Aboulela Leila Tłumaczka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jestem lepsza niż to".Duże czarne torby, pakowanie, składanie i wkładanierzeczy do torby.Tak jak wtedy, kiedy zmarł Tariq i pozbyłasię wszystkiego, mylnie zakładając, że nigdy nie wróci doAberdeen.Teraz jednak nie było żalu, nie było uczucia pa�lenia w głowie i piersi, pracowała spokojnie, decydowała,co chce zatrzymać, a czego nie.Nie trwało to długo.To byłołatwe.Potem posprzątała: umyła podłogi i ściany, okna i lo�dówkę, zrobiła porządek w szafie i szufladach.Sprawiła, żewszystko pachniało mydłem, i otworzyła okna, żeby umyćżycie lodowatym deszczem.Zdjęła zasłonę i zaniosła po�duszkę i koc do pralni samoobsługowej.94Dziwnie było wchodzić do dużych domów towarowychz jasnymi światłami i zapachem perfum, tłumami łudzi szu�kających okazji.Była zadowolona, że w sklepach jest tłok.W cichych sklepach, gdzie sprzedawczynie miały czas, żebyzapytać: Czy mogę w czymś pomóc?", czuła się zagubiona.Kupując płaszcz, mogła wybierać między fasonami i kolo�rami.Jeden płaszcz, który jej pasował, gdy go przymie�rzyła, miał złote guziki, ich kolor i chłodny dotykprzypomniał jej ciotkę.W przymierzalni, z lustrami za niąi przed nią, zbyt dużo odbić jej samej.Zatęskniła za ciotką,nagle i boleśnie, żałowała, że nie są razem, że nie może jejobjąć, że nie mogą być blisko, być przyjaciółkami jak w la�tach przed śmiercią Tariqa.Jednak Sammar nie kupiłapłaszcza ze złotymi guzikami, chociaż wiedziała, że jejciotka by go wybrała, a zawsze miała doskonały gust, wy�rocznia.Kupiła budrysówkę z pętelkami i gładkimi brązo�wymi kamieniami zamiast guzików.Kiedy zapłaciłai wyszła ze sklepu, wyjęła ją z dużej reklamówki z czerwo�nym napisem WYPRZEDA%7ł i od razu włożyła, zrywającmetki, wpychając stary płaszcz w jej miejsce.- Ma pani piękną cerę - powiedziała rezolutna sprze�dawczyni na stoisku z kosmetykami.Miała grubą warstwętuszu na rzadkich rzęsach.Stukała w słoiczki i buteleczkiz emulsjami długimi paznokciami w kolorze fuksji.- Och.dziękuję.- To nie będzie pani potrzebne - ciągnęła sprzedaw�czyni, unosząc delikatną dłoń nad emulsjami i kremami95w fioletowych opakowaniach.- To.- Wzięła do ręki bute�leczkę z żółtą emulsją.- Proszę spróbować tego.Sammar przechyliła butelkę i rozsmarowała trochęemulsji na wierzchu dłoni.- Maluje się pani?- Nie.kiedyś tak.- Bo jeśli kupi pani krem nawilżający, mydło i toner, do�stanie pani w prezencie zestaw ze szminką, różem i cie�niem do powiek.To oferta specjalna.- Paznokcie w kolorzefuksji pokazały tabliczkę stojącą na ladzie.Oferta spe�cjalna - napisane czerwonym kolorem z obrazkiem ze�stawu podarunkowego, większego niż w rzeczywistości.Sammar nie malowała się ani nie perfumowała odśmierci Tariqa, cztery lata temu.Cztery miesiące i dziesięćdni, tyle zgodnie z prawem szarłatu wynosi okres żałobydla wdowy, czas przeznaczony tylko dla niej, czas, którymusi minąć, zanim będzie mogła znowu wyjść za mąż,znów podkreślić urodę.Cztery miesiące i dziesięć dni.Sam�mar pomyślała o tym, o czym często myślała, o tych czte�rech miesiącach i dziesięciu dniach, tak precyzyjnieokreślonym czasie, nie za krótkim i nie za długim.Pomyś�lała, że szaria Allaha była łagodniejsza i bardziej zrówno�ważona niż zasady, jakie ludzie ustalają sami dla siebie.Kupiła nowe zasłony do pokoju.Kiedy je powiesiła, zmie�niły pokój, zmieniły w nim światło.Kolorowe reklamówkii opakowania rozrzucone na podłodze, nowe szale rozłożonena łóżku sprawiły, że przestała to być szpitalna sala.Potem,patrząc na zasłony, ich jasny pomarańczowo-niebiesko-96-brązowy wzór, zdała sobie sprawę, że są podobne do zasłon,jakie opisał jej Rae, zasłon, które wisiały w jego starymdomu z widokiem na Dee.Nieświadomie wybrała te kolory,te same kolory, o których rozmawiali.Teraz miała w głowiejego słowa, unoszące się, nieznikające.W nocy nie śniła jużo przeszłości, ale o deszczu i szarościach jego miasta.Zniłao terazniejszości.Zniła o Lesley informującej, że telefonw korytarzu już nie działa.Zniła, że ona, a nie Amelia nosimartwe zdeformowane dziecko.Ciążyło w jej wnętrzui chciała się go pozbyć.Ale w jej śnie była ciotka, mówiąca:to jeszcze nie twój termin, nie czas na poród.Ciotka nie wie�działa, że dziecko jest martwe, tylko Sammar wiedziała, boRae jej powiedział.Nie była smutna, czuła ciężar dzieckaciągnący w dół i ból był znajomy, niebudzący strachu, nienieprzyjemny.Wiedziała, że ciotka się myli i że nadszedłczas i nie powstrzyma się przed wypchnięciem dziecka.Sny były dla niej dobre, piekły jak środek dezynfe�kujący.Zebrała się na odwagę, żeby zadzwonić do szkołyjazdy i umówić się na pierwszą lekcję.Instruktorka, dużaenergiczna kobieta o siwych włosach, zabrała ją na pustyodcinek drogi niedaleko parku Hazelhead.Sammar przy�pomniała sobie to, czego nauczył ją 'Am Ahmed, zmienia�nie biegów, przyjemny dzwięk, jaki wydawał zaciąganyhamulec ręczny.Potem jednak, kiedy wyjechały na bar�dziej ruchliwą ulicę, panikowała za każdym razem, gdyz przeciwnej strony nadjeżdżał samochód.Kuliła się nawidok zbliżającego się pojazdu, skręcała kierownicę w lewoi instynktownie recytowała shahadah: Zaświadczam, że nie97ma innego boga oprócz Allaha.gdy instruktorka wy�ciągała rękę, żeby ustabilizować kierownicę.Kiedy Rae za�dzwonił do niej w ten wieczór po pierwszej lekcji, płakała.- Wszystko zapomniałam, nigdy się nie nauczę, nigdynie zdam egzaminu na prawo jazdy.Roześmiał się i powiedział:- Oczywiście, że się nauczysz, wszystko ci się przypo�mni.Nie mów, że jesteś głupia, nie jesteś głupia.Mówił pocieszające słowa, podczas gdy łzy sprawiały,że słuchawka ślizgała jej się w ręku.Sammar szła do pracy znajomymi ulicami.Wiedziała,gdzie jezdnia przechodzi z asfaltowej w kocie łby.Z cza�sem nawet niektóre twarze stały się znajome.Lata temu tesame ulice były labiryntem kulturowego szoku.Rzeczy,które ją uderzały: kolczyk w uchu mężczyzny, kobieta wy�prowadzająca psa na tyle dużego, że połknąłby niemowlę,a jednocześnie pchająca dziecięcy wózek, wielkie bilboardyprzy drogach: Wonderbra, reklamy papierosów, które jed�nocześnie mówiły ludziom, żeby palić i nie palić, klubnocny Ministry of Sin, mieszczący się w dawnym kościele [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki