Linda Francis Lee Diablica W Klubie Kobiet

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niestety, ten efekt zniweczyły następujące fakty:1.Miała męża, który stał bez koszuli, co gorsza, w kuchni, w towarzystwie dwóch kobiet.2.Zaproponowała herbatę z przesadnym entuzjazmem.Członkini Klubu Kobiet nigdy nie powinna sprawiaćwrażenia, jak gdyby się nadmiernie starała. Wybaczcie, doprawdy, nie mogę. Pani Ware przerwał mi Howard Grout, bo gdy minął szok, znów, jak za sprawą magii, przedzierzgnął się wczłowieka, który wygrywa sprawy nie do wygrania. Na pewno napije się pani herbaty.72Zjeżyłam się jeszcze bardziej na ten dodatkowy dowód, że nie pasuję do tego grubiańskiego domu i zapragnęłamwyjść.Trzymał mnie tam jednak utrapiony problem adwokata. Howie, przestań. Chyba nie muszę wyjaśniać, kto wypowiedział te słowa, bo przecież nie ja. Proszę cię, bądzmiły.Spojrzał na mnie wilkiem.Odpłaciłam mu uśmiechem i dodałam: No właśnie, Howie, bądz miły.Idiotyczne posunięcie, skoro potrzebowałam pomocy Chociaż nie bardziej idiotyczne niż jego przypuszczenie, żemogę wprowadzić jego jaskrawo opierzoną żonę do naszego Klubu Kobiet.Ale zostałam, przynajmniej na tyle długo,żeby przemyśleć swoje położenie.Kiedy Nikki krzątała się po kuchni, a buzia jej się przy tym nie zamykała, i szykowała mi herbatę, jak gdybym byłaudzielną księżną co, przyznam, trochę mnie peszyło zweryfikowałam w myślach plan zapłaty", który chciałwdrożyć Howard Grout i nie rozumiałam, jak miałby się powieść.Mniej dzielna kobieta ode mnie wpadłaby w skrajnądepresję na granicy obłędu.Uśmiechnęłam się. O Boże, która to już godzina! Muszę pędzić.Nikki przerwała, fruwające wokół niej pióra oklapły, uśmiech na twarzy również, filiżanki herbaty trzymane w oburękach jakby była Temidą dzierżącą szale sprawiedliwości, która zabłądziła do burdelu. Ojej powiedziała tylko. Niezmiernie mi przykro, ale już jestem spózniona na spotkanie. Pani Ware powtórzył Howard. Naprawdę bardzo mi przykro, ale muszę już biec. Czy to znaczy, że nie potrzebuje pani mojej pomocy? Wróciliśmy zatem do punktu wyjścia.Potrzebowałam, a Ho-ward Grout uchodził za najlepszego z najlepszych.Ponadto nie34miał żadnych powiązań z moim mężem ani z jego rodziną.Zresztą nie mogłam szukać dobrego adwokata w takim po-wiedzmy San Antonio.Natychmiast wszczęłabym alarm. Pomocy? Jakiej pomocy? zapytała Nikki.Howard zmierzył mnie wzrokiem i powiedział: Właśnie kiedy weszłaś, omawiałem z twoją koleżanką sprawy służbowe.Nie masz czym sobie zaprzątać ślicznejgłówki, pączuszku.Wspominałam o liście absolutnie niedozwolonych rzeczy? Tuż pod pozycją Nie wolno publicznie okazywać uczuć"oraz Tylko latawice golą nogi powyżej kolan" widnieje Nie mów do nikogo �pączuszku� ani �serdeńko�".Niezależnie od majątku państwo Groutowie stanowiliby zakałę każdego Klubu Kobiet.Co począć?Korciło mnie, żeby złożyć broń: Ależ skąd, nie potrzebuję pańskiej pomocy".Zaprzeczenie nie chciało mi przejśćprzez gardło.Potwierdzenie też jednak nie. Wrócimy do tematu, panie Grout. Włożyłam zamaszystym gestem kapelusz. Bo teraz naprawdę muszę jużpędzić.I wybiegłam z domu najszybciej, jak się dało, żeby nie wyglądało to na ucieczkę.Z westchnieniem ulgi, mnąc nie-dopuszczalne przekleństwo w ustach, opadłam na miękki skórzany fotel w samochodzie, a gdy mknęłam w dółkrętego podjazdu Groutów, żądza zemsty na mężu rosła coraz bardziej podg rzewana świadomością, że to on postawiłmnie w tak przykrym położeniu.Przyjaciółki na wieki.Niech szlag trafi Gordona Ware'a i jego załganie.Takie myśli krążyły mi po głowie, kiedy opuściwszy Pałac Groutów, jechałam wąskimi, krętymi alejkami naszegoosiedla, a przede mną mieniły się okazałe rezydencje niczym klejnoty74osadzone wśród falujących wzgórz porośniętych bujnym zielonym drzewostanem.Istotnie, Nikki poznałam w SzkolePodstawowej Willow Creek, gdzie obie trafiłyśmy do pierwszej klasy pani Lait.We trzy stworzyłyśmy gronoprzyjaciółek, które przetrwało rok.Pilar, Nikki i moi.Pierwszego dnia przyjechałam na lekcję pani Lait pierwsza, bo tata podwiózł mnie do szkoły rano, jadąc do pracy naranczo.Imał się na nim wszystkiego, począwszy od hodowli długorogiego bydła, przez utrzymywanie na naszymterenie kilku czynnych szybów naftowych, po doglądanie najnowszych inwestycji.Ten człowiek nikomu niepowierzał swoich zadań.Następnie wyznaczył swojego zaufanego pomocnika imieniem Rado, żeby woził jego córeczkę dziesięć kilometrówdo szkoły w mieście i odbierał po ostatnim dzwonku.Ale pierwszego dnia sam odwiózł mnie w pięknym stylu.Popłakałabym się mimo przestróg mamy, że lepiej umrzeć, niż zachować się nie comme ił faut.Powstrzymałam sięjednak, bo mój niedzwiedziowaty tatuś spojrzał mi głęboko w oczy i powiedział: Jesteś moją córką, a moja córka nie płacze.Jak w tej sytuacji mogłam uronić bodaj jedną łzę? Zrobiłabym chyba wszystko dla tego jedynego mężczyzny, któregokochałam, bez trudu więc opanowałam łzy, mimo że zawiózł mnie do tak obcego i nienawistnego świata (już jakiśchłopiec zdążył wyśmiać moją sukienkę) i zamierzał mnie tam zostawić nie wiadomo na jak długo.Zrobiłam więc to, na co mnie było stać.Uśmiechnęłam się pięknie do taty, kiedy opuszczał teren szkoły, następnie od-szukałam złośliwego chłopaka i dałam mu fangę w nos.�w ryży, piegowaty chłopak obchodził mnie szerokim łukiemprzez całe dwanaście lat mojej edukacji w szkole podstawowej.Zatem siedziałam pierwszego dnia w klasie, usiłowałam odsunąć skupioną na mnie uwagę (pozytywną, do którejprzywykłam), kiedy weszła Pilar.Przyprowadziła ją mama [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki