Grin Aleksander Skarb afrykańskich gór

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gent posuwał się ostrożnie i rozglądał wokoło.Gdyby zostali tu zauważeni,następstwa mogły być fatalne, ale na szczęście nie spotkali nikogo.Początkowo ciągnęły się same dżudżu ubogich, jakieś kupki skorup pod daszkami zchrustu, pęczki strzał, blaszane puszki i kości, lecz dalej ścieżka rozszerzała się i przywiodławędrowców na małą polankę, na której wznosił się okazały dach podparty żerdziami.Pod nimleżały dwa słoniowe kły, garnki, broń, kilka kolorowych szmat, około dwudziestu miedzia-nych bransolet, a na samym wierzchu tego stosu widniało coś, czego właśnie Gent poszuki-wał: piroga.Była długa, szeroka pośrodku, bez ławek, z wygiętą rufą i dziobem.Obok leżałokilka długich wioseł zakończonych z obu stron łopatkami.Wiosłowało się nimi stojąc.Pirogęzrobiono ze spoistej, lekkiej kory, zszytej wysuszonymi ścięgnami zwierząt.Obejrzawszyłódz, Gent upewnił się, że można nią popłynąć choćby zaraz.A zatem trzeba ograbić dżudżu!Caupere dotknął nieśmiało łodzi, lecz pełna zdecydowania postawa myśliwego dodałamu odwagi.Nie zwlekając zdjęli pirogę, załadowali sobie na ramiona i odpocząwszy paręrazy po drodze zdyszani, ale zadowoleni spuścili ją na wodę.Była nieco chybotliwa, alezbudowana solidnie i mogła wytrzymać ciężar czterech ludzi. Wsiadaj, muzungu powiedział Murzyn przenosząc do łodzi bagaż, który w czasieposzukiwań łódki leżał ukryty w krzakach. Caupere będzie wiosłował.Woda dobra, płynieprędko!Brzeg, od którego odbili, był urwisty i wartki nurt uniósł ich szybko.Bez użycia wiosełłódz popłynęła w tempie maszerującego żwawo człowieka.Dotąd wszystko szło pomyślnie.Genta niepokoiła tylko myśl o jedzeniu, ponieważ zapas prosa i sucharów zabrany na drogęjuż się kończył.Na dzień dzisiejszy pozostawało jeszcze dosyć, lecz o następnym trzeba byłopoważnie pomyśleć.Ale ostatecznie miał nadzieję znalezć się w ciągu dnia daleko od okolicbędących we władaniu i pod protektoratem Miramby, wobec czego możliwość nawiązaniakontaktu z mieszkańcami przybrzeżnych wiosek nie była wykluczona.Caupere, stojąc za Gentem, zręcznie poruszał wiosłem, uderzając o wodę to z prawej, toz lewej strony pirogi.Krajobraz był dziki i piękny.W wodzie migocącej metalicznie, ciemnej przy dalekim brzegu, a jasnej wokół łodzi,odbijały się rozsiane po rzece, porośnięte lasem wysepki, podobne do zielonych budowli odziwacznych kształtach.Tu i ówdzie płonęły jaskrawymi barwami kwiaty.Oczy, wpatrzonew taflę wody, mogły odróżnić rozmaitość urzekających odcieni lazuru.Na bliższym brzegulas zwieszał się nad tonią, tworząc cienisty korytarz, w którym gdzieniegdzie rozbłyskiwałysłoneczne plamy.Rzeka wiła się kręto, zygzakami, toteż płynący mieli przed sobą jakby wie-lkie jezioro, za sobą zaś i dookoła lasy.W oddali dzięki połyskowi wody i mirażom tęczo-wych mgieł las tracił naturalną, zieloną barwę i lśnił różowo i błękitnie.Poszczególnedrzewa, zdobne we wspaniałe pióropusze koron, stały podobne przezroczystym cieniom.Niekiedy zamiast lasu występowały szuwary, zasłaniające jeziora i bagna.Krążyło nad nimimnóstwo wodnego ptactwa, a środek rzeki pokrywała gnijąca roślinność.Czasem ukazywałysię skaliste wzniesienia, zawieszone stromo nad wodą, pochyłe lub poziome pasy, utworzoneprzez pokłady rozmaitych minerałów, kładły na powierzchni skał bure, żółte, czarne i czerwo-nobrunatne odcienie.Najwidoczniej Caupere czuł się dobrze, zaczął bowiem cicho monotonnie nucić pieśńwłasnego układu:Ukradliśmy pirogę, jo-nu!Zręcznie ukradliśmy pirogę,Biały muzungu nie boi się zmarłych!Płyniemy.Caupere chce jeść, jo-nu!Bardzo chce jeść, ale kiedy śpiewa,Wtedy nie pragnie ani mięsa, ani mleka!Jo-nu! Naokoło dużo wody.Wszystko widać, nie ma żmij ani cierni!A teraz muszę się trzymać bliżej brzegu!Rozdział XIVKR�L N'KOMBEPrzez pierwsze dwa dni płynęli bez specjalnych przygód, jeśli nie brać pod uwagę spo-tkania ze stadem hipopotamów, które omal nie wywróciły pirogi.Gent odpędził je strzałami.Stary hipopotam, płynący najbliżej, wpadł we wściekłość, wynurzył się z wody i już miałuchwycić zębami burtę wywrotnego czółna, gdy Gent strzelił mu prosto w oko rozrywającąkulą.Zwierzę ciężko przewaliło się na bok i znikło pod wodą.Niebawem jego trup, niesionyprzez prąd, wypłynął na powierzchnię rzeki.W nocy wędrowcy przybijali do brzegu i spali kolejno przy ognisku.Trzeciego dniarano ukazały się strome porohy.Woda kipiała wśród nich, zalewając czarne kamienie białąpianą.Od ciosów fal leciały na brzeg długie bryzgi.Gent z daleka już zauważył porohy.Oczywiście nie mógł narażać na rozbicie swej jedynej łodzi, toteż kazał Cauperemu przybićdo lewego brzegu; wzięli pirogę na ramiona, aby ją przenieść poza niebezpieczne miejsce.Grunt, po którym posuwali się wzdłuż brzegu, był nierówny i porosły tak obficie pną-czami, że mordowali się ze dwie godziny, zanim minęli porohy.Spuściwszy ponownie, niebez trudności, łódz na wodę (była tu akurat wąska wydma, pokryta wysoką trawą), Gentodwrócił się i.zastygł w niemym zdumieniu.Nie opodal siedziało w kucki sześciu czarnych z wytrzeszczonymi oczami [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki