Ryan Nan Bóg Słońce(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Amy nie miała odwagi się obejrzeć, ale czuła, że czerwonoskórypuścił się w pogoń.Na oślep chłostała wodzami szyję gniadego,wbijając obcasy w jego gładkie boki.Z szaleństwem w oczach, dysząc jak parowóz, gniady gnał przeznieprzyjazną równinę, przeskakiwał kaktusy, wystające skałki imartwe krzewy.Amy pochyliła się nad końską szyją, w każdej chwilispodziewając się śmiercionośnej strzały w plecy.Przeklinając się w duchu za samotną wycieczkę zaczęła sięgorączkowo zastanawiać, czy niemłody już koń wytrzyma tenwściekły galop.Czy może przegonić rumaka Indianina? A nawet jeślidotrze do hacjendy, co wtedy? Nie było nikogo, kto mógłby jejpomóc.Juana i Linda - dzięki Bogu - były bezpieczne w drodze doNowego Orleanu.Magdalena i Fernando pojechali do Sundown.WOrilli pozostało jedynie kilku vaqueros, a i oni stacjonowali daleko odhacjendy.W domu nie było nikogo.Amy uchwyciła pełną garścią grzywę konia i odważyła sięspojrzeć przez ramię.I omal nie zadusił jej strach.Indianin na ogromnym, czarnym ogierze był nie więcej niżdwadzieścia jardów za nią i bez trudu dotrzymywał jej kroku.Wyprostowany jak struna, z chmurą ciemnych włosów rozwianąwokół poznaczonej bliznami twarzy ścigał ją z lodowatą, przerażającądeterminacją.Amy odwróciła się znowu, błagając Rojo, by jechał szybciej, aleniemłode już zwierzę osiągnęło granicę swych możliwości i dzielniewalczyło o utrzymanie szybkości.Ze spienionym, otwartym pyskiem iwywieszonym językiem biedny Rojo rozpaczliwie robił pokrytymipianą bokami.A wciąż byli o mile od Orilli.Przed oczami Amy pojawiła się okropna wizja: nagie, okaleczoneciała Shirley i Nell Crawford, zabitych przez zdziczałych Apaczów.Dzikus za nią był bez wątpienia z plemienia Meskalerów.Spotkają taki sam los jak te dwie nieszczęsne istoty.Zlodowaciałymi ze strachu rękami ściskała wodze i grzywę Rojo,modląc się o szybki i bezbolesny koniec.Nie bała się umrzeć, alekażde dziecko na południowym zachodzie wiedziało, że Apaczechętnie torturują swe ofiary przed zadaniem im śmierci.Nie zważając na kurz zasypujący jej oczy, na powiewające nawietrze włosy i wzdymającą się wokół ud spódnicę, Amy wścieklebodła piętami brzuch Rojo.Kiedy ujrzała różowiejącą w dalihacjendę, wydawało jej się, że pędzi już całą wieczność.Z pewną ulgą zaczęła zastanawiać się, czy zdąży dobiec dohacjendy i naładowanego winchestera, zanim Indianin ją dopadnie.Wchwilę pózniej, mrugając załzawionymi przez wiatr oczami, ujrzałamałą grupę jezdzców, zbliżającą się do hacjendy od południa.Kiedy podjechała bliżej, okazało się, że są to żołnierze należącydo meksykańskich oddziałów Juareza.Serce Amy podskoczyłoradośnie.Usiłując przełknąć ślinę, żeby ich zawołać, zaczęławymachiwać ramionami w nadziei, że zwróci na siebie uwagę.Była już pewna, że się jej udało, kiedy żołnierz jadący na czeleoddziału krzyknął coś i kolumna zatrzymała się.Z bliska Amynatychmiast rozpoznała siwowłosego, jednookiego dowódcę.Był todawny służący z Orilli, Pedrico Valdez.- Pedrico! - krzyknęła radośnie.- Pedrico Valdez! Och, dzięki,dzięki Bogu!Pedrico i meksykańscy żołnierze obronią ją.Koniec kłopotów.Zuśmiechem na brudnej, zalanej łzami twarzy gwałtownie zatrzymałaspienionego Rojo, zeskoczyła z jego grzbietu i popędziła na spotkaniejadącego konno Pedrico Valdeza.W tym samym czasie Indianin na lśniącym, czarnym ogierzepodjechał bliżej i uniósł prawą rękę.Oczy całego oddziału zwróciłysię ku niemu.Gestem wydał im rozkaz, a oni, włącznie z Pedrico,rozdzielili się błyskawicznie.- Nie! - krzyknęła kompletnie zaskoczona Amy.- Nie zostawiajmnie, Pedrico! Wracaj tu!Pobiegła za odjeżdżającymi żołnierzami, krzycząc, żeby jejpomogli.Oni jednak jechali dalej, głusi na jej rozpaczliwe wołanie.Przy stanęła z niedowierzaniem i wtedy jej przerażone oczy spoczęłyna Indianinie.Półnagi wojownik spokojnie siedział na koniu i przyglądał się jejuważnie.Na krótką chwilę ich spojrzenia spotkały się [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki