Carey Mike Felix Castor 05 Nazwanie Bestii 2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mógł sięukrywać w dowolnym miejscu budynku.Przynajmniej przebywał w tym budynku, tyle wiedziałem.Zlady jego obecności byływszędzie tak gęste, że nie potrafiłem określić kierunku, poza tym, że czaił się gdzieś nad namii obserwował.Zwiadczył o tym swędzący, mrowiący nacisk między łopatkami.Dotarliśmy na pierwszy podest i skręciliśmy na kolejne schody.Juliet napierała namnie od tyłu, desperacja nie pozwalała jej zwolnić, choć wiedziała, jak to ma wyglądać.Niedobrze.Bardzo niedobrze.Jeśli będziemy się wspinać dalej, wpadniemy na demona wciemności na jego warunkach i cały plan diabli wezmą.- Czy naprawdę musimy czekać do ostatniej chwili? - spytałem głośno lekkim,swobodnym tonem.- Jest już pózno, ja jestem zmęczony i wszyscy wiemy czego chcesz, tynadęty fiucie.Przyślij na dół kobiety, a Juliet wejdzie na górę.- Nie - rozległ się głos demona, odbijając się echem w klatce schodowej.Sprawiałwrażenie odprężonego i rozbawionego.- To nie wymiana zakładników, Castor.Powiedziałem, że zostawię je przy życiu, dopóki się tu nie zjawicie, to wszystko.- No to gdzie są? - spytałem.Nie potrafiłem go namierzyć w mroku.Jego głos dobiegał z bliska, ale klatkaschodowa miała cztery piętra.Blisko mogło oznaczać dziesięć stóp, dwadzieścia, a nawettrzydzieści.Nie ma nic gorszego niż dzielna szarża, która zamienia się w długi bieg.- Są tutaj - zapewnił Asmodeusz.- W niezbyt dobrym stanie, ale są.Wciąż oddychają.Nie więcej.Gdybym był człowiekiem, mógłbyś mnie nazwać człowiekiem honoru.- Ty pierdolony.- Słowa uwięzły mi w gardle.- Jeśli coś im zrobiłeś.- Z początku zrobiłem parę rzeczy.Potem odkryłem, że zabawnie jest zmuszać je, byrobiły je sobie nawzajem.Jak to mówią, Castor, strach pożera duszę.Jeśli dostatecznie kogośprzerazisz, cywilizacja znika bez śladu.- Zachichotał.�w dzwięk sypał się ku nam wciemności niczym tysiącletni kurz.- Kiedy tu wejdziecie, będziecie musieli uważać.Jesttrochę ślisko.Juliet wydała z siebie zdławiony okrzyk.Wiedziałem, co się zaraz stanie, i skoczyłem,by ją powstrzymać, ale, przebiegając, odepchnęła mnie na poręcz, która pękła i ugięła sięzłowieszczo pod moim ciężarem.Za szybko.Stanowczo za szybko.Wyciągnąłem rękę i złapałem ją za kostkę, nimznalazła się poza moim zasięgiem, po czym szarpnąłem tak, że wylądowała ciężko naschodach.- Nie! - krzyknąłem desperacko.- Juliet, nie!Kopnęła mnie w szczękę.W innych okolicznościach ten cios zapewne by mnie zabił,ale w tym momencie nie była sobą.Krew wypełniła mi usta, gdy zęby wbiły się w język,jakoś jednak zdołałem znów złapać ją za nogę, powlec na dół i przytrzymać.- Nie wiemy, nawet co tam masz! - ryknąłem w mrok.- To tylko bzdury, póki ich namnie pokażesz.W górze rozległ się głuchy szczęk i schody zalało ostre, pozbawione cieni światłostupięćdziesięciowatowej żarówki, wiszącej dokładnie nad naszymi głowami.Asmodeusz napodeście drugiego piętra zdjął dłoń z wyłącznika i opuścił na poręcz.Był sam.- Nie mam więcej uwag - rzuciłem, zabrzmiało to jednak znacznie mniej twardo ibezkompromisowo, niżbym chciał.Demon jedynie się uśmiechnął.- Naprawdę musisz je zobaczyć? - przemawiał nade mną do Juliet, która właśniepodnosiła się ciężko z ziemi.- Nie - wyszeptała.Nie mam pojęcia, jak Asmodeusz ją usłyszał.Chociaż stałem obok, ledwiezrozumiałem co mówi.- Nie - zgodził się demon niemal łagodnie.- Bo ją czujesz.Nawet stamtąd czujesz jejciało, jej krew i jej oddech.Wiesz, że wciąż żyje, ale nie masz pojęcia, jak długo to potrwa.A, żeby do niej dotrzeć i przekonać się, jak jest zle, musisz przejść przeze mnie.Ty, kurewko.Tylko ty.Każdy, kto wejdzie tu oprócz ciebie, wyląduje na ziemi w kawałkach.- Teatralniewzruszył ramionami.- No, na co czekasz?Juliet odepchnęła mnie.Uniosłem rękę, by znów ją powstrzymać, bo wiedziałem, żenadal mamy kilka minut do godziny zero, lecz jej dłoń śmignęła ku mnie i chwyciła mójprzegub tak mocno, że krzyknąłem.Najwyrazniej odzyskiwała siły.Podobnienaelektryzowaną erotyczną aurę, która zazwyczaj ją otaczała.Od jej dotyku oddech uwiązł miw gardle.- Teraz jest mój - warknęła.I odrzuciła mnie na bok.Poturlałem się po schodach, lądując ciężko na wypaczonychdeskach podestu pierwszego piętra.Drewno było tak suche i przeżarte przez korniki, że omało przez nie nie przeleciałem.Obróciłem się na bok, by przynajmniej widzieć, co się dzieje na górze, ale w żadensposób nie zdołałbym tego powstrzymać.Juliet przeskakiwała po dwa schodki, jej długiekroki także wskazywały na to, w jakim stopniu odzyskała moc i energię - w najgorszymmożliwym momencie.Podniosłem się ciężko i moje prawe kolano przeszyła błyskawica bólu.Być możeznów krzyknąłem jej imię, ale tego nie pamiętam.Stała naprzeciw Asmodeusza, a on rozłożyłramiona, by ją przyjąć.Powitalny uśmiech rozjaśniający jego twarz był najstraszniejsząrzeczą, jaką oglądałem w życiu.* * *- Której części nie rozumiesz? - spytał zniecierpliwiony Nicky.- Wszystkiego - przyznał Gil.- Twierdzicie, że on chce, żeby sukub go pożarł?- Nie, chce, żeby pożarł Rafiego - wyjaśniłem.- Zastanów się nad tym, Gil.Pomyśl owszystkim, co robił, odkąd się uwolnił.Po pierwsze, nawiązał kontakt z satanistami.- Castor! - ostrzegła Trudie, nie miałem jednak zamiaru zdradzać zawodowychtajemnic, a poza tym, na tym etapie nie miało to już znaczenia.Nie zważając na nią, podjąłem wątek [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki