cigana Small Bertrice

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Już nawet wolałaby jejgniew.Powoli odwróciła się i podeszła do jednego z wielkich okien, wychodzących na dziedziniec przeddomem.Zaczął padać śnieg; duże, mokre płatki spadały na szybę i parapet, tworząc koronkoweksztahy widoczne przez krótką chwilę, zanim roztapiały się i znikały.Arianie przyszło nagle dogłowy, że ona musi być dla matki takim płatkiem śniegu.W oddali usłyszała dzwony kościoła św.Pawła i przypoomniała sobie, że jutro Wigilia.Poczułatępy, ponury ból w okolicy serca, wzmagający pulsowanie w skroniach, co i tak było niczym wporównaniu z innym bólem.Boże Narodzenie.Kiedyś to był czas obdarowywania i pojednania,tyle że wtedy była z ludzmi, których kochała.Ariana wiedziała, że te święta nie będą się niczym różniły od innych dni spędzanych w damu matki.Zastanie pazastawiana samej sabie, padczas gdy Barbara zajmie się swaimi sprawami.Nagły hałas przerwał jej razmyślania; dziewczyna adwróciła się i zamarła.- Naprawdę nie pawinnaś się tak gapić, maja drogaaodezwał się wysaki, szczupły, kaścistymężczyzna.- Ta nieecywilizowane i aznacza brak szacunku.Lard Laurence Pritchard, hrabia Harbray, ruszył w jej kierunnku, stąpając zupełnie bezszelestnie patureckim dywanie.- Ale padaba mi się ten wyraz aczu - wycedził, padchadząc na wyciągnięcie ręki.- Ta, jak patrzysz -dadał, datykając jej paliczka i przyglądając się zaskaczanej minie dziewczyny.PHm - mruknął -niezle, całkiem niezle.- Nawet przez rękawiczkę czuła jego.ladawatą dłań.Cafnęła się i paczuła za plecami ścianę.Najwyrazniej jezdził kanna, panieważ miał na sabie strój jezdziecki i gdzieniegdzie na kurtce iperuce zastały makre ślady pa rozpuszczanym śniegu.- Co? Nie przywitasz się, nie ukłonisz? - mówił dalej lard Larry.- Na, dalej, maja droga, zpewnaścią stać cię na więcej.Ariana patrzyła w bladaszare aczy, które wydawały się przewiercać ją na wylat i wywałałynieprzyjemny dreszcz.Ten mężczyzna -przyprawiał ragi jej ajcu, szydząc w ten spasób zmałżeńskiej przysięgi.Ta jego.widziała wijącego.się na jedwabnej paścieli w łóżku kabiety, którają urodziła.Ale było coś jeszcze.Coś w jego oczach zmraziła duszę Ariany, chaciaż nie patrafiła tego.nazwać, panieważ nigdyjeszcze się z czymś takim nie spatkała.Razpaznała w nich przebiegłaść, inteligencję i zimnewyrachawanie, ale.Wreszcie to do niej datarło.Głęboko w szaryych czeluściach czaił się również cień okrucieństwa.Kryła się w nich również zdeprawawanie, którego.mogła się tylko.damyślać, ale na pewna tambyła.Ariana nagle zdała sabie sprawę, że musi wyjść, uciec ad lega czławieka.Czuła, że lard Larry, zeswaim uśmiechem równie diabelskim jak wyraz aczu, maże wyrządzić jej krzywdę.Zebrała w sabiecałą siłę wali.- Dzień dabry, milardzie - pawiedziała sztywna, walcząc nadal z przerażeniem ściskającym ją zagardła.- Proszę mi wybaczyć, ale właśnie szłam da majego.pakaju.- Obeszła go.daakała, kierującsię da drzwi.- Mam akrapną migrenę, widzi pan - mówiła dalej, cafając się.- Wyczerpanie padługiej padróży marskiej, jak sądzę, więc jeśli pan pazwali.- Pozwalę.ale za chwilę - adezwał się hrabia zimnym głasem.- Milardzie? - Ariana wyprostawała się i madliła się, aby głas nie zdradził jej strachu.Miaławrażenie, że jeśli da temu czławiekawi paznać, że się go.bai, da mu tym samym 'Ogromnąprzewagę�- Twaja matka.gdzie ona jest? - zapytał Pritchard.I gdzie są wszyscy służący? Musiałem.- Larry! - Głas Barbary przy drzwiach zaskaczył ich abaje.0Nie spadziewałam się ciebie takwcześnie.- Weszła da salanu.Ariana zauważyła, że zmieniła jasnaniebieską suknię na czerwaną atłaso.~ą padamkę.Własy,wcześniej upięte w missterną fryzurę i lekka przypudrowane, teraz spływały luzno.na plecyiramiana.- Na litaść baską, Ariana! - rzuciła astra.- Zmykaj da swajego.pakaju.Ja się zajmę gaściem.Dziewczyna nie patrzebawała większej zachęty.Pamiętając a grzecznym ukłanie, jakiego.ad niejaczekiwana, adwróciła się i wybiegła szybka z salanu.Za plecami usłyszała jeszcze sława matki:- Kochanie.przynajmniej zaczekaj, aż zamknę drzwi.Sean dorzucił następne polano do kominka, potem sięgnął po szczypce i pogrzebał w palenisku,wzniecając większy płomień.Słysząc hałas za plecami, odwrócił się i zobaczył Henry'ego, idącegow jego kierunku.Dał znak staremu służąącemu, że sam sobie poradzi.- Wez wolne na resztę wieczoru, Henry - powiedział.PMój brat i ja damy tu sobie radę razem zCook i Jeffersem.pWstał i przeszedł przez pokój, który był nie tylko biblioteką, ale też jegosanktuarium w londyńskim domu.Podszedł do szafki, na której stała karafka z brandy i kilkakieliszków.- Dziękuję, sir - rzekł Henry.- Ale czy jest pan pewien, że będzie wszystko w porządku? To znaczy,Jeffers się starzeje i nie chciałbym, żeby panu i paniczowi Ianowi czegoś zabrakło.Sean uniósł brwi, ale powstrzymał się od uśmiechu.Henry miał sześćdziesiąt lat, tyle samo comajordomus, Jeffers.Obaj od lat byli rywalami; konkurowali ze sobą, kto lepiej wykona swojeobowiązki.Jednak czasami tak się zapamiętywali w tej rywalizacji, że zapominali o obowiązkach ipowodowali kommpletny chaos w domu.Jedynie Cook, która naprawdę nazywała się Betty Jeffersi była żoną maj ordomusa - i siostrą Henry' ego �potrafiła w takich momentach opanować sytuację.- Nie, wszystko będzie dobrze - uspokoił Sean, nalewając sobie brandy.- Jak tylko przyjedzie mójbrat, zwolnię również Cook i Jeffersa.Z pewnością macie wiele rzeczy do zrobienia przedzbliżającymi się świętami.Ta odpowiedz wydawała się satysfakcjonować starszego pana, więc skinął głową i odwrócił się dodrzwi.Zatrzymał się jednak i uśmiechnął do chlebodawcy.- Mamy nadzieję, sir, że spędzi pan miło Wigilię.Moja siostra kazała mi panu podziękować za tęwspaniałą gęś, którą nam pan dał.Dzięki temu będziemy mieli bogate święta.Sean uśmiechnął się.- Wesołych świąt, Henry.- I nawzajem, sir - odpowiedział służący, podchodząc do drzwi.- Wesołych świąt.Kiedy Henry wyszedł, Sean wziął szklankę z brandy i zbliżył się do kominka [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki