SymfoniaMilosnapdf

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niewiele brakowało, a mogłaby ubzdurać sobie, że tenuśmiech przeznaczony jest tylko i wyłącznie dla niej.Powodował, że znowu czuła się jak tamta namiętna, zuchwaładziewczyna, której marzenia wykraczały daleko poza wiej-skie życie, wiejskie tańce i małżeństwo z wiejskim dziedzi-cem.Tamta dziewczyna wierzyła, że istnieje gdzieś wielkii podniecający świat, który tylko czeka, żeby go wzięła w posiadanie, cieszyła się nim i delektowała ze wszystkich sił, i że mężczyzna, zdolny obudzić w niej zmysły i podbić serce, bę-dzie również potrafił sprawić, by to marzenie się ziściło.I właśnie dlatego Dylan Moore był tak niebezpieczny dla100kobiet.W jego ciemnych, mrocznych oczach i grzesznymuśmiechu kryła się uderzająca do głowy obietnica, że kiedy się z nim będzie, życie przypominać będzie jeden wielki deser.Upomniała siebie surowo, że nie jest już tamtą dziewczy-ną, niemądrą i namiętną, i tak okropnie bezbronną.Jest teraz kobietą, ukształtowaną nie tylko przez romantyzm, miłośći przygodę, ale i przez ciężkie czasy, surową rzeczywistość i walkę o zachowanie równowagi.Dostała niezłą nauczkę.Życie nie jest życzliwe dla tych, którzy łamią reguły.Grace głęboko wciągnęła powietrze.- Mdło by mi się zrobiło, gdybym stale jadała desery -stwierdziła.- Słodycze mnie nie nęcą.- Nie? - Dylan wstał od fortepianu, a ona wyprostowałasię i mocno zacisnęła dłonie na podołku, kiedy stanął za jej krzesłem.Położył dłonie na oparciu i pochylił się nisko do jej ucha.- A czym można panią skusić?- Skromnym jedzeniem - odpowiedziała stanowczo.-Owsianką.Gotowaną wołowiną i kapustą.Tego typu daniami.- Powiedziane jak na bardzo rzeczową i poprawną guwer-nantkę przystało.- Roześmiał się cicho, a jego ciepły oddech musnął jej ucho.- Ani na chwilę w to nie uwierzę.Ma pani podobne zdanie jak ja na temat tego, czym żywi się życie.Odwróciła się na krześle, by spojrzeć na niego przez ramię.- Absolutnie nie.- Gdyby nie, nie całowałaby pani tak, jak pani całuje.Grace drgnęła.Nie zapyta, nie, za nic nie zapyta go, jakcałuje.Ale i tak jej powiedział.- Całuje pani tak, jakby ten raz był pierwszym i ostatnimw pani życiu.Grace z trudem przełknęła.- Myślę, że źle mnie pan osądza, sir.W przeciwieństwiedo pana wolę nie dawać się ponosić każdemu impulsowi, ja-ki poczuję, nie zaspokajać każdego kaprysu, który mi przyjdzie na myśl, i nie dopuszczać się wszystkich możliwychskandalicznych postępków.To się nazywa powściągliwość.Mógłby pan czasami coś takiego poćwiczyć.101Moore'a rozbawiły chyba te słowa, które nawet samejGrace wydawały się okropnie świętoszkowate.- Moja własna, najwłaśniejsza mała purytanka - wyszeptał.-Mówi pani o powściągliwości.A gdzież podziewała się onatamtego wieczoru, kiedy tak namiętnie mnie pani całowała?- Wcale pana nie całowałam - poprawiła go od razu.Tech-nicznie rzecz biorąc, była to prawda.- To pan mnie całował.- Więc, jak rozumiem, to powściągliwość kazała pani za-rzucić mi ręce na szyję i oddać pocałunek?Grace odwróciła głowę i spojrzała na niego chmurnie.Coza nieznośny mężczyzna!- Niczego takiego nie zrobiłam!-Ależ zrobiła pani.Niech pani okaże przynajmniej tyleuczciwości, by to przyznać.- Przecież nawet pana nie znałam! - zawołała przerażona,bo przypomniała sobie wyraziście i ze szczegółami, jak dale-ce okazała się niepowściągliwa.Odwróciła wzrok.-Ja niezamierzałam.to jest, nie.- Głos jej zamarł.- To była chwila słabości - przyznała.- Myśli mi się splątały.- Grace, pochlebia mi pani.Nie miałem pojęcia, że mojepocałunki mają taką moc, iż się pani od nich myśli plączą.- Tego nie powiedziałam.- Proszę mi wybaczyć.Wydaje mi się, że powiedziała pa-ni.- Pochylił się odrobinę niżej.- Poza tym za wiele pani myśli.Dotknął wargami jej policzka, a ona odchyliła się w bok [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki