Raay Carla van Boża ladacznica

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nasnazywali chodakami", co było dosyć łagodnym określeniemw porównaniu z tym, którego używali wobec autochtonów,bo oni również byli inni.Jeżeli chciałyśmy im okazać bezczel�ność, pytałyśmy, jaki numer nosił w więzieniu ich dziadek.W końcu niemal wszystkie te dzieci były potomkami Angli�ków i Irlandczyków zesłanych do kolonii karnych zaledwiedwa albo trzy pokolenia temu.Większość koleżanek nie ro�zumiała naszych obelg, dopóki nie nauczyłyśmy się lepiejmówić po angielsku.Paliłam się, by nauczyć się tego nowego języka i przekona�łam się, że jest zdumiewająco łatwy.Angielski podobnie jakholenderski ma swoje korzenie w łacinie, więc często opłacałomi się zgadywać.Jeśli chodzi o mówienie, to przysłuchiwałamsię mocnemu akcentowi miejscowych dzieci, porównywałamgo z wykształconymi lektorami z ABC i postanowiłam, żenigdy nie będę mówiła australijską angielszczyzną, zwaną strine", tylko wybiorę angielszczyznę króla.Skończyło się natym, że moja wymowa przypominała skundloną wersję oficjal�nego języka, ale uważałam, że przynajmniej mam klasę.Zakonnica odpowiadająca za naszą klasę, matka MaryLuke, uczyła na trzech różnych poziomach równocześniew jednej sali.Czytała nasze prace pisemne i chwaliła niezwy�kły sposób, w jaki przedstawiałyśmy różne rzeczy, jako świad�czący o wyobrazni.Zachwycał mnie wiersz Keatsa wypisany kaligraficzniewielkimi literami na żółknącym afiszu na ścianie klasy: Po�ro mgieł i łagodnej pełni urodzaju! Przyjaciółko serdecznasłońca, co dojrzewa."".To ten wiersz zachęcił mnie, żebymJohn Keats, oda Do jesieni" (przyp.tłum.).doceniła język angielski, którego tak się bałam.Chociaż czę�sto angielszczyzna przyprawiała mnie o konsternację; dlacze�go na przykład wymawiamy niektóre słowa w taki sposób,skoro wyraznie rymują się one z czym innym?W ciągu tego pierwszego roku wszyscy wyróżnialiśmy sięz matematyki, ponieważ poziom w Australii był dużo niższyniż ten, do którego przyzwyczajeni byliśmy w Holandii.Mat�ka Mary Luke stawiała nas za przykład i zapraszała do tabli�cy, byśmy dodawali słupki.Prestiż pomógł - zaczęto nas sza�nować.Nie minęło kilka miesięcy, a wspólnie z innymimogłyśmy piętnować nowych przesiedleńców z innych kra�jów i w ten sposób stałyśmy się cząstką tkanki szkolnej spo�łeczności.W klasie obok moi bracia zetknęli się z siostrą Bartholo-mew i nie szło im tak dobrze.Ta siostra zawsze nosiła przysobie długą drewnianą linijkę z metalowym brzegiem i biłaswoich uczniów po rękach i nogach, aż pojawiały się grubeczerwone pręgi.Siostra Bartholomew była w swojej klasieszefem i dzieci musiały o tym wiedzieć; urodziła się w buszui miała ciężką rękę.Kiedy wszyscy chłopcy - Markus, Adriani Willem - wrócili do domu ze śladami na rękach i nogach,nasza matka, mimo że mówiła łamaną angielszczyzną, zdecy�dowała się pomaszerować do szkoły i zaprotestować.Siostra Bartholomew broniła się głośno.W tamtych cza�sach samo niezgadzanie się z zakonnicą było grzechem i mat�ka naprawdę wykazała dużo odwagi, narażając się zarównona drwiny, jak i reprymendę siostry przekonanej o własnejnieomylności.Wstydziliśmy się wszyscy, że nasza matka taksłabo mówi po angielsku, ale dumni byliśmy z jej śmiałości.Przy naszym nastawieniu oni i my" do my" zaliczała się te�raz nasza matka, a do oni" siostra Bartholomew.%7łycie sta�wało się coraz bardziej ekscytujące.Matka Mary Luke, która nie lubiła się gniewać, wyznacza�ła mojej siostrze i mnie zadania wymagające pewnej odpowie�dzialności, takie jak opieka nad kwiatami ustawianymi na oł�tarzu w kościele.Naszą klasę oddzielało od kościoładrewniane harmonijkowe przepierzenie; w niedzielę ściankęodsuwano na bok, żeby pomieścili się liczni parafianie, którzysiedzieli w naszych ławkach.Dawało to nam błogie uczucie,że jesteśmy tak blisko Jezusa w tabernakulum.Potem awan�sowałam i powierzono mi odpowiedzialne zadanie, miałamprzygotować ołtarz na następny dzień do porannej mszy, cotrzeba było zrobić po szkole [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki