Yerby Frank Foxowie z Harrow

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Słyszał nieraz,jak rozmawiam z Little Inchem.Pójdę przyniosę mu trochę bulionu. Och Stephen.Stephen. powtarzała Odalie. Odalie, Etienne żyje i tylko to się liczy.Nie pamiętaj mi tamtychtwardych słów.Chłopiec rośnie, będzie potrzebował obojga rodziców.Nasze nieporozumienia nie powinny odbić się na jego życiu.Chybapotrafisz zdobyć się na odrobinę cierpliwości wobec starego nieokrzesańca? Cierpliwości? powtórzyła Odalie. Och, Stephenie, dlaczego niechcesz mnie zrozumieć? Chyba cię jednak rozumiem odparł. Chodz, niech sobie terazpośpi. Pochylili się nad słodko śpiącym dzieckiem i wyszli na palcach zpokoju. Kto by pomyślał, że w osobie tej starej wiedzmy kupiłem taki skarb? powiedział Stephen, kiedy schodzili do jadalni.Następnego ranka z Nowego Orleanu, gdzie najmował pokoje, przybyłMike Farrel, by złożyć uszanowanie pani na Harrow.Stał przed Odalie,mnąc nerwowo chusteczkę w wielkich jak bochenki pięściach. Przyszedłem prosić wielmożną panią o wybaczenie powiedział.Wiem, że tacy jak ja stają pani kością w gardle i całkiem słusznie, japierwszy to rozumiem.Ale gdyby mały Steviego umarł, to czułbym się tak,jakbym go zamordował własnymi rękami.Odalie przyglądała mu się z leciutkim uśmiechem, czuła się najzupełniejswobodnie. Nigdy by mi do głowy nie przyszło, że wielmożna pani tak sięzdenerwuje tymi dziewuchami ciągnął Mike. Ja już nigdy nie wejdę pani w drogę, słowo.RS194 Jest pan w Harrow mile widziany odparła Odalie cichym głosem proszę tylko, by się pan nie naprzykrzał dziewczętom służebnym.Stephen jest do pana ogromnie przywiązany.Proszę nas odwiedzać, kiedytylko przyjdzie panu ochota. Dziękuję łaskawej pani odparł Mike i oddalił się, złożywszy pełengodności ukłon.W związku z piastowanym stanowiskiem, Mike był na najlepszej drodze,by zostać prawdziwym dżentelmenem.Nawet próżność miewa swoje dobrestrony, pomyślała Odalie.Zanim zima osiągnęła półmetek, Etienne biegał po domu z dawnymanimuszem.Jedno tylko mogło niepokoić chłopczyk zamknął się na dobre w swoim własnym, dziecinnymświecie, z rzadka tylko dopuszczając doń innych.Little Inch nie odstępowałgo na krok, lecz Andr� coraz rzadziej przywoził swojego małego Stephena. Dochowali się małego zwyrodnialca mówił Amelii w zaufaniu.Poprzednim razem chciał, by się bawili w świętą inkwizycję, przy czymnasz Stephen byłby, rozumie się, ofiarą tortur.Tym razem odgrywał JeanaLaFitte, tego korsarza, i gotów był wyłupić oczy naszemu Steviemu, żebywymusić okup! Powiadam ci, ten chłopiec ma nie po kolei w głowie! To następstwa tamtej febry łagodziła Amelia, tuląc do piersinajmłodszą, trzecią latorośl. Wyrośnie z tego. On jest umysłowo chory upierał się Andr� jak La Laurie, ta,która pastwiła się nad swoimi niewolnikami. Nie ma potrzeby, byś woził do nich naszego synka stwierdziłaAmelia. Ostatecznie Stephen nigdy nie przywozi tu swojego syna. To prawda odparł Andr� z zadumą. Ciekawe dlaczego.Pod koniec marca 1836 roku Stephen spotkał się z Andr� na rozwidleniunadrzecznego traktu i razem wybrali się do Nowego Orleanu.Andr� wprostkipiał entuzjazmem. Nie rozumiesz, Stephenie? unosił się. Przecież dla nas nie maważniejszej sprawy.Gdy tylko Teksas zdobędzie niepodległość azdobędzie, spokojna głowa musimy go natychmiast zaanektować! Wolnego, Andr� powiedział Stephen z uśmiechem. Możenajpierw należałoby zapytać Teksańczyków o zdanie. Jak to, przecież Teksańczycy tylko na to czekają! Nie rozumiesz, że zTeksasu można by wykroić pięć proniewolniczych stanów to aż nadto,by stworzyć przeciwwagę dla Terytorium Północnego! Tak, i to właśnie mnie niepokoi odparł Stephen chmurnie tenpęd do pozyskiwania nowych ziem, nowych ludzi, nowych głosów.MamRS195dobrych przyjaciół w Filadelfii i Nowym Jorku.Jak wiesz, jeżdżę co rokudo Filadelfii, by uregulować należności i rozpocząć nowe transakcje.Tamtejsi ludzie są w związku z tą sprawą bardzo rozgoryczeni. Plugawi dorobkiewicze! wybuchnął Andr�. Mają czelnośćwyrzucać nam niewolnictwo! Przecież każdy wie, że niewolnictwo jest wporządku rzeczy, który ustanowił sam Bóg.Przecież czarni tylko na tymzyskują.Podnieśliśmy ich z ciemnoty, dziczy i zabobonu, daliśmy impożyteczne zajęcia, otoczyli opieką i staraniem.Przecież to najsłuszniejsze,najdoskonalsze z możliwych rozwiązanie wystarczy chwilę pomyśleć!Stephen zaśmiał się głośno. Jakże ci zazdroszczę tej luizjańskiej zdolności oszukiwania samegosiebie! Niewolnictwo to system nader przyjemny i pożyteczny ale dlanas.A ja zawsze miałem wątpliwości co do systemu, który pozwala misprzedać człowieka jakby był mułem.A jednak wiodę życie pełne zbytku,na który nie musiałem zbyt ciężko pracować, mam majątek, którego niemusiałem zdobywać własnymi rękami więc w zasadzie nie mogęnarzekać. Stephen! Przecież ty mówisz jak abolicjonista zawołał Andr�zgorszony. Daruj, ale nie mogłem się powstrzymać, żeby się z tobą trochę niepodroczyć odparł Stephen z uśmiechem. Lepiej zmieńmy temat. Właśnie, że nie zmienimy zacietrzewił się Andr�. I możesz powiedzieć swoim przyjaciołom Jankesom, że jak się będądo nas wtrącać, to odetniemy się od nich i pójdziemy własną drogą.Stephen już się nie uśmiechał. No właśnie, o tym już się zaczyna mówić.Na razie są to pojedynczegłosy, ale wkrótce będzie ich więcej.Secesja to straszna rzecz.Czy rękamoże oświadczyć, że uniezależnia się od reszty ciała? Albo stopa, ucho, czynawet głowa? Odetnij je, a poleje się krew.Posłuchaj, Andr� obecnyustrój amerykański to nowość w skali światowej.To nie jest luznazbieranina niepodległych państewek, związanych jakimś mało ważnymtraktatem, który każde z nich może zerwać, jeśli przyjdzie mu taka ochota.Tu rządzi naród mamy najprawdziwszą republikę. Tak, ale jeśli ktoś narusza prawa danego stanu. Stany nie mają żadnych praw! Tylko ludziom należą się prawa.Musimy się jakoś dogadać.Nie możemy zniszczyć najpiękniejszego snu owolności, jaki kiedykolwiek wyśnił człowiek.My nie możemy gwałtemnamawiać tamtych do niewolnictwa, a oni z kolei nie powinni zmuszać nas,RS196byśmy z niego zrezygnowali.Musimy dojść do porozumienia.Trzebazachować Unię*.*Unia skrócona nazwa Stanów Zjednoczonych, używana w 18 i 19 w.Stephen urwał i spojrzał na rzekę. Wiesz, Andr� powiedział cichym głosem przemierzyłem szmattej ziemi i widzę, że różni się od innych.Trudno mi określić, na czympolega ta różnica.Może chodzi o ogrom tego kraju, góry są tu wyższe,równiny rozleglejsze, rzeki potężniejsze.To wielki kraj, Andr�.W tymkraju ludzie wielkiego ducha mogą stawiać zręby innego, lepszego życia.Andr� słuchał zdumiony, poruszony. Ma foi, jeszcze nigdy nie rozprawiałeś z takim przejęciem! zawołał.Stephen uśmiechnął się krzywo. Bo po prostu bywałem w najplugawszych zakątkach świata, wciążuciekałem przed ludzmi nie lepszymi od szczurów.Jednak tu i tylko tu,mogę oddychać pełną piersią.Ale nie mówmy o tym więcej.Jechali w milczeniu pustą, białą od kurzu drogą, głęboką ciszę przerywałtylko stukot kopyt końskich.W mieście skręcili z ulicy Gravier w stronę Magazine, gdzie zatrzymalisię przed nowym dwupiętrowym budynkiem.Rzuciwszy wodze czarnemuposługaczowi, wstąpili do baru na małą szklaneczkę whisky, a następnieprzeszli na oszklony dziedziniec [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki