Ostatnia bitwa Templariusza Arturo Pérez Reverte

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wierzę w Kościół katolicki, apostolski i rzymski, i mam nadzieję ocalić swoją duszę dożycia wiecznego. dotknęła brody zamkniętym wachlarzem. Nawet wierzę wtakich duchownych jak ksiądz, którzy nie odprawiają mszy, ani nie robią podobnychrzeczy; a nawet w takich, którzy noszą dżinsy i sportowe buty, jak ksiądz Oscar.Wtym zaginionym świecie, z którego pochodzę, kapłan coś znaczył.z drugiej strony spojrzała na córkę Macarena bardzo kocha don Pr�amo, a ja wierzę też w Macarene.Lubię przyglądać się, jak wydaje swoje osobiste wojny, choć czasem ich nie rozumiem.Wojny, które były niemożliwe w czasach, kiedy miałam jej lata.Quart zastanawiał się nad prawością proboszcza od Matki Boskiej Płaczącej.Jużdrugi raz w ciągu ostatnich dwóch dni słuchał słów chwalących jego uczciwość, costało w rażącej sprzeczności ze sprawozdaniem z jego działalności w Cillas de Anso.Spojrzał na zegarek. Czy ksiądz Ferro jest teraz w obserwatorium? Jeszcze nie odrzekła Cruz Bruner. Zazwyczaj przychodzi pózniej, okołojedenastej.Chciałby ksiądz na niego zaczekać? Tak.Jest kilka spraw, o których chciałbym z nim porozmawiać. To znakomicie.W ten sposób dłużej będziemy mogły cieszyć się towarzystwemksiędza znów grały świerszcze, a starsza pani słuchała ich uważnie, na wpółodwrócona w stronę ogrodu. Czy już wiadomo, kto przyniósł księdzu nasząpocztówkę?Spojrzała na niego dopiero po zadaniu pytania; Quart włożył rękę do wewnętrznejkieszeni marynarki i położył na stoliku pocztówkę, która nigdy nie dotarła dokapitana Xaloca. Nie mam najmniejszego pojęcia poczuł, że Macarena go obserwuje. Aleprzynajmniej wiem, kim była każda z postaci i jakie to miało znaczenie. Naprawdę wie ksiądz? Cruz Bruner składała i rozkładała wachlarz, na koniecdotknęła jego końcówką tekturowego prostokąta widocznego na stole. W takimrazie, oczekując na don Pr�amo, może dobrze byłoby odnieść pocztówkę do skrzyniCarloty.Quart niezdecydowanie popatrzył na obie kobiety.Macarena podniosła się iczekała na niego, nieruchoma, z pocztówką w ręce, podczas gdy księżyc bladoobrysowywał kształt jej włosów i ramion.Wstał również i poszedł za nią poprzez patioi ogród.Kiedy weszli do gołębnika, drobne chmurki ocierały się o dolną część księżyca, anocna poświata nadawała nierzeczywisty wygląd miastu leżącemu u ich stóp.Dachydzielnicy Santa Cruz wydawały się teatralną dekoracją w dawnym stylu, którejelementy rozdzielone były smugami cienia i światła padającego z jakiegoś okna,odległej latarni w wąskim zaułku, gdzie między dwoma okapami wisi, niby całunnocy, susząca się bielizna.Oświetlona Giralda wznosiła się w głębi, wyglądała jaknamalowana na ciemnym, teatralnym horyzoncie i miało się wrażenie, że dzwonnicaMatki Boskiej Płaczącej stoi bardzo blisko, niemal w zasięgu ręki, za białymifirankami, które falowały łagodnie, poruszane prądem powietrza. To nie jest bryza od rzeki, ale od morza powiedziała Macarena. Zrywa sięnocami i dociera tutaj z Sanlucar.Wsunęła palce pod dekolt z lewej strony, wyjęła zapalniczkę zza ramiączka stanikai zapaliła papierosa.Dym uniósł się pod sklepienie i wmieszał w rój nocnych owadów,fruwających wokół zapalonej lampy w smudze światła, która padała obok otwartejskrzyni. To wszystko, co zostało po Carlocie powiedziała.W skrzyni leżały lakowe pudełka, koraliki z agatu, porcelanowa figurka, połamanewachlarze, mantylka z jedwabnej koronki, stara i zleżała, szpilki do kapelusza,fiszbiny, torebka z delikatnymi srebrnymi ogniwami, lornetka teatralna ozdobionamasą perłową, zniszczone kwiaty z tkaniny, papieru i wosku, które kiedyś ozdabiałykapelusz, albumy ze zdjęciami i pocztówkami, stare czasopisma ilustrowane, skórzaneetui, kartonowe opakowania, niesamowicie czerwone, długie rękawiczki z zamszu,zniszczone tomiki poezji i szkolne zeszyty, drewniane klocki do robienia koronek,warkocz z jasnych, kasztanowatych włosów długości niemal trzech piędzi, katalog wWystawy Uniwersalnej w Paryżu, kawałek korala, miniaturowa gondola, staroświeckifolder turystyczny z ruin Kartaginy, wysoki szylkretowy grzebień, szklany przycisk dopapierów z zatopionym wewnątrz konikiem morskim, rozmaite stare monety rzymskie i srebrne hiszpańskie z podobiznami Izabeli II i Alfonsa XII.Pakiet listówbył gruby, związany wstążką.Quart ocenił, że mogło ich być około pięćdziesięciu:jakieś dwie trzecie stanowiły koperty zawierające kartki złożone w trzy, reszta topocztówki.Atrament wyblakł na pożółkłym, kruchym papierze, z czarnego lubgranatowego zmieniając się w rozwodnioną sepię, czasem stając się wręcz nieczytelny.%7ładen z listów nie miał pieczątki na znaczku i wszystkie pisane były pochyłympismem Carloty, starannym, w angielskim stylu.Zaadresowane do pana kapitanaManuela Xaloca, w porcie Hawana, Kuba. A od niego nie ma nic? Nie klęcząc nad skrzynią, Macarena wyjęła kilka listów i przeglądała je,trzymając dymiący papieros w palcach. Mój pradziadek palił je, w miarę jak mu jeprzynoszono z poczty.Szkoda.Wiemy, co pisała ona, a nie wiemy, o czym opowiadałjej on.Siedząc w jednym ze starych foteli, z półkami pełnymi książek za plecami, Quartprzyglądał się kartkom.Wszystkie były popularnymi rycinami z Sewilli, takie jak ta,którą dostał on most Triany, port z widokiem na Złotą Wieżę i karawelązacumowaną obok, plakat z Ferii, reprodukcja jednego z obrazów wiszących wkatedrze.Czekam na Ciebie, zawsze będę na Ciebie czekać, z całą moją miłością, nazawsze Twoja, czekam na wiadomości od Ciebie, kochająca Cię Carlota.Wyjął zkoperty jeden z listów.Z datą w nagłówku 11 kwietnia 1896.Kochany Manuelu!Nie mogę się pogodzić z życiem bez wiadomości od Ciebie.Jestem pewna, żemoja rodzina przejmuje Twoje listy, bo wiem, że Ty o mnie nie zapomniałeś.Coś wmym sercu, cichutkie tykanie podobne do głosu Twojego zegarka, mówi mi, że mojelisty i moja nadzieja nie wędrują w pustkę.Ten list wyślę Ci przez służącą, którejufam, i mam nadzieję, że moje słowa dotrą do Ciebie.Powtarzam w nich przesłaniemojej miłości i obietnicę, że będę na Ciebie czekać zawsze, aż do Twego powrotu.Jakże długie wydaje się oczekiwanie, najdroższy! Czas mija, a ja czekam, żektóryś z białych żagli płynących w górę rzeki przywiedzie tu Ciebie z powrotem.%7łycie musi okazać się w końcu wspaniałomyślne dla tych, którzy tak bardzo cierpiąprzez to, że w nie wierzą.Czasem brakuje mi sił, płaczę, rozpaczam i nawet myślę,że nigdy już nie wrócisz.%7łe mnie zapomniałeś, mimo przysięgi.Widzisz, jakniesprawiedliwą i głupią mogę być?Czekam na Ciebie zawsze, każdego dnia, w wieży, z której widziałam, jakodpływałeś.W godzinie sjesty, kiedy wszyscy śpią, a dom pogrążony jest w ciszy,przychodzę tutaj na górę, siadam w bujanym fotelu i patrzę na rzekę, którąpowrócisz [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki