Brown Sandra Mistyfikacja

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Dotychczas nie natrafiliśmy na świadków przestępstwa�poinformował ją Lewis, widząc, że utkwiła wzrokw gromadzie ludzi.Z powodu tłoku na ulicy ich wóz posuwał się w żółwim tempie, wreszcie Calt:rane musiał stanąć.- Nie może pan zatrąbić? - zapytała z niecierpliwością w głosie.- Przykro mi, pani Lloyd, ale miejsce przestępstwa zawsze przyciąga ciekawskich.Kiedy tuż przed maską ich auta przemknął jakiś chłopiec na rowerze, nie zdejmując ręki z dzwonka, jejcierpliwość się wyczerpała.- Na miłość boską, proszę mnie w tej chwili wypuścić! �krzyknęła.Lewis spostrzegł, że Melina Lloyd straciła panowanie nad sobą.Dał znać Caltrane' owi, żeby jaknajszybciej podjechał do chodnika.Wyskoczył z auta, otworzył tylne drzwiczki.Ko�bieta wysiadła,odepchnęła go i pobiegła w stronę domu, nie zwracając uwagi na spojrzenia gapiów.Kiedy schyliła się, żeby przejść pod taśmą, nadbiegło w jej67kierunku kilku policjantów, krzycząc z daleka, żeby się za�trzymała.Nie reagując na ich komendy,biegiem dotarła do drzwi wejściowych i weszła do holu.W tym momencie obez�władniło ją trzechdetektywów, uniemożliwiając dalszą drogę.- Puśćcie mnie, muszę ją zobaczyć! Wpadł zdyszany Lewis.- To jest siostra denatki - wyjaśnił.- Blizniaczka' - poprawiła go.Własny głos zabrzmiał w jejuszach jak wycie kobiety w ataku szału.- Chcę ją zobaczyć! Proszę mnie wpuścić! Muszę wejść!- Pani Lloyd, na pewno nie chce pani ujrzeć jej w takim stanie.Przynajmniej nie teraz.- Policjant w cywilu,pokazując jej swoją odznakę, starał się opanować sytuację.Przedstawił się: - Starszy kapral Lawson zwydziału zabójstw.- Proszę, niech mnie pan przepuści.Bardzo proszę.- Sądzę, że pani pragnie sprawdzić na własne oczy, iż panisiostra rzeczywiście nie żyje.Proszę mi wierzyć, doskonale.pamą rozumiem.- Więc niech mi pan pozwoli ją zobaczyć.Potrząsnął głową, nadal tłumacząc spokojnym tonem:- W tej chwili specjaliści zbierają materiały dowodowe.lm mniej osób tam przebywa - wskazał gestemdrzwi sypialni - tym mniejsze ryzyko zatarcia śladów zbrodni, i tym większa szansa na zebranie poszlakwskazujących nam tożsamość przestępcy.Prze�cież pani by chciała, abyśmy ustalili, kto zabił Gillian,prawda? I na pewno pragnie się pani dowiedzieć, dlaczego to zrobił.Melina wyczuwała, że detektyw postępuje ściśle według in�formacji z podręcznika podstaw psychologii.Policjant bez wąt�pienia nie raz przećwiczył to na rozhisteryzowanych krewnych ofiar zbrodni.Jednakżejego opanowanie udzieliło się jej.Prze�stała szarpać się z policjantami, którzy nadal mocno ją trzymali.Lawson patrzył jej w oczy z siłą hipnotyzera.W żadnym innym przypadku ten człowiek nie zdołałby jejsobie podporząd�kować, ale teraz przebiegło jej przez myśl, że właściwie pragnie, by ktoś przejął nad niąkontrolę.Chciała, żeby ktoś przywrócił jej poczucie sensu życia, które tak nagle pogrążyło się wbez�miarze chaosu.68- Współpracując ze sobą, dojdziemy do wspólnych wnio�sków, prawda? - Lawson nadal przemawiałuspokajającym tonem.Kiwnęła głową.- W porządku.Chcę, aby ten, kto popełnił zbrodnię, został schwytany, postawiony przed sądem i skazany.Dlatego najlepiej będzie, gdy na razie pozostaniemy z dala od miejsca zbrodni.W przeciwnym wypadkunarobimy bałaganu, pomagając tym mordercy.- Nie chcę.- Zamilkła, aby przełknąć ślinę.- Nie chcę, żeby uszedł bezkarnie.Domagam się jegoschwytania i ukarania z całą surowością prawa.- A zatem zmierzamy w tym samym kierunku.- Nakazał policjantom, by ją puścili.Detektywi, spełniającpolecenie zwierzch�nika, cofnęli się o parę kroków.Melina Lloyd z całych sił zacisnęła dłonie.- Czy pan wie, co się tu wydarzyło? - zapytała nieco spokoj�niejszym tonem.- Może usiądziemy.- Lewis wskazał gestem salonik.�Chciałbym zadać pani kilka pytań.W otwartych drzwiach sypialni stał technik wydziału krymi�nalistyki, zdejmując odciski palców z framugi.Melina pomyś�lała, że może się oszukuje, wmawiając sobie, że jest gotowa stawić czoło temu, co sięwydarzyło w tamtym pokoju.Podobne sceny w filmach czy w telewizji bynajmniej nie przygotowały jej dotak okrutnej rzeczywistości.Sytuacja, w jakiej się znalazła, była bez porównania gorsza od tego, co mogłasobie wyobrazić, oglądając jakikolwiek kryminał.Każdy nerw w jej ciele był napięty do ostateczności.Doprzerażających widoków i dzwię�ków dochodziły dziwne zapachy, od których zbierało się jej na wymioty.Gdy usiadła na sofie, Lawson zapytał, czy mógłby jej cośpodać.Zaprzeczyła ruchem głowy.- Coś do picia? - zaproponował.- Nie, dziękuję.Detektyw zajął miejsce na fotelu naprzeciwko sofy.- Czy powinniśmy kogoś zawiadomić?69- Moją."Azy trysnęły jej z oczu.Tuż przedtem czuła bolesną suchość pod powiekami.Teraz zalewała się łzami,które spływały po policzkach.Zaczęło jej cieknąć z nosa.Lawson dał znać poli�cjantce stojącej w pobliżu,żeby przyniosła chusteczki jedno�razowe.Natychmiast zjawiła się z całym pudełkiem.Melina osuszyła oczy i wytarła nos.- Chciałam powiedzieć, że trzeba powiadomić moją siostrę"Widzi pan, byłyśmy.tak związane.ze sobą.Przytaknął z poważną miną.- A rodzice pań?- Zmarli.- Inne rodzeństwo?- Nie miałyśmy, byłyśmy tylko dwie.Lawson drgnął ze współczucia.- Pani Lloyd, wiem, że to będzie trudne, ale poprosimy panią o zidentyfikowanie zwłok.Z trudem przełknęła ślinę, ale kiwnęła głową potakująco.- Sąsiadka, która weszła tu rano, natychmiast poznała pani siostrę.A pani jest do niej łudząco podobna [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki