, by ukryć swąwyższość i odrazę? Nie, panie nadkomisarzu, przeżyliśmy dość upokorzeń.Całe życiespędziliśmy w więzieniu, tylko o niewidzialnych kratach, ale to żadna różnica.Nareszcieczuję się człowiekiem i nie wyrzeknę się tej odrobiny godności i wolności, którą teraz mam.Przepraszam, to nie jest odrobina.To bardzo wiele.Czy potrafi pan pojąć, jak wiele?- Chyba tak - odparł Drwęcki.- Rozumiem.Ale nie musi pan zabierać z sobą siostry -próbował dalej.- Dobry adwokat.- Dziękuję, panie nadkomisarzu, ale nie.Jesteśmy jednością - powiedziała Ewelina.-Jeżeli nawet nie jesteśmy naturalnymi dziećmi Stanisława Przybyszewskiego, to staniemy sięnimi teraz.Spełnimy jego marzenie o ostatecznej jedności kobiety i mężczyzny.- Myślę, że już nie dokończymy tej rozmowy - Albertyn znów spojrzał na zegarek ichwycił oburącz kierownicę.Drwęcki obejrzał się w stronę tunelu.Nic nie zobaczył, ale przez warkot silnikacitroena przebił się odległy i coraz wyrazniejszy łoskot pociągu.Białozimska, przyciskając jedną ręką do piersi odbezpieczony granat, drugą podprzednią szybą położyła ostatnią, siódmą elektryczną perlę, ale oznaczoną numerem jeden.Numerologiczny nawias został zamknięty.- Sztuka ojca nas wyzwoliła - rzekł Albertyn.- Staliśmy się artystami. Ponad życiem,ponad światem. - zaczął recytować Conf�teor, jak ostatnią modlitwę.- Jesteśmy panamipanów, nie kiełzani żadnym prawem, nie ograniczeni żadną ludzką siłą!- A wy wszyscy i tak już wkrótce pójdziecie za nami!- zawołała Ewelina.- Właśnie tądrogą! W ogień i mrok!Samochód ruszył i natychmiast skręcił na tory, w stronę tunelu.Zatrzęsło nim izarzuciło, gdy wjechał na podkłady, ale Białozimski wyrównał i przyspieszył.Citroenyszczyciły się solidnymi resorami, w sam raz na polskie drogi.Drwęcki patrzył za nimi bez jednej myśli w głowie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki