CHRZANOWSKI, Witold Kronika Slowian. Wielkie Morawy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Szyki legionów zachwiały się, następnie wybrzuszyły, by ostatecznie pójść w rozsypkę.”7 Streszczający ten moment starcia Thietmar nawiązuje do przekazu Widukinda: „Gdy legiony stanęły naprzeciw wroga, król dodawał im otuchy wskazując na wieczystą nagrodę, jeżeli polegną, a ziemskie radości jeśli wyjdą z bitwy jako zwycięzcy.Nieprzyjaciel tymczasem korzystając z zaskoczenia, otoczył z wielką siłą zewnętrzne skrzydło (naszym zdaniem czoło bawarskiej kolumny) tych legionów nad bystrą rzeką Lech i pokonał je zabiwszy i złupiwszy wielu wojowników.”8 W wydaniu biskupa merseburskiego Otton, niczym wzór cnót gorącym słowem odwołuje się do woli Bożej.Intencja jest niestety tylko czystą literaturą.Pobożny król niekoniecznie potrzebował tak szybkiego zbawienia dla swych rycerzy.Tak po prawdzie wcale nie musiał przemawiać do stojących legionów, bo te były jeszcze ciągle w marszu, a sam monarcha znajdował się w momencie ataku o kilka godzin marszu od pola bitwy.Dowodzący Madziarami Bulces dysponował zarówno przewagą liczebna, przewagą manewru i elementem zaskoczenia, słowem wszystkim, co do zwycięstwa jest potrzebne.Po unieruchomieniu ciężkich rot bawarskiej piechoty, a ta raczej dominowała w legionach Henryka, natarł wśród wycia i ujadania swych ordyńców na rozprężone kolumny.Czoło bawarskich legionów, które Thietmar nazywa zewnętrznym skrzydłem zachwiało się i poszło w rozsypkę.Bóg chrześcijan stał po stronie stepowców.Niemiłosierne ujadanie Madziarów, świst strzał i łoskot uderzeń lanc łamał morale i serca rycerzy.Książe Henryk został ranny.Bitwa zmieniała się w klęskę, nie pierwszą zresztą z rąk węgierskich.* * *7 Widukind, III, 44.8 Thietmar, II, 9.Strona 307"I oto tak się dzieje, że wyzbywszy się bojaźni Bożej w okresie powodzenia, zasłużyliśmy sobie na to, by smagał nas bicz Boży.Bóg nie słucha naszego wezwania na pomoc, bo nie staraliśmy się przebłagać jego gniewu.To sprawiło, że Germania szybciej od swych sąsiadów uległa tej nawale.Dla Węgrów, bowiem stawić opór ich strzałom ― znaczy tyle, co mur warowny.”9Gdy wielu z rycerzy poległo, inni rzucili się w ucieczkę a węgierskie szwadrony oddały się łupieniu poległych na horyzoncie pojawiła się konnica Konrada Czerwonego.Zwarta kolumna ciężkiej feudalnej jazdy ruszyła z kłusa, by przechodząc w galop uderzyć na zaskoczonych koczowników.Rozproszona lekka węgierska jazda stanęła naprzeciw włóczni Franków.Brak pancerza Madziarów oznaczał w tak rozegranym starciu śmierć.Bawarowie byli uratowani.„Książę z czwartym legionem podjął wyzwanie, a wydzierając nieprzyjaciołom pewnym zwycięstwa zdobycz, zagony ich złamał i przepędził.”10 „Gdy król się o tym dowiedział, wysłał na tyły nieprzyjaciela księcia Konrada z jego legionem.Ten wydarł jeńców wraz ze zdobyczą z gardzieli drapieżnego wilka i osiągnąwszy zwycięstwo wrócił do obozu.”11Otton, który przybliżył się ze swoim sasko-słowiańskim legionem z niepokojem oczekiwał wyniku szarży w naprędce założonym obozie.Jego wojska mogły wejść do bitwy jednakże całość sił należało przegrupować, tym bardziej ze szósty i siódmy legion Burcharda stoczył równie ciężką walkę z Węgrami.Teraz jednak siedem legionów, przetrzebionych, co prawda, ale jednak skoncentrowanych znalazło się w jednym miejscu pod wodzą Ottona.A to dawało widoki na zwycięstwo.Bulces, Lele i Szuru po pierwszych chaotycznych starciach cofnęli swych konnych by przegrupować ordyńców przed decydującym starciem.Szczególnie dotkliwa okazała zaskakująca szarża Konrada, co z pewnością zniechęciło nastawionych na grabież wojowników.O odwrocie jednak mówiono ostrożnie, raczej skłaniano się do wydania bitwy generalnej.Kronikarze pragną by noc rozłączyła obie walczące armie.Jak wspomnieliśmy bitwa najwyraźniej rozegrała się tylko 10 sierpnia, stąd też przerwa którą w źródłach dostrzegamy w istocie jest relacją z obozu Ottona, który dotarł na Lechowe Pole.Król przed przystąpieniem do walki nakazał swemu spowiednikowi odprawić mszę, podczas której przyjął sakramenty.W obecności duchownych i grafów złożył śluby, iż założy* * *9 Thietmar, II, 7.10 Widukind, III, 44.11 Thietmar, II, 9.Strona 308biskupstwo, w Merseburgu, a budowany pałac nakaże przebudować na kościół.Cała, podniosła uroczystość, poza charakterem religijnym miała na celu podniesienie morale wojska niemieckiego, zachwiane pierwszymi niepowodzenia.Król wpatrzonym weń wasalom nie zostawiał cienia wątpliwości.Odchodząc od ołtarza uniósł włócznię świętego Maurycego, symbol monarszej władzy w cesarstwie, a stając na czele swego saskiego hufca ruszył osobiście do bitwy.Od dłuższego czasu w niemałe kłopoty popadły oddziały szwabskie Burcharda.Otoczone, przez jazdę, kryły się przed gradem strzał.Naraz znad rzeczki Paar, płynącej na południe od Augsburga wyłoniły się kolejne zastępy zbrojnych.Nie były to rozesłane kilka dni wcześniej podjazdy koczowników.Nadciągał Bolesław Srogi i jego czeskie zastępy.Nie przypadkiem zyskał on sławę zawziętego wroga, który wielokrotnie dał cesarstwu odczuć swój talent wojskowy.Tym razem przychodził Ottonowi z pomocą.Uderzenie Czechów wywołało panikę Węgrów na lewym skrzydle.Tymczasem w centrum Otton i Konrad Czerwony poprowadzili kolejną szarżę.Madziarowie zepchnięci w walce wręcz na podmokły obszar rzeki Lech, złamali szyki.Szuru, Bulces i Lele nie kontrolowali już przebiegu walki.Korpus Lele wdał się w walkę z legionem króla [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki