Charles Ailleret Francuska przygoda atomowa

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.11 kwietnia Dyrekcja Zastosowao Wojskowych Komisariatu Energii Atomowej działała pełną parą.Uruchomiono już laboratoria i zakłady, potrzebne dla jej prac badawczych oraz do wyprodukowaniazarówno serc z plutonu metalicznego, jak też systemów wybuchowych niezbędnych dla wstrzeleniajednej części paliwa jądrowego w drugą - oraz stosowania rozmaitych zapalników.Koncepcja samych ładunków jądrowych została już opanowana i przystąpiono do wykonywania ichczęści mechanicznych.Metody prowadzenia doświadczeo zostały ostatecznie opracowane po powrocie misji Aurore zeStanów Zjednoczonych.Utworzony Ośrodek Badao Jądrowych na Saharze był właśnie w trakcieinstalowania.Rozpoczęto również prace organizacyjne i konstrukcyjne na poligonie.Wiele tysięcyludzi, urządzonych jeszcze bardzo prowizorycznie, pracowało na płaskowyżu Azrafil, gdzie licznebuldożery i koparki wzbijały tumany kurzu.Za kilka tygodni pas startowy nowego lotniska miał jużprzyjąd najcięższe samoloty transportowe.Przewidziano w budżecie i zatwierdzono na szczeblu ministrów minimum kredytów niezbędnych dlawykonania planu opracowanego w Komitecie Zastosowao Wojskowych Energii Atomowej.Tak więc 11 kwietnia narodowa polityka wojskowa znajdowała się w trakcie realizacji.Oczywiście, gdy trzy miesiące pózniej generał de Gaulle powrócił do władzy, program ten zostałznacznie przyspieszony, a polityka wojskowa stała się o wiele bardziej dynamiczna.22 lipca nowypremier podpisał zarządzenie o wiele dokładniej sprecyzowane niż z 11 kwietnia.Ustalało onomianowicie datę pierwszej eksplozji doświadczalnej na pierwszy kwartał 1960 roku.Od tegomomentu było wiadomo, że sprawy weszły w stadium nieodwracalne i że będą prowadzone przezrząd V Republiki szybciej i energiczniej.Byłoby jednak niesłuszne pominięcie wkładu IV Republiki,która mimo swych ułomności i wahao ruszyła jednak z miejsca sprawę naszego uzbrojeniajądrowego.Zarządzenie z 11 kwietnia, wyznaczające w zasadzie na pierwszy kwartał 1960 roku pierwszeeksplozje doświadczalne, potwierdziło tylko nasze przewidywania, ustalone wspólnie z DyrekcjąZastosowao Wojskowych i przedstawione Komitetowi Zastosowao Wojskowych ponad rok temu.Termin ten nabrał już charakteru wykonawczego, podczas gdy poprzednio był tylko orientacyjny.Niełatwo jednak było zbudowad w ciągu dwóch lat ogromne instalacje na poligonie.Należało staleprzyspieszad działalnośd wszystkich uczestniczących w tym dziele wykonawców i zapewnid sprawnąkoordynację tak, aby nie został zarwany żaden termin w oczekiwaniu na wykonanie pracy przezinnych.Koniecznośd przyspieszenia prac na poligonie skłoniła mnie do ponownego wyjazdu do Reggane.Wyleciałem z lotniska Le Bourget 6 maja samolotem nord, którego dowódcą był major Barbier, szefmego Oddziału IV odpowiedzialny w zakresie logistyki za rozbudowę Reggane.Tym razem poleciałateż moja żona, która nigdy jeszcze nie miała okazji byd w Afryce.Poprosiłem ministra o wyrażeniezgody na jej przelot nordem i zezwolenie takie otrzymałem.Popołudnie 6 maja spędziliśmy w Algierze na załatwianiu mnóstwa spraw w Zarządzie InżynieryjnychPrac Specjalnych, który się tu znajdował i pracował na pełnych obrotach, przygotowując planyszczegółowe i zawierając kontrakty z przedsiębiorstwami i dostawcami.7 maja lądowaliśmy w B�charze, aby uregulowad w Strefie Zachodniej Sahary niektóre problemytransportowe; wieczorem przylecieliśmy do Reggane.8 maja był poświęcony spotkaniom na placu budowy i szczegółowemu rozpoznaniu za pomocąśmigłowca punktów zerowych.Ośrodek dysponował obecnie jednym alouette II, co znacznieułatwiało działania na pustyni Tanezrouft.Nasz pierwszy turysta8 maja wieczorem pojawili się pierwsi turyści , których lawina miała wkrótce stad się plagą Reggane.Siedzieliśmy właśnie przy kolacji z pułkownikiem Guernon, nowym szefem Ośrodka, na dziedziocu,gdzie było nieco mniej gorąco, gdy radiotelegrafista przyniósł nam wiadomośd z Adraru: Przyjadę jutro rano godzina dziewiąta na inspekcję - stop - Malaguti.Telegram pochodził od generała Malaguti, inspektora piechoty.Byliśmy zdumieni tą depeszą, gdyżnie wydawało się nam, aby w Reggane przebywało wielu piechurów podlegających inspekcji.Mieliśmy lotników w bazie powietrznej, która właśnie zaczęła funkcjonowad, był tu też pułk saperów.Mieliśmy również 621 grupę artylerii broni specjalnych, stanowiącą trzon bazy naziemnej.Było tukilku łącznościowców i szwadron żandarmerii zmotoryzowanej, ale szukając ze świecą nieznalezlibyśmy tylu żołnierzy piechoty, aby usprawiedliwid wizytę generała Malaguti.Poprosiłemkwatermistrza Ośrodka, który siedział przy pobliskim stoliku, i zapytałem, czy mamy piechotę wReggane.Po namyśle odpowiedział, że o ile mu wiadomo, jest jeden - chorąży, kierownik stołówkipodoficerskiej.A więc byłby przynajmniej pozór dla przyjazdu inspektora piechoty.Wezwałemchorążego, ale sprawił nam głębokie rozczarowanie, należał bowiem do rodzaju wojsk zwanegopiechotą morską.W owym czasie jednostki piechoty morskiej kontrolował inspektor tego rodzajuwojsk, a nie inspektor piechoty, którego kompetencji podlegała tylko piechota lądowa.Tak więcnawet nasz chorąży, jedyny piechur w Reggane, nie usprawiedliwiał przybycia generała Malaguti.Niewiele brakowało, a wysłałbym mu telegram tej treści: Mając na uwadze tajny charakter pracOśrodka Badao Jądrowych na Saharze, wizyty wymagają specjalnego zezwolenia ministra - stop -proszę odstąpid od realizacji swego projektu.Nie uczyniłem jednak tego, gdyż żywiłem dla generałaMalaguti szacunek, na jaki zasługiwał ten wspaniały żołnierz.Pozwoliliśmy mu więc przyjechad.Oczywiście nie było mowy o kontrolowaniu czegokolwiek, leczudzieliliśmy mu informacji na temat tego, co się robi w Reggane; nie podlegało to jednak wcale jegokompetencji [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki