Montalban Manuel Vazquez Ptak Bangkoku

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Murzyni wychodzili o zmierzchu, zbierali się w czarnychbarach na uliczkach, łączących Boqueria z ulicami Carmen i Hospital.Murzyni urodzili się po to, byporuszać się z gracją, ucząc innych harmonii ciała.Jednak wcześnie rano plac Gardunya był kloaką13I ty, Mercedes? (przyp.aut.)14Zrobił to w dobrej woli.Trochę lekkomyślnie, ale miał dobre intencje (przyp.aut.)15Jaja małpy pod beszamelem? (przyp.aut.).- 17 -targu Boqueria.Rampa dla ciężarówek, wystawa pojemników na śmieci, które zaczynały gnić, gdytylko opuszczały święty bazar, dzikie koty, rozpieszczane przez ludzi w podzięce za bezwzględnąwalkę, jaką prowadziły z myszami, czekającymi na najmniejszy błąd, by zawładnąć targiem, starądzielnicą, całym miastem.Te miejskie koty odbyły właśnie pierwszą decydującą bitwę z podziemnymiwrogami człowieka, były pokryte szramami po ohydnych spotkaniach z hordą gryzoni, owychtajemniczych spotkaniach, ukrytych przed ludzkim wzrokiem, jak gdyby ochroniarze i mordercy mieliswoją przestrzeń, czas i reguły życia i śmierci.Symfonia klaksonów, sznur samochodów czekającychna miejsce na parkingu Gardunya i niewinny poranny optymizm pełnego żołądka sprawiają, żeCarvalho postanawia pójść pieszo.Przebija się przez główny pasaż targu; widzi ciężkie ciała klientów,atakowane przez ręczne wózki, którymi dowozi się towar.Idzie pasażem owoców, prezentującymgeografię całego świata, pozbawionym jednak tradycyjnej historii owoców, bez świadomości lata anizimy - chilijska brzoskwinia leży obok szklarniowej czereśni - wreszcie wychodzi na olśniewająceRamblas de las Flores.Zatrzymuje się, przegląda notatki o sprawie butelki szampana.Wyrywa kartkę,robi kulkę i rozgląda się za kubłem na śmieci, który powinien gdzieś tu być, między kioskiem ikwiaciarnią, w końcu chowa papier do kieszeni spodni i wydłuża krok, by jak najszybciej dotrzeć dobiura.Zaskakuje Biscutera, który właśnie myje szyby, bo są brudne jak nieszczęście, szefie", poszukam gosposi, żeby ci pomogła", równie dobrze ja to mogę zrobić, szefie, jak się panu podoba?Lepiej teraz widać ulicę?". Rzeczywiście". Nie ma sprawy.Dzisiaj okna, jutro kurze.Zostanie pan naobiad? Zrobiłem mięso z bakłażanami i rovellons16".Carvalho nie zwraca uwagi na wywody Biscutera,ale oni oszukują, ci sprzedawcy grzybów.W pół kilogramie jest więcej robaków, niż w tych serach, copan lubi, szefie.Carvalho wyciąga z kieszeni ocaloną kulkę papieru, wygładza papier i odczytujenazwiska z liter ukrytych w głębi papierowych fałd, potem szuka numerów w książce telefonicznej.Dziennik El Periódico" nie podał drugiego nazwiska Dalmasesa, ani też Rosy Donato, Marty Miguel,ani nawet męża Celii Mataix, z którym była w separacji.Carvalho postanawia zadzwonić pod numerpaństwa Mataix, odpowiadający adresowi domu, w którym dokonano zbrodni.Taquigrafo Serra, 66.Carvalho słyszy niepewny głos kobiety.Ja jestem tylko gospodynią, przedstawia się, rozwlekającsłowa.Jeżeli chodzi o ubezpieczenie.W końcu kobieta podaje telefon męża Celii, ale waha się, nierozumie, dlaczego detektywowi potrzebny jest numer Dalmasesa, Donato albo Marty Miguel.- Niech pani zrozumie, to byli naoczni świadkowie.- Wszystko ma policja.Zabrali nam notes, ten, co tu był, z telefonami.Zawsze coś, pomyślał Carvalho, odkładając słuchawkę.Zanotował nazwisko męża Celii, AlfonsaAlfarrasa, i numer jego telefonu.Nikt jednak nie odpowiadał i detektyw doszedł do wniosku, że mąż,który rozstał się z jasnowłosą pięknością, nie może popełniać błędów, odbierając telefony o każdejporze dnia i nocy.Carvalho zadzwonił powtórnie do gospodyni.Nie odpowiadają, a chcę przesłać impilnie list, czy pani przypadkiem nie zna ich adresu?, i odpowiedz otwiera drzwi do zamkniętej dotądkomnaty w świadomości detektywa.Mieszka w domu, który dzielił z panią.Na Mayor de Sarri�.Carvalho widzi nagle Celię Mataix, która stoi w kolejce w supermarkecie, tuż przed nim, w ostatnimbarcelońskim supermarkecie przed zjazdem w stronę Vallvidrera, przesuwa się w rytm kolejki,wysoka, zręczna, z miodową grzywką, lustruje Carvalha kątem oka, i detektyw czuje głęboki zapachkobiety i półmroku, jaki panuje w pokoju kochanków.Co niesie Celia Mataix w koszyku? Makaron,małą paczkę wędliny, płyn do mycia naczyń, paczkę mrożonych krewetek, owoce wybrane na chybił-trafił.Sweter Celii Mataix wygląda tak, jakby był przyklejony do jej skóry.Carvalho widzi Celię jakulotne obrazy kobiet, które jako mały chłopiec kolekcjonował w pamięci: kobiety-cienie wodjeżdżających autobusach, i te znikające na zawsze w bramach, w chwili gdy zaczynał wymyślać ichprzeszłość i przyszłość.- Schowaj jedzenie, Biscuter.Zjem to na kolację.- Szefie, bakłażany miękną, jak się je odgrzeje.Ale Carvalho nie wysłuchał tej uwagi, która w innych okolicznościach przemówiłaby mu dorozsądku.- Nic nie wiem ani mnie to nie obchodzi.Alfarr�s nosił gładką grzywkę, zwisającą z łysego, ogórkowatego czubka głowy, i czarną brodę,która wydłużała aż do mostka jego pokutniczą twarz. Zmarszczki są piękne", głosiła reklama nowejmody męskiej, jednak okazałe zmarszczki Alfarr�sa miały inną historię, zostały wyżłobione przezascetyczną przeszłość katalońskiej rasy marksistowskiej, pamiętały czasy, gdy chłopcy z dobrego16Rydze (przyp.tłum.).- 18 -domu drażnili swoją klasę społeczną, przebierając się za robotników sezonowych przy zbiórcebawełny na amerykańskim południu i żaden socjolog nie zastanowił się nigdy, dlaczego wybrali takodległy model estetyczny.Niemłody już, czterdziestoparoletni architekt Alfonso Alfarr�s czekał nadecyzję, która miała przesądzić o powodzeniu jego projektu - chodziło o przekształcenie nieużytku wpark zabaw w dzielnicy imigrantów.Młoda demokracja rządząca gminą nie wiedziała, czy niewielkaskłonność do zabawy wśród imigrantów jest częścią życiowego planu, czy też w tym planie zabrakłoparku zabaw, w którym można odkryć na nowo drzewa i pobawić się w chowanego.W malej pracowniCarvalho przysłuchiwał się, jak Alfarr�s wyjaśnia projekt ludziom równie fałszywym jak sam architekt.Należało zakończyć projekt koncepcyjny i Alfarr�s żądał więcej liryzmu od jednego z asystentów.- Mniej kreślenia, więcej pomysłów.Nie zwracał uwagi na detektywa, jak gdyby sucha odpowiedz nic nie wiem ani mnie to nieobchodzi" była wszystkim, co miał do powiedzenia.Jednak Carvalho podarował mu czas,przyzwalając gestem, by porozmawiał ze swoimi współpracownikami.Detektyw usiadł w fotelu -nagroda za projekt w tysiąc dziewięćset sześćdziesiątym dziewiątym - w którym trzymała się tylkożelazna rama, i z przyjemnością obserwował spektakl pod tytułem jak zaplanować strategię, żebywygrać konkurs na projekt".Alfarr�s grał pierwsze skrzypce.- Nie chodzi o to [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki