Unnerstad Edith U tatusiowej mamy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mama szła obok i przez całą drogę trzymała go za rękę.Trząsł się,zimno mu było, niedobrze i w piersiach bolało.Ale wcale na to nie zwracał uwagi.W jakiśosobliwy sposób czuł się jednocześnie wspaniale.- Już nigdy nie chcę się topić - powiedział.- Lepiej rzeczywiście, żebyś już tego nie robił - powiedział tatuś.- A jak wyście mnie znalezli? Usłyszeliście, że krzyczę?- Tak, byłem w pobliżu.Jak tylko przyjechaliśmy, poszedłem do jaru, żeby cię znalezć,bo babcia powiedziała, że pewnie tam jesteś i zbierasz orzechy.- To szczęście, żeś mnie wydostał, tatusiu.- To prawda - przyznał tatuś.101Pelle wolną ręką pogłaskał tatusia po twarzy.- I tak się cieszę, że przyjechałeś.- Ja też - powiedział tatuś.- To przez ten głupi pas korkowy - próbował wyjaśnić.- W przyszłym roku nauczę cię pływać, niepotrzebny ci będzie pas korkowy -powiedział tatuś.- Zwietnie - powiedział Pelle i wykaszlał jeszcze trochę wody.Doszli do domu.Przed gankiem stał samochód, mały niebieski samochód.Zakurzony,ale od razu można było poznać, że zupełnie nowy.- O, jaki ładny samochód - powiedział Pelle.- To ci goście już przyjechali.- Oczywiście - odpowiedziała babcia.- Myślałam, że już zauważyłeś.Pelle szeroko otworzył oczy.- Babcia myśli: tatuś i mama?Babcia kiwnęła głową.- Tak, to nasz samochód - potwierdził tatuś.- Mamy, twój i mój.Nasz wspólny, całejtrójki.A za tydzień pojedziemy nim do Sztokholmu.- Ooo! - powiedział Pelle.I chociaż chciał od razu, natychmiast wsiąść do samochodu, zaniesiono go do łóżka.Potem rozcierano go i zawinięto w mnóstwo koców.Dostał też proszek, który byłniesmaczny, i gorące mleko z miodem, co było smaczne.Potem spytano go, czy chciałbyjeszcze czegoś.Pelle szepnął:- Tygrysią Aapkę.No i proszę, po chwili sama babcia przyniosła mu kotka i włożyła do łóżka.Babcia,która była przeciwna kotom w domu, a już zwłaszcza w łóżku.Tygrysia Aapka przespacerował się po łóżku, zbadał je dokładnie.Potem wlazł wzgięcie łokcia Pellego, zwinął się tam w kłębek i zaczął mruczeć:- Mru-mru.Pelle szczęśliwy i senny spoglądał na stojących dokoła łóżka.- Słyszycie? - powiedział.- Mój kot mruczy jak samochód.Zaczął zasypiać.Choć się bronił, nie chciał jeszcze.- Mamo - spytał - jesteś już zupełnie zdrowa?- Najzupełniej - zapewniła mama.- Nic cię nie boli?Mama zapewniła, że ani odrobinkę.Wtedy się uspokoił.102- Babciu - szepnął.- No co, chłopyszku? - spytała babcia łagodnie i czule.- Teraz będziemy musieli upiec sękacz.- Dwa upieczemy - przyrzekła babcia.Wszystkie twarze, mamy, babci, tatusia, Folkegoi Dęli, zlały się w jedną jasną plamę.Pelle zasnął i spał długo, długo.ROZDZIAA SIEDEMNASTYPożegnanie ze StubbagardOstatni tydzień w Stubbagard zbiegł tak szybko, zbyt szybko jak dla Pellego.Ledwiezdążył pokazać mamie i tatusiowi wszystkie miejsca, gdzie tak było przyjemnie, i wszystkiezwierzęta, które karmił i z którymi się bawił, a już przyszła pora wyjazdu.Jedną rzecz zdążył jednak załatwić.Pomógł babci upiec sękacz dla profesora.Pomagałubijać i kręcić.Choć ubijała ciasto raczej babcia.Bo miała większą wprawę i mocniejsze ręce.A trudno wprost pojąć, jak długo trzeba ubijać ciasto na sękacz.Babcia ustawiła formę do pieczenia, owinęła papierem długi wałek, z jednego końcagrubszy, z drugiego cieńszy.I wysmarowała go masłem.Potem polewała wałek ciastem zdzbanka i ostrożnie je rozprowadzała po wałku, a Pelle kręcił rączką, tak że wałek wciąż sięobracał dokoła.- Zrobimy sękacz na cały wałek, żeby był ogromny, co? - upewniała się babcia.- Jasne - odpowiedział Pelle i kręcił, a kręcił, a babcia nalewała i sękacz piekł się wcieple bukowych polan.Trwało to długo, bardzo długo.Czasami ręka mu mdlała.Wtedy mama trochę kręciła,póki on nie odpoczął.Babcia raz po raz napełniała dzbanek i lśniące, żółte ciasto z jaj, cukru ikartoflanej mąki warstwa za warstwą owijało się wokół wałka, tak że sękacz robił się corazgrubszy.Gdy ciasto się skończyło i sękacz był wreszcie upieczony, babcia ostrożnie zsunęła go zwałka i postawiła sztorcem na stole.Oj, jaki był ogromny!Babcia powiedziała:- Jeżeli twój profesor nie będzie zadowolony z sękacza, który się tak wspaniale upiekł,to będzie znaczyć, że się po prostu na niczym nie zna.Potem pomagał babci i mamie zrobić jeszcze jeden sękacz.Ten był do kawy ostatniegopopołudnia, a ciasto dla profesora babcia zapakowała w papier, w pudło i owiązała103sznurkiem.Zrobiła się z tego wielka paczka.Wstawiono ją do bagażnika samochodu razem zwielkim koszem orzechów, ze słoikami konfitur i butelkami soków, które zabierali z sobą doSztokholmu.Nazajutrz wczesnym rankiem przyszła pora pożegnania.Trudno było rozstawać się ze wszystkimi w Stubbagard.Z babcią, z Folkem, z Delą, zLubbem i Amelią, z Julią i cielakiem.A najciężej chyba było zostawić Tygrysią Aapkę.Alebabcia mówiła, że koty nie czują się dobrze w dużym mieście.A Tygrysia Aapka był babcipotrzebny, bo takiego świetnego łowcy myszy, na jakiego on się zapowiadał, nigdy wStubbagard nie było.Kaja obiecywała opiekować się nim i pisać, jak mu się wiedzie i wogóle, co się z nim dzieje.A babcia powiedziała:- Musisz w przyszłym roku przyjechać na lato, żeby zobaczyć, czy kot urósł.Wtedy Pelle babcię uściskał i powiedział, że to przecież zupełnie zrozumiałe,oczywiście, przyjedzie.Gdy się już pożegnali, i to nie raz, z ludzmi i ze zwierzętami, wyjechali za bramę, przyktórej stała babcia, Dela i Folke i machali, a machali.Ostatnim z mieszkańców Stubbagard,jakiego widzieli, był Lubbe, który wykradł się przez bramę i biegł za samochodem sporykawałek, choć Amelia przywoływała go z powrotem rozpaczliwym gęganiem.Przed szkołą wysadzili Kaję.Pelle miał ochotę i ją uściskać.Ale pełno tam było dzieci ipatrzyły na nich, więc się nie odważył.Podał jej tylko rękę i powiedział:- Cześć!- Cześć, Pelle! - powiedziała Kaja.- Szkoda, że już wyjeżdżasz od nas.Przyjedzprędko, jak najprędzej.- Ty musisz nas odwiedzić w Sztokholmie, Kaja - powiedziała mama.- O nie - zastrzegła się Kaja, niemal przerażona.- To wy tu przyjedziecie.Ja nie chcęwcale wyjeżdżać ze Stubbagard, nigdy.Dzwonek w szkole zadzwonił.Kaja odeszła tyłem, wolno i cały czas machając ręką.- Bardzo miła dziewczynka - powiedziała mama.- Bardzo miła - powiedział tatuś.- I czy jej nie jest ładnie w tym czerwonym żakieciku? - zauważył Pelle z dumą, jakbyto on sam go uszył.Potem jednak momentalnie zapomniał o Kai, o babci i o wszystkim wobec czegoś taknieprawdopodobnie cudownego: siedział z tatusiem i z mamą w ich własnym samochodzie ibędą tak jechać razem aż do Sztokholmu.104Buki już miały jesienne kolory, a tu i ówdzie jakiś liść spadał na ziemię, zdmuchniętyporannym wiatrem.- Już wkrótce znowu będzie zima - powiedziała mama.- Teraz zjeżdżamy z S�derasen - westchnął tatuś.Wtedy Pelle zauważył:- Jak to dobrze, że kupiliśmy samochód, no nie? Teraz możemy wciąż jezdzić naS�derasen, raz po raz!ROZDZIAA OSIEMNASTYProfesor i sękaczMama zaprowadziła Pellego do gabinetu profesora.Ale nie weszła z nim.Pomówiła zpielęgniarką i została w poczekalni, a Pellego z paczką wpuszczono.- Dzień dobry - powiedział Pelle i ukłonił się nisko, a paczkę postawił na podłodzeprzed profesorem.- Dzień dobry, jak się masz - powiedział profesor [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki