MacDonald Ann Marie Co widziały wrony

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Odczuwa tremę.Simon był naderpowściągliwy w opisie całej sprawy, ale fakty mówią same za siebie.Powierzono jego opiececzłowieka, którego byt, dzieło i obecność tutaj są wynikiem zawiłego splotumiędzynarodowych układów decydujących w tej chwili o życiu każdego mieszkańca tejplanety, i Jack zaraz pozna go osobiście.Bierze głęboki oddech.Waha się, czy zapukaćjeszcze raz.Cierpliwość Jacka zostaje wynagrodzona.Po drugiej stronie ktoś gmera przy drzwiach,słychać szczęk zwalnianej zasuwy, gałka się obraca i drzwi uchylają się na dziesięćcentymetrów.Ponad łańcuchem w szczelinie ukazuje się skrawek białego oblicza, migająrzadkie siwe włosy.Okulary.- Herr Fried? Jestem Jack McCarthy.Wilkommen in Kanada.Drzwi zamykają się.Słuchać chrobotanie odczepianego łańcucha i drzwi otwierają sięponownie, nieco szerzej.Jack wyciąga rękę.- Moje uszanowanie panu.Oskar Fried ściska mu lekko dłoń.Sprawia wrażenie słabowitego.Jack patrzy na jego jasne szare oczy.Ma twarz, lekko zarysowaną zmarszczkami,niczym pergamin, bladą.Równie dobrze może mieć pięćdziesiąt co siedemdziesiąt lat.- Mogę wejść? - pyta Jack, ponieważ Fried nie wykonał żadnego ruchu.Wydaje sięporażony.Musi mieć za sobą straszliwe przejścia.Fried odwraca się i powoli, niemal powłócząc nogami, zmierza w kierunku salonu, aJack za nim.Zapach tytoniu.Znajomy.Zgaszone światła, zaciągnięte zasłony, jakby sięukrywał przed światem - bo właściwie tak jest, chociaż Sowieci na pewno nie mają zielonegopojęcia, gdzie go szukać.Jack rozgląda się dookoła: mdłe zielenie i brązy w pełniumeblowanego mieszkania.Tytoń ma za zadanie zagłuszać odświeżacz powietrza, który maza zadanie zagłuszać samotność - typowy zapach wiodącego samotnicze życie mężczyzny.Nijaki klosz z upływem lat przyżółcony od nikotyny, tania reprodukcja z wodospademNiagara nad całkiem porządną sofą.Jack będzie musiał jak najszybciej zaprosić tegoczłowieka do prawdziwego domu.- Jak się panu tu mieszka? - pyta Jack.- Ee, brauchst du, ee, brauchsten Sie etwa?Fried przyjmuje jego nieporadną niemczyznę bez uśmiechu i odpowiada pytaniem: -Przyniósł pan pieniądze?Głos ma cienki, mówi po angielsku z wyraznym niemieckim akcentem, wyrazniejszymniż Henry Froelich.Bez naleciałości.Jack uśmiecha się.- Oczywiście, mam dla pana pieniądze.Wyjmuje brązową kopertę z wewnętrznej kieszeni marynarki i wręcza ją OskarowiFriedowi.Fried bierze ją i dziękuje z lekkim ukłonem głowy, charakterystycznym dlamieszkańców Starego Zwiata, i Jackowi znów przypomina się Froelich.- Ależ nie ma za co - odpowiada Jack.Oskar Fried jest chudy i blady - jakby ktoś nakreślił jego postać ołówkiem.Jegookulary mają druciane oprawki, a nie grube czarne ramki, w jakich wyobrażał go sobiewcześniej Jack.Nie mylił się co do muszki, ale poza tym Fried nie ma nic wspólnego zwizerunkiem, jaki stworzył sobie Jack - tęgiego, wypomadowanego fizyka.Biała koszulaFrieda zapięta jest pod szyją, ale jej luzny kołnierzyk nie zasłania wąskich ścięgien i obwisłejskóry, skutku niedożywienia i podeszłych lat.Fried przedstawia znajomy Jackowi widokzagłodzonego Europejczyka, któremu żadna ilość pożywienia nie jest w stanie wynagrodzićlat wojny.Podobny wygląd ma Henry Froelich, ale jego twarz, przy całej jego przygarbionejposturze i mimo zapadniętych policzków, sprawia wrażenie ciepłej i żywej.Oblicze Friedawydaje się wyryte w piaskowcu.Siedemnaście lat życia za żelazną kurtyną odcisnęło na nimswe piętno.Jego garnitur uszyty jest z niezniszczalnej brązowej wełny, wyprodukowanej wciągu ostatniego półwiecza, trudno określić kiedy.Ale nawet w fartuchu laboratoryjnymwyglądałby jak.urzędnik.Jack jest rozczarowany, lecz zaraz opadają go wyrzuty sumienia.Facet jest krańcowo wyczerpany.Sponiewierany.Obcy w obcym świecie.Jack podchodzi do okna.- Mogę.? - i rozsuwa zasłony, mrużąc oczy przed blaskiemsłonecznym.Fried zrywa się na równe nogi.- Nein, bitte.Jack zaciąga zasłony, odwraca się i widzi, że Fried trzyma w ręku kubełek od lodu.Kiedy jego wzrok znów dostosowuje się do półmroku, Jack spostrzega, że kubełekwypełniony jest kawałkami kory i kamykami.A spośród nich wyrasta kwiat, przywiązany dopodpórki z wieszaka.Purpurowy, niemal czarny.- Storczyk - mówi Fried.Jack kiwa głową z uśmiechem.- Dunkel.Nie światło.- Rośnie w ciemności - domyśla się Jack.Fried kiwa głową, niemal się uśmiecha.Jacka ogarnia nagła litość dla tego nieszczęśnika, rzuconego przez los tak daleko odrodzinnych stron.Ciekawe, czy w Związku Radzieckim choć przez chwilę czuł się jak usiebie? Niewykluczone, że pod koniec wojny znalazł się w niewłaściwej części ojczyzny,uwięziony w powstałych z dnia na dzień Niemczech Wschodnich.Zmuszony jakoś sobieradzić.Dopóki nie pojawiła się szansa wyrwania się na wolność.Chwytając się jej, ten strzępczłowieka wykazał nie lada odwagę.A może i wielkoduszność.- Herr Fried, chciałbym, żeby pan wiedział, jak bardzo cenimy to, co pan robi.Fried słucha uważnie, kiwając głową.- Pragnę panu podziękować za przybycie do nas - ciągnie z namaszczeniem Jack.- Proszę bardzo - odpowiada Fried.Biedny skurczybyk, zapuszkowany tutaj, odbierający podziękowania w imieniuwolnego świata, które składa na jego ręce jakiś obcy kanadyjski lotnik, nieznający nawet jegoprawdziwego nazwiska.- Proszę posłuchać, kiedy się pan urządzi, zadzwoni pan do mnie do pracy, dobrze?Jack bierze od Frieda kopertę z pieniędzmi i zapisuje na niej numer służbowegotelefonu, a pod spodem domowego.- To jest mój domowy numer - wyjaśnia Jack, wskazując palcem.- Na wszelkiwypadek, w razie nagłej konieczności, verstehen Sie?- Ja.W razie nagłej konieczności.Potem, gdy Fried odwiedzi ich w Centralii - może uda się go ściągnąć na lunch wnajbliższą niedzielę - nie będzie przeszkód ku temu, żeby dzwonił do Jacka do domu.Aledopóki Jack nie wymyśli wiarygodnej historyjki o znajomym znajomego i nie przedstawi przyjezdnego wykładowcy" swojej żonie, najlepiej niech Fried kontaktuje się z nim tylko wpracy.- Ma pan ochotę na małą rundę po mieście?- Rundę?Jack przesuwa ręce, jakby kręcił kierownicą.- Ein Auto.Oprowadzę pana.- Tak, ja prowadzę.- Nie, czy chce pan pojechać ze mną? Teraz?Fried potrząsa przecząco głową.- Może kiedyś zmieni pan zdanie, okolica jest piękna - sehr sch�n.- Jack wskazujesmętne malowidło na ścianie.- Wodospad Niagara.Wspaniały.A skoro lubi pan kwiaty -Fried kiwa potakująco - w Bajkowych Ogrodach jest palmiarnia.Nie zdziwiłbym się, gdybymieli tam storczyki.Jack zaciera ręce i rozgląda się - sprzęt hi-fi, to dobrze, ale nie ma telewizora, chociażna parapecie stoi pokojowa antena.Szkoda, bo Herr Fried mógłby poćwiczyć swój angielski.- Ma pan dość jedzenia?Jack wchodzi do ciasnej kuchni i otwiera lodówkę.Fried staje przy nim.Jest dobrzezaopatrzona - Simon o to zadbał - ale facetowi na pewno sprzykrzą się te samotne posiłki,dzień po dniu [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki