Steffen Sandra Żona na pokaz

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Ale jedno wiem na pewno.Odtąd ilekroć będęjadł krewetki lub krem brzoskwiniowy, zawsze będęmyślał o tobie.Nie widział, jak uśmiech powoli znika jej z twarzy.Włączyła lampkę na werandzie, po czym ruszyła za Trip-pem do samochodu.Człowiek nie mówi: Zawsze będęo tobie myślał" do kogoś, z kim zamierza się wkrótceznów zobaczyć.Psiakość, przed chwilą uświadomiła sobie, że chybasię w nim zakochała.Nie chce być wspomnieniem!Przez całą drogę do Santa Rosy nie zamykały się jejusta: opowiadała o swojej pracy w Fundacji Hopechest.Na dzwięk nazwy ośrodka, w którym spędził kilka mie�sięcy życia, Tripp nadstawił uszu.Wiele się tam zmieniłow ostatnich latach.Na terenie ośrodka przebywało narazokoło czterdzieściorga dzieci.Oprócz budynku, w któ�rym mieszkały maluchy czekające na adopcje lub umie�szczenie w rodzinie zastępczej, zbudowano drugi budy�nek przeznaczony dla młodocianych przestępców.Byłoto dla nich miejsce ostatniej szansy; za złamanie regu�laminu czy niewłaściwe zachowanie mogli trafić do za�kładu poprawczego.Tripp zadawał dziesiątki pytań, choćby o nowo po�wstały Dom Emily" dla niezamężnych, nastoletnich ma�tek.Był pod wrażeniem olbrzymiego zaangażowania Am-ber w działalność zarówno ośrodka, jak i Fundacji.Opowiadając o swoich zajęciach, Amber czuła corazZONA NA POKAZ99większą frustrację.Hopechest odgrywało bardzo ważnąrolę w jej życiu.Owszem, czasem narzekała na nudę,ale w sumie wiedziała, że jest potrzebna; że to, co robi,ma sens.Mieszkała w Fort Bragg, do pracy dojeżdżałado Prosperino.Jeżeli Tripp otrzyma wymarzoną posadę,będzie mieszkał i pracował po drugiej stronie gór.Wielegodzin drogi od niej.Równie dobrze mógłby się przenieśćna drugi koniec świata.Aby dostać stanowisko w Santa Rosie, potrzebowałjej pomocy.A ona chciała mu pomóc, tyle że wspierającTrippa swoim nazwiskiem, przekreślała szansę na własneszczęście.Bo jeśli Tripp zamieszka w Santa Rosie, ichkontakty siłą rzeczy staną się dość sporadyczne.Zadumała się.A zatem najwyżej może liczyć na ro�mans.Krótki, namiętny romans.Nic więcej.Nie chciała, by wszystko się skończyło, zanim się nawetzacznie.Chciała, by Tripp ją objął, przytulił, żeby ona mogłapołożyć głowę na jego ramieniu.Chciała, by mogli z sobąrozmawiać zarówno o głupstwach, jak i o ważnych rze�czach: polityce, postępach w medycynie, skutkach ocieple�nia.Chciała, aby ich znajomość przerodziła się w przyjazń,a przyjazń w coś jeszcze głębszego.Czyżby jej marzenia nie miały się ziścić?Jeżeli Tripp przypadnie do gustu Perkinsowi, na pew�no się nie ziszczą.Co można zrobić? Jakie jest wyjściez sytuacji? Może podczas dzisiejszej uroczystej kolacjipowinna, tak jak w czwartek, zacząć rzucać we wszy�stkich jedzeniem? Może powinna siorbać głośno zupę al�bo popijać wodę przeznaczoną do mycia rąk? Może po�winna była ubrać się w wyzywającą czerwień? Nie, toSANDRA STEFFEN100nie wchodzi w grę.Od tego, czy Tripp zdobędzie pracęu Perkinsa, zależy zdrowie wielu dzieci.Może więc romans na odległość? Ale nie bardzo tosobie wyobrażała.Kto by do kogo przyjeżdżał w odwie�dziny? Tripp jako nowo przyjęty do pracy lekarz nie miał�by czasu na podróże tam i z powrotem.Ona zaś choro�wała za każdym razem, gdy jechała drogą wijącą sięwśród gór.Wszystko wskazuje na to, że Tripp miał rację.%7łekłamstwa faktycznie są jak psy.Z początku wyglądająniegroznie, niewinnie, usypiają czujność.Potem, kiedyczłowiek pragnie się zbliżyć, atakują z furią.Czy jest jakieś wyjście? Kiedy samochód zatrzymałsię przed restauracją, wciąż się nad tym zastanawiała.Tripp okrążył samochód, otworzył drzwi.Przyklei-wszy uśmiech do ust, Amber wzięła go pod rękę, po czymruszyła przez wysokie łukowe drzwi do najdroższej i naj�bardziej eleganckiej restauracji w mieście.ROZDZIAA SZ�STYTripp nie zdawał sobie sprawy ze spojrzeń kierowanychw jego stronę, gdy wracał do stolika.Gdyby rozglądał siępo pogrążonej w półmroku sali, przypuszczalnie zauważył�by ciemnowłosą kobietę, która uważnie śledziła każdy jegoruch.On jednak szedł zadumany, odtwarzając w myślachpytania, jakie padały, i odpowiedzi, jakich udzielał.W su�mie wieczór należał do udanych, i w znacznej mierze byłoto zasługą Amber.Kiedy przepraszając zebranych, wstał od stolika, Am�ber zajęta była rozmową z Perkinsem i jego żoną.W ele�ganckim świecie czuła się jak ryba w wodzie.On czułsię swobodnie w szpitalu, kiedy doglądał pacjentów, kie�dy przekomarzał się z Coopem albo kiedy usiłował zejśćz drogi siostrze Proctor.Nie potrafił się podlizywać aniprawić nieszczerych komplementów.Często język, jakimposługiwali się bogacze, brzmiał dla niego równie obco,jak nazwy dań w szykownym lokalu.Amber miała rację: ta restauracja rzeczywiście pora�żała przepychem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki