Fibich Agnieszka Requiem dla tancerki

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.-.jeśli nie przyjdziesz, to z nami koniec.Rozumiesz?Koniec!- Będę na pewno.Przez cały dzień nie mógł znalezć sobie miejsca.Zledztwo roz-wijało się w ślimaczym tempie.Skończyli przesłuchiwać perso-nel obu rewii, sąsiadów oraz osoby z najbliższego otoczenia.Nikt niczego nie widział.%7ładnego podejrzanego typa kręcącegosię wokół teatru.Nic, co mogłoby wskazać mordercę lub73przynajmniej naprowadzić na jego trop.Po raz kolejny prze-glądał zdjęcia denatek zrobione na miejscu zbrodni.Odłożył jena biurko i spojrzał przez okno.Nagle go olśniło.Znów chwyciłfotografie, a następnie ułożył je w dwóch rzędach, jak karty dopasjansa.Na górze zdjęcia Tessy, na dole Julie.W zasadzie niebyło na nich nic szczególnego.Ciała ofiar sfotografowane zróżnych stron.Kilka zbliżeń twarzy.Sine pręgi na szyi.Resztato ujęcia pokazujące miejsce zbrodni z pewnej odległości.C�sar sięgnął po dwie fotki, każdą z innego rzędu.Przez chwilętrzymał je w ręku, jakby się nad czymś zastanawiał, a następniepołożył jedną obok drugiej.- Bingo! - powiedział sam do siebie, wkładając zdjęciado koperty.Wybrał numer wewnętrzny, a kiedy w słuchawceusłyszał głos Pierre'a, zakomenderował tonem nieznoszącymsprzeciwu: - Wez aparat.Za pięć minut spotykamy się na par-kingu.Zanim Pierre zdążył zakwestionować jego polecenie, C�sarodłożył słuchawkę.Przez całą drogę ani razu nie odezwali się do siebie.Pierresiedział obok C�sara prowadzącego służbowe auto.Z aparatemna kolanach i łokciem wysuniętym za okno całą swoją postawądemonstrował kompletną rezerwę wobec przyjaciela.Oczyukrył za opalizującymi szkłami okularów przeciwsłonecznych,trudno więc było odgadnąć, co myśli.Ale musiał być niezlewkurzony, bo cicho pogwizdywał przez zaciśnięte zęby, a robiłto tylko wtedy, gdy ktoś mu nadepnął na odcisk.Zjechali zzatłoczonej obwodnicy.Przejechali pod starym mostem dzwi-gającym naziemną linię metra.Tłum różnobarwnych postaci74wylewał się właśnie z górnej stacji.Zmuszeni zatrzymać się naczerwonym świetle, obserwowali przesuwające się przed maskąsamochodu twarze.Dwóch młodych Mulatów w skórzanychkurtkach wbiegło na skrzyżowanie w chwili, gdy właśnie zmie-niło się światło.Dobrze, że C�sar miał refleks i zdążył w poręzahamować.- Co, kurwa, robisz.kretynie! - rzucił wściekle za odda-lającym się chłopcem.Tamten nawet nie spojrzał.Dogoniwszykolegę, uniósł wysoko w górę środkowy palec, co nie uszłouwagi C�sara.Zaklął znowu pod nosem.Dałby głowę, że natwarzy siedzącego obok kolegi pojawił się na moment zjadliwyuśmieszek.Jednak Pierre nie odezwał się ani słowem.C�sardodał gazu.Minęli wiadukt kolejowy i skręcili w prawo, w labi-rynt wąskich uliczek, pomiędzy ciasno usytuowane odrapanekamienice.Wjechali na chodnik z piskiem opon.Mieli szczę-ście, bo było to jedyne wolne miejsce w zasięgu wzroku.Wy-siedli bez słowa i zatrzasnęli za sobą drzwi.Pierre natychmiastrozpoznał dzielnicę, do której przyjechali, i domyślił się, że idąna miejsce pierwszej zbrodni.Minęli zgraję czarnoskórychdzieciaków bawiących się nożem, po czym skierowali się wstronę bramy, w której znaleziono martwą Tessę.Dwie tęgiekobiety siedzące na schodach jednego z domów przyglądały sięim z ciekawością.Jedna z nich tuliła do piersi śpiące niemowlęowinięte w kraciastą i mocno już wysłużoną chustę.Obokprzebiegi wychudzony pies.W powietrzu unosił się zapachstęchlizny i wilgoci.Dotarli wreszcie do miejsca zbrodni.C�sarzlustrował metr po metrze poszarzałe mury budynku wokółbramy.Miał wrażenie, że od tamtego tragicznego dnia, kiedyzrobiono zdjęcie, różnokolorowych graffiti jeszcze przybyło.75C�sar rozglądał się po murach, szukając czegoś, co zobaczył nazdjęciu.Na widok kolażu rozmaitych napisów, mniej lub bar-dziej cenzuralnej treści, w pierwszej chwili pomyślał, że jużtego nie znajdzie.Lecz kiedy przyjrzał się dokładniej, zobaczyłto, czego szukał: czerwoną literę zamazaną trochę niebieskimsprayem.Mam cię, ucieszył się w duchu i zatarł ręce.- Zrób zdjęcie - polecił Pierre'owi, który stał za nimzdezorientowany, nie rozumiejąc ni w ząb, o co chodzi.- Co mam fotografować? Możesz się wyrażać jaśniej?- Zcianę.Widzisz przecież.- Spojrzał na kumpla, który wdalszym ciągu czekał na jakieś wskazówki.- Chodzi o dowód wsprawie.A ściślej mówiąc, o literę.Podobna była na murzeprzy drugiej zabitej.Pierre wzruszył ramionami i włączył aparat.- Co konkretnie mam pstryknąć?- Ten fragment.- C�sar zatoczył ręką wokół czerwonejlitery.Kiedy Pierre robił zdjęcia, jego szef wyjął z kieszeni małyskładany scyzoryk.- Zaczekaj.- Dał znak Pierre'owi, żeby się odsunął, asam podszedł do ściany i zaczął delikatnie zdrapywać niebieskispray, którym jakiś nieświadom niczego młodociany twórcatak bezmyślnie spryskał część litery.Potem wyjął jednorazowąchusteczkę do nosa i zeskrobał do niej trochę czerwonej farby.- Nie zawadzi zbadać.- Zwinął pieczołowicie chustkę, po czymz największą ostrożnością schował ją do kieszeni spodni.76Gdy przyjechali na miejsce drugiego zabójstwa, w bramie ele-ganckiej kamienicy zastali starszą kobietę, która z ponurą minąszorowała ścianę, raz po raz ocierając pot z czoła rękawemfartucha.Podeszli do niej i C�sar wyjął legitymację.- Panowie w sprawie tej zabitej? - nie tyle zapytała, ilestwierdziła konsjerżka.- To potworne.Strach teraz wychodzićpo nocy.Nie ma już bezpiecznych dzielnic.Takie czasy - wes-tchnęła, wyżymając ścierkę.- Czy tamtej nocy słyszała pani coś podejrzanego?- Boże broń! Sen to ja mam jeszcze dobry.- Pani okna wychodzą na.- Na ulicę - pokazała ręką.- Ale sypialnię mam od po-dwórka.Ciszej jest.- Więc nie słyszała pani żadnych krzyków, szamotaniny,wołania o pomoc?- Niestety - westchnęła ciężko.- A lokatorzy? Z pewnością rozmawiała pani z nimi o tejsprawie.- C�sar wyjął notes i długopis.- Przecież ludzie od was już tu byli - odparła, mrużącoczy.- Wszystkich przepytali.To chyba wiecie, co kto widział -dodała podejrzliwie.- Owszem, ale często się zdarza, że coś się komuś przy-pomni dopiero po jakimś czasie.Wie pani, jak to jest.- Nie bardzo.Nigdy wcześniej nie mieliśmy tu morder-stwa.- Konsjerżka ujęła się pod boki i spojrzała butnie na poli-cjantów.- Chcielibyśmy zrobić zdjęcie tej bramy i ścian budynku.- A proszę bardzo.Tylko nie zdążyłam jeszcze całkiemzmyć tego świństwa.O, widzi pan - wskazała ledwie już wi-doczną literę namalowaną czerwoną farbą.- Skaranie boskie77z tymi brudasami.Zawsze muszą zostawić po sobie jakieś śla-dy.Banda nierobów.Tfu! - Splunęła na chodnik.- Nic nie szkodzi.Napis nam nie przeszkadza.C�sar polecił Pierre'owi, żeby sfotografował to, co jeszczepozostało z czerwonej litery.Pociąg do Warszawy, koniec sierpnia 1997 rokuKiedy Sonia otworzyła oczy, w przedziale panowała ciem-ność, ale dziewczyna poczuła, że nie jest sama [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki