Burrowes Grace Córki księcia Windham01 Spełnione życzenie

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jeśli potrafisz sam jej w tym pomóc, to proszę bardzo.Mam zamiar wyjechać, gdy tylko pozwoli na to pogoda, najlepiej jutro oświcie.I rzeczywiście chciał jechać.Nie cieszyła go jednak wizjaprzedzierania się przez śnieżycę w pocztowym dyliżansie.Wiele godzinw zimnym, trzęsącym się na wybojach pojezdzie, w towarzystwiezakatarzonych podróżnych.Jego wzrok spoczął na Sophie.Ukucnęła w przejściu i prowadziłakonwersację z żałosnym kotem i dzieckiem.- Pobrudzi sobie suknię.Powiedział to na głos, chociaż nie zamierzał.Uprzytomnił to sobiedopiero, słysząc ciche parsknięcie Higginsa.- I nic jej to nie obchodzi.To bystry dzieciak, ten Kit.I dobrze na tymwyjdzie.- Nie masz dobrego zdania o jego matce?Na litość boską, przecież ta dziewczyna miała tylko szesnaście lat.- Złapała w sidła Harry'ego.I nie myślała o skutkach.Ich książęcemości wyrzuciły tego typka, ale dały mu referencje, rozumie to pan? Noto przychodził tu po kryjomu, spotykał się z Joleen i szeptał jej do ucha.Ostatnio gadali, że miał popłynąć do Bostonu.Higgins chciał przez to powiedzieć, że dziewczyna w ciąży niestwarzała już żadnego ryzyka, a obrotny i pozbawiony skrupułówmłodzian wykorzystywał ją dla własnej przyjemności.- Kręcił się tu w zeszłym tygodniu, a ta mała czekała na niego wogrodzie.Mogła zamarznąć na kość.Uciekła do swojego Harry'ego, aKita zostawiła na łasce losu.- �w los okazał się całkiem niezły.Przypuszczam, że dziecko nieznalazłoby nigdzie lepszej opieki niż tutaj.- Bo panna Sophie ma miękkie serce.Jej rodzina myśli, że jestrozsądna, ale ona jest taka jak Westhaven.Ktoś w rodzinie musi byćrozsądny, to co mają zrobić? Ale wcale tacy nie są.Vim próbował dopowiedzieć to, co pozostało w domyśle.- Chodzi ci o to, że czasami ktoś zachowuje się rozsądnie przezwzgląd na swoją rodzinę, a nie dlatego, że leży to w jego charakterze.Vim wiedział, że mógłby łatwo potwierdzić prawdziwość tej opinii.Higgins skinął głową.- Trafił pan w sedno.Więc wyjeżdża pan rano?- Choćby się paliło.Taki mam zamiar.Sophie uśmiechała się do dziecka, które miętosiło koci nos.Vim sądził, że kot da mu nauczkę, którą malec popamięta na długo,ale zwierzę po prostu oddaliło się z godnością, na jaką tylko pozwalałybrakujące części ciała.- Musi zapolować na myszy - powiedziała Sophie, podnosząc się zdzieckiem w ramionach.- Jeszcze to potrafi? - zapytał Vim, odbierając od niej Kita bez słowa,jakby zaczęło mu to wchodzić w krew.- Tylko takie malutkie myszki.- Sophie uśmiechnęła się do niego.-Kilka ran odniesionych w boju nie ostudzi zapału wojownika.Wsunęła dłoń pod jego ramię i ruszyli w stronę wyjścia.- Dlaczego obdarzyłaś wielkie czarne kocisko kobiecym imieniem?- Nie nazwałam go Elizabeth.Tylko B�te Noir, co znaczy czarnabestia".Merriweather zaczął na niego wołać Betty Knorr, tak się podobnonazywa jakaś aktorka, ale to było zbyt oficjalne jak dla zwierzęcia, więcw końcu zostało Elizabeth.I reaguje na to imię.Vim powstrzymał uśmiech, ponieważ Sophie podczas całego wywoduzachowała poważny wyraz twarzy.- I to jest najważniejsze.Ze reaguje na imię.Koty nie muszą rozumiećpo francusku.- To niemądre.Zatrzymała się z zakłopotaniem przy ogrodowej bramie.Vim równieżprzystanął, przytulając dziecko do piersi.Starał się domyślić, co Sophiechciałaby teraz usłyszeć.- Dla kota to nie jest niemądre, Sophie.Twoja dobroć i troskadecydują o jego życiu i śmierci.- Ale to tylko kot - odparła, lecz wydawała się zadowolona ze słówVima.- A Kit jest tylko dzieckiem.Chodzmy.- Wziął ją za rękę.-Kitwyszedł na spacer i ty też się przewietrzyłaś.Miałem nadzieję, że śniegprzestanie padać, ale sypie chyba jeszcze mocniej.Nie cofnęła dłoni i pozwoliła się zaprowadzić do ciepłej i przytulnejkuchni.Ponieważ w grudniu szybko zapada zmrok, czas poświęcony nakąpiel dziecka, odśnieżenie ścieżki i wycieczkę do stajni pochłonąłniemal połowę dnia.Vim przyglądał się, jak Sophie rozbiera opatulone dziecko, i doszedłdo wniosku, że ta wyprawa była dobrym pomysłem.Jutro o tej porzebędzie już po drugiej stronie rzeki, w drodze do Kentu, tak jak obiecałHigginsowi.Nie chciała, aby Vim oglądał zbiorowisko odmieńców, którymudzieliła schronienia w książęcej stajni.Nie wstydziła się tych stworzeń,ale czuła się za nie odpowiedzialna.Z każdego zwierzęcia był jakiśpożytek, oczywiście na miarę jego możliwości, ale większość ludzi tegonie rozumiała, widząc jedynie śmieszną pokrakę w koniu pociągowym,który trząsł się jak galareta na sam widok bata, albo w kocie, którypolował na myszy, mając upośledzone zmysły.Jednak Vima ich widok nie śmieszył.Nie była w stanie ocalić każdego udręczonego zwierzęcia ani udzielićschronienia wszystkim kotom miauczącym do księżyca,ale mogła pomóc chociaż tym kilku stworzeniom, które zrządzeniemlosu znalazły się pod jej opieką.Vim rozebrał się z zimowego płaszcza i spojrzał na dziecko.- Myślę, że dobrze mu zrobi popołudniowa przekąska, a potem maładrzemka.- Chciałam po południu coś upiec - powiedziała Sophie.-Może sięuda, kiedy będzie spał.- Sama powinnaś wtedy odpocząć, Sophie Windham.Tej nocy też nieda ci spać, tak samo jak wczoraj, a jutro już ci nie pomogę, jeśli będzieszchciała się zdrzemnąć.Spojrzał na nią z pewnym żalem, tak jakby chciał, aby przyjęła dowiadomości, że wyjazd jest nieuchronny.- W takim razie jutro Kit i ja utniemy sobie drzemkę o tej samej porze.Rano zrobiłam mus jabłkowy.Myślisz, że będzie mu smakował, jeślidodam go do owsianki?Owsianka zniknęła w buzi Kita w okamgnieniu.Sophie ucieszyła się,że wpadła na pomysł, aby dodać do niej jabłka.Gdy karmiła małego, Vimokręcił chusteczką kawałek gąbki i obwiązał całość nitką, konstruując cośw rodzaju sztucznej piersi, z której dziecko siorbało płyn aż miło [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki