Pedersen Bente Roza znad fiordów 03 Czarodziejskie więzy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nieurodził się, by mieszkać na dworach.To był sen!Koniuszki palców musnęły wargi.Pulsowałoi w nich, i w ustach.Jak gdyby naprawdę całował mięk�kie kobiece wargi i obejmował ciepłe ciało, którewprost niebezpiecznie dobrze pasowało do jego ciała.Które napełniało go niemożliwymi tęsknotami i kaza�ło bardziej wierzyć w sny niż w rzeczywistość.Roza.- Jesteś diabelnie niebezpieczną kobietą! - powie�dział cicho do siebie.Ale to przecież nie była ona.NieRoza.Nie prawdziwa Roza, taka jaką spotkał zaledwiepoprzedniego dnia.Pod powiekami widział białe, gładkie, miękkie jakpuch policzki kobiety, którą obejmował tak, jak obej�muje się jedynie kogoś, kogo pragnie się nad życie.A przecież Mattias wiedział, że policzek Rozy jest nie�równy, brzydki, poparzony podczas jakiegoś tajemni�czego zdarzenia przed laty, odległego w czasie tak, żenikt nie chciał już go wspominać.Być może zbyt strasz�nego, by ktokolwiek chciał przyznać, że w ogóle kie�dykolwiek miało miejsce.Być może ludzie uspokajali się myślą, że Roza takasię już urodziła.We śnie była inna.Miała skórę białą jak mleko i do�łeczek w policzku, który wyglądał jak odcisk kciuka.Jak�by jakiś elf wycisnął na niej swój znak, tak aby wszyscyżywi mogli zobaczyć i zrozumieć, że została wybrana.Jedna z niewielu.Uśmiechała się tak, jak Roza nie potrafiła się uśmie�chać, ponieważ lewa strona jej ust zawsze będzie niecoopadać.I była starsza niż Roza.Doroślejsza, miała bar�dziej dojrzałe ciało.Więcej pewności siebie.On również był starszy.Mattias otrząsnął się z niemądrych myśli.To dopie�ro rozmyślania, i to o śnie! Przestraszył się, że przeby�wa w Kafjord już za długo.Być może najwyższy czas wyruszyć dalej!Wszystko nastąpiło w ostatnich dniach.Zobaczył Rozę na wietrze.Widział, jak włosy zasła�niają jej poparzony policzek, i przez moment ujrzał,jak mogłaby wyglądać.Zobaczył Rozę, która mogła byćtak piękna, że słowami nie dałoby się jej opisać.Zoba�czył tego przebłysk.To wystarczyło do snów.Synneve miała dołeczek w policzku.Skądś musiał sięwziąć, a Jens go nie miał.Jego myśl umieściła dołeczekna białej, gładkiej twarzy Rozy.Jego myśl dodała jej kil�ka lat.Myśl postarzyła również jego, kazała mu być po�dobnym do ojca.W myślach widział młodszą wersję oj�ca.Coś pośredniego pomiędzy nim samym a ojcem.We śnie wszystko może być tak rzeczywiste, że ażnieprzyjemne.Noc objęła go, jakby był dzieckiem.Nic nie mogło muprzeszkadzać.Odpoczywał.A kiedy nastał ranek, obudziłsię z poczuciem spokoju we wszystkich członkach.Oddawna już się tak nie czuł.Uśmiechnął się po swojemu,półgębkiem, a kumple puścili do siebie oko i za jego ple�cami po cichu stwierdzili, że Mattias odzyskał rozum.Kopalnia płatała ludziom różne figle.Wiedzieli o nich wszyscy.Nie było powodu, żeby nie dotknęło to również Mat-tiasa, chociaż tkwił tu dłużej niż większość innych, chociażwidział więcej sztolni niż wielu znacznie starszych od nie�go robotników, z którymi pracował tutaj ramię w ramię.Wszyscy przeżywali dni lepszej i gorszej formy.Odczasu do czasu ktoś musiał trochę się oddalić, żeby cał�kiem się nie zatracić.Nie potrzebowali się z tego tłu�maczyć przed innymi.Mieli przecież, u diabła, oczyw głowie, a więcej niż pewne było, że mieszkali do te�go stopnia jeden na drugim, by zauważyć, co się w kimdzieje.Nikt nie robił z tego wielkiego wydarzenia.Wszyscy już podążali dalej.Ku następnemu dniu, następnemu tygodniowi, mie�siącowi, rokowi.Ku innemu miejscu.Bo prędzej czy pózniej "wszystkie kopalnie stawałysię nieopłacalne.Dokładnie tak jak wszystkie drogiprowadziły tam, dokąd zmierzali.Pewnego dnia nale�żało się pakować i iść dalej.Wciąż większość rzeczynad tym fiordem była dla nich nowa, lecz żaden z nichnie zamierzał zapuścić tu korzeni.Mattias również nad tym się zastanawiał.Nie wrośnie na stałe.Nie będzie prządł myśli, które tylko chwytają w pu�łapkę.Nie będzie nawiązywał przyjazni, które mogły�by się wpleść w jego przyszłość.Porozmawia z Jensemi cofnie wszystkie swoje głupie słowa o małżeństwiez Kari, które tak bezmyślnie wypuścił z ust.Niebez-piecznie jest pozwalać, by taki haczyk tkwił zarzucony.Mattias rozmyślał o tym przez cały dzień w pracy.Pomogło porządne przyłożenie się do roboty i odrywa�nie rudy od ścian góry, nawet tam, gdzie skała usiłowa�ła zachować ją dla siebie najlepiej jak umiała.Pomogłomu to na tyle, że zaczął nucić piosenki, jakich niktwcześniej nie słyszał.Zpiewał o nieszczęsnych losach,które kończyły się w czarnej ziemi albo w mokrym gro�bie z dala od bezpiecznej przystani domu.O rycerzachi smutnych dziewicach, tkwiących wysoko w kamien�nych wieżach.O "walkach na śmierć i życie, i o dozgon�nej miłości w ostatniej strofie.Wyśpiewywał pijackiepiosenki, aż pozostali mężczyzni w brygadzie zaczyna�li odczuwać pragnienie, a w końcu kazali mu przestać.A także zwrotki tak nieprzyzwoite, że pastor zbladłby,gdyby je usłyszał.Istniało jednak małe niebezpieczeń�stwo, że wielebny przyjdzie tu, do wnętrza góry.Postanowił, że zwinie wszystkie sieci, które zarzucił.Uwolni się od wszystkich cudzych zmartwień, równieżod Jensa.Kolega był dorosły, niech robi ze swoim ży�ciem, co chce.Owszem, będzie obserwował zmaganiainnych, lecz sam przestanie się nimi zajmować.I będzie się trzymał z dala od Rozy, przynajmniej natyle długo, by zapomnieć o tańcu ich warg w tym dziw�nym śnie.O tym tańcu, od którego wciąż robiło mu sięgorąco i wypełniała go tęsknota, jakiej nigdy wcześniejnie zaznał.Kiedy ją zobaczy, będzie widział, że Rozaznad Kaf jorden to ktoś inny niż ta, którą stworzył wy�łącznie dla siebie w fantazjach zmęczonego, wycieńczo�nego pracą człowieka.Prawdziwa była Rallar-Roza.Marzenia przędły chmury, które dało się przebić ob�casem.Mattias nie brał pod uwagę, iż może ją spotkać, pomi�mo że sam nie będzie miał takiego zamiaru.To graniczyłoz cudem.Trzymał się terenu Kopalni.Ona przebywała da�leko, przy krańcu fiordu, w pobliżu Krety zamieszkanejprzez Kvenów.Nie przypuszczał, by jeszcze raz odwiedzi�ła Jensa.Przecież zachowywał się tak grubiańsko, gdy przy�niosła mu maść.Była to dla niej bardzo przykra wizyta.Roza wprawdzie nic o tym nie powiedziała, do ni�czego się nie przyznała, ale Mattias przecież jej towa�rzyszył.Był świadkiem każdego słowa, każdego ruchu.Dobrze wiedział, jak było.A mimo to się spotkali.Wpadli na siebie.On szedł wśród kolegów z pracy,brudny, szaroczarny na twarzy, w krótkiej kurtce wy�rzuconej na robocze spodnie.Pod nią miał wełnianąbluzę.We wnętrzu góry było zimno, wilgotno.Białyniegdyś materiał, dzięki któremu mieli być lepiej wi�doczni w tym najczarniejszym z mroków, nie dawałzbyt wiele ciepła.Mattias miał w gardle śmiech, stano�wił część wspólnoty.Lecz wystarczyło jej jedno spoj�rzenie, by go stamtąd wyrwać.Padło na niego niczym grad na skórę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki