King Stephen Mroczna Wieża t3 Ziemie jałowe

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.MILLS CONSTRUCTION I SOMBRA REAL ESTATEASSOCIATESWCI%7ł MODERNIZUJ OBLICZE MANHATTANU!WKR�TCE W TYM MIEJSCU STANLUKSUSOWE APARTAMENTY ZATOKI %7ł�AWIA!PO INFORMACJE ZADZWOC POD 555-6712!BDZIESZ ZADOWOLONY, %7łE TO ZROBIAEZ!Wkrótce? Może.ale Jake bardzo w to wątpił.Napis był mocno wyblakły i lekkoprzekrzywiony.Co najmniej jeden artysta, niejaki BANGO SKANK, zostawił na obrazkuprzedstawiającym apartamenty Zatoki %7łółwia swój artystyczny podpis jasnoniebieską farbą waerozolu.Jake zastanawiał się, czy inwestycja została wstrzymana, czy też zupełniezaniechana.Przypomniał sobie, jak niecałe dwa tygodnie wcześniej ojciec rozmawiał przeztelefon ze swoim doradcą finansowym i wrzeszczał na niego, żeby trzymał się z daleka odkolejnych inwestycji na rynku budowlanym. Nie obchodzi mnie korzystne opodatkowanie!- prawie ryczał (o ile Jake wiedział, był to normalny ton głosu ojca podczas wszystkichrozmów w interesach, z czym mogła mieć coś wspólnego kokaina w szufladzie biurka). Kiedy dają ci cholerny telewizor, jeśli tylko przyjdziesz i rzucisz okiem na plany, to cośmusi być nie tak!.Ogrodzenie otaczające plac sięgało Jake owi do brody.Było oblepione plakatami -Olivii Newton-John w Radio City, jakiegoś zespołu o nazwie G.Gordon Liddy and me Grotsoraz filmu pod tytułem Wojna zombi , który przemknął na ekranach wiosną tego roku.Wregularnych odstępach do płotu przybito tabliczki z napisem Wstęp wzbroniony , leczwiększość z nich pozaklejali ambitni plakaciarze.Nieco dalej na ogrodzeniu ktoś namalowałinne graffiti - to niewątpliwie jasnoczerwoną farbą, która zdążyła już wyblaknąć do barwypóznojesiennych róż.Z szeroko otwartymi oczami, zafascynowany Jake wyszeptał:Spójrzcie na %7łółwia o ogromnej skorupie!Co na swych plecach całą Ziemię niesie.Jeśli chcesz pójść i włączyć się do zabawy,Idz tam, gdzie wiedzie Promień łaskawy.Jake uznał, że rodowód tego wierszyka (jeśli nie jego sens) nie budzi żadnejwątpliwości.W końcu tę część wschodniego Manhattanu nazywano Zatoką %7łółwia.Tojednak nie wyjaśniało zimnego dreszczu, który nagle przebiegł mu po plecach, aninieodpartego wrażenia, że oto znalazł następny drogowskaz przy jakimś baśniowym,tajemnym szlaku.Rozpiął koszulę i wepchnął pod nią obie nowo nabyte książki.Potem rozejrzał sięwokół, zobaczył, że nikt nie zwraca na niego uwagi, i chwycił rękami ogrodzenie.Podciągnąłsię, przerzucił nogę przez płot i zeskoczył na drugą stronę.Lewą stopą wylądował na luznejstercie cegieł, które natychmiast osunęły się pod jego ciężarem.Noga mu się pośliznęła ipoczuł przeszywający ból.Runął z łoskotem, krzycząc z bólu i zaskoczenia, gdy inne cegływbiły mu się w bok, jak twarde pięści.Przez chwilę leżał na ziemi, łapiąc oddech.Chyba nie zrobił sobie poważnej krzywdy,ale skręcił nogę, która pewnie mu spuchnie.Zanim dojdzie do domu, będzie już mocnoutykał.Musi jednak jakoś to znieść, bo z pewnością nie będzie korzystał z taksówki. Chyba nie zamierzasz wracać do domu, co? Zjedzą cię tam żywcem.No, cóż, może tak, a może nie.Z tego, co widział, wynikało, że nie miał wielkiegowyboru.Pomyśli o tym pózniej.Na razie zamierzał zbadać to miejsce, które przyciągało gotak silnie jak magnes stalowe opiłki.Uświadomił sobie, że wciąż czuje otaczającą go moc,potężniejszą niż kiedykolwiek.Nie sądził, żeby to był tylko pusty plac.Coś tu się działo, cośważnego.Wyczuwał to w powietrzu, jak wolty energii, umykające w przestrzeń z największejelektrowni na świecie.Wstając, Jake zauważył, że jego upadek był właściwie szczęśliwy.W pobliżu leżałosporo potłuczonego szkła.Gdyby na nie upadł, paskudnie by się pokaleczył. To była szyba wystawowa - pomyślał. Kiedy jeszcze byty tu delikatesy, mogłeśstać na chodniku i patrzeć na wszystkie te mięsa oraz sery.Wieszali je na sznurkach. Niemiał pojęcia, skąd o tym wie, ale wiedział - bez cienia wątpliwości.W zadumie rozejrzał się wokół i poszedł w głąb placu.Niemal na środku leżała naziemi inna tabliczka, na pół ukryta w gąszczu młodego zielska.Jake uklęknął przy niej,podniósł ją i starł kurz.Litery były wyblakłe, lecz zdołał je odczytać:ARTYSTYCZNE DELIKATESY TOMA I GERRY EGONASZA SPECJALNOZ TO ZESTAWY NA PRZYJCIA!A poniżej, wypisana tym samym, wyblakłym do różowego sprayem, widniałazagadkowa sentencja: ON MA NAS WSZYSTKICH W SWYM UMYZLE. To jest to miejsce - pomyślał Jake. O tak.Wypuścił z rak tabliczkę, wstał i powoli poszedł dalej w głąb placu, przyglądając sięwszystkiemu.Idąc, coraz wyrazniej wyczuwał zgromadzoną wokół moc.Wszystko, cowidział - chwasty, potłuczone szkło, sterty cegieł - zdawało się emanować niezwykłą siłą.Nawet worki po ziemniakach wydawały się piękne, a porzuconą butelkę po piwie słońcezamieniło w cylinder brązowego ognia.Jake niezwykle wyraznie zdawał sobie sprawę, że ciężko oddycha, a promienie słońcaprzytłaczają wszystko swoim złocistym ciężarem.Nagle pojął, że stoi u progu wielkiejtajemnicy, i wstrząsnął nim dreszcz - przerażenia i zachwytu. To wszystko jest tutaj.Wszystko.Wszystko wciąż tu jest.Chwasty chwytały go za spodnie, a rzepy czepiały się skarpetek.Podmuch wiatruprzywiał do niego opakowanie po ring-dingach.Słońce odbiło się od sreberka i przez chwilęopakowanie wypełniło się pięknym i strasznym, wewnętrznym blaskiem.- Wszystko wciąż tu jest - powtórzył szeptem Jake, nie zdając sobie sprawy, że jegotwarz też promieniuje wewnętrznym blaskiem.- Wszystko.Słyszał jakiś dzwięk - prawdę mówiąc, słyszał go, od kiedy przeszedł przez płot.Aagodne mruczenie, niewypowiedzianie samotne i miłe.Mógłby to być świst wiatru napustynnej wyżynie, lecz był na to zbyt żywy.Jake pomyślał, że bardziej przypominatysiącgłosowy chór nucący jakiś wspaniały akord.Spojrzał pod nogi i zobaczył, że w gąszczuchwastów, krzaków i stosów cegieł znajdują się twarze. Twarze.- Co to? - szepnął.- Kim jesteście?Nie odpowiedziały, lecz wydało mu się, że przez ich śpiew słyszy tętent kopyt napylistej ziemi, strzelaninę i anielskie pienia w mroku.Twarze w gąszczu zdawały się obracać,kiedy je mijał.Jakby śledziły jego marsz, ale bez żadnych złych zamiarów.WidziałCzterdziestą Szóstą Ulicę oraz kawałek budynku ONZ po drugiej stronie Pierwszej Alei, leczwyglądały nierealnie - cały Nowy Jork wydawał się nierzeczywisty.Stał się przezroczysty jakszkło.Pomruk przybierał na sile.Teraz nie był to już tysięczny, lecz milionowy chór, falagłosów wznoszących się z najgłębszej studni wszechświata.W tym chóralnym śpiewie słyszałjakieś imiona, ale nie potrafił ich wyłowić.Może jedno z nich należało do Martena [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki