Rosa Montero Córka kanibala

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.najgłupszy.Dokładnie to samo powiedział mój sąsiad, kiedy wysiadaliśmy na naszym piętrzez windy:- Trafił się nam najgłupszy policjant.Trudno było nie zauważyć pierwszej osoby liczby mnogiej, za której pomocą F�lixwpisał się w moją tragedię.Wyszło na to, że teraz obydwoje odczuwaliśmy zniechęcenie,niepewność i niepokój.F�lix rozgościł się w całej historii, jakby dotyczyła jego.Ci emerycisą potworni - pomyślałam z pretensją - wypełniają sobie życie, czym popadnie.Jużotwierałam usta, żeby powiedzieć coś, co by go odsunęło ode mnie, żeby pożegnać się z nimw sposób taktowny, żeby zrobić jakiś uprzejmy gest i w tył zwrot.Ale nie zdołałam wyrzecani słowa, bo spostrzegłam, że spod moich drzwi wystaje rożek kartki.Znów dreszczniebezpieczeństwa, znów zimny pot, znowu mdłości.Moja intuicja tchórza podpowiedziałami trafnie: papier (duży arkusz w białej kopercie) to list od porywaczy.Zciślej mówiąc, był tolist od Ramona:Błagam, zrób to, co ci każą.Daj im to, czego żądają.Traktują mnie dobrze, ale sązdolni do wszystkiego, naprawdę, Lucio, DO WSZYSTKIEGO.Mam pieniądze.Pamiętaszspadek po mojej ciotce Antonii? Jest większy, niż ci powiedziałem.Leży w sejfie w BancoExterior de Espa�a.W głównym oddziale.Sejf ma numer 67, jest na wszelki wypadek nanazwiska nas obojga.Parę miesięcy temu dałem ci do podpisania blankiet bankowy.Przepraszam, że nic ci wtedy nie powiedziałem, ale było mi wstyd.To brudna forsa, a japracuję w ministerstwie.Błagam, pójdz tam i wybierz ją jak najprędzej.Klucz leży wszufladzie mojego biurka.I rób wszystko, co oni ci każą.Błagam, błagam, ZR�B TO.Kocham cię.Natychmiast rozpoznałam charakter Ramona, chociaż litery, zazwyczaj bardzostaranne i regularne (mój mąż ma ładne, drobne pismo), teraz były rozchwiane i krzywe.Nie miałam najmniejszej wątpliwości: to znak skrajnej trwogi.Czytanie tego listusprawiało mi ból, każde słowo ciążyło jak ołów.Poza tym, co to znaczy, że ma pieniądze? Ilepieniędzy? Tyle, żeby wystarczyło na astronomiczny okup? I najgorsze ze wszystkiego: jakimcudem koperta trafiła pod moje drzwi? Już na samą myśl o tym czułam mrowienie wkręgosłupie: najwidoczniej musieli dotrzeć osobiście aż tutaj.Do mojego domu.Na sam próg.Porywacze.Członkowie Dumy Robotniczej.Terroryści.- No już, niech się pani nie da stłamsić.Poszukajmy klucza - F�lix w porę sprowadziłmnie na ziemię.I ruszył przez przedpokój, przyczesując dłonią zmierzwione włosy.Pośród całej gromady kluczy w szufladzie znalezliśmy jeden z mosiądzu, duży iskromny, z wyrytym na główce numerem 67.- Gdzie jest centrala Banco Exterior? - spytał F�lix.- Przy alei San Jerónimo.- Jedziemy tam jutro z samego rana - zawyrokował sąsiad, znowu używając tejnieznośnej pierwszej osoby liczby mnogiej.- Dobrze.Pojedziemy trochę pózniej, koło jedenastej - odparłam z kąśliwą niechęcią,tylko po to, żeby mu pokazać, kto tu ma prawo podejmować ostateczne decyzje.Szczerze mówiąc, nie byłam jednak w najlepszym stanie do podejmowania decyzji.Jedyne, co w tym momencie naprawdę tłukło mi się obsesyjnie po głowie, to ostatnie zdanie zlistu Ramona, czyli owo przygnębiające kocham cię.Poczułam się tak niepocieszona, choćwiedziałam przecież doskonale, że dopiero w chwili słabości wierzymy w naszą miłość doosoby, której akurat potrzebujemy.(Ostatni raz Ramón powiedział mi kocham cię , kiedywycinali mu wyrostek).Po rozmowie z inspektorem Garcią Lucia Romero postanowiła nie wspominać policjiani słowem o liście Ramona i sejfie z pieniędzmi w banku.W konsekwencji mogli teraz zFeliksem polegać wyłącznie na własnym szczęściu i o wszelkich skomplikowanychdrobiazgach musieli decydować na własne ryzyko.W trakcie śniadania, przed wyprawą dosejfu, opracowali plan dnia z precyzją Attyli szykującego się do najazdu na Galię.Popierwsze, Lucia musiała mieć ze sobą torebkę dostatecznie dużą, żeby zmieściło się w niejileś tam milionów, więc po dłuższym zastanowieniu wybrała ogromną torbę plażową zmocnego płótna.Po drugie, trzeba było rozstrzygnąć kwestię transportu, bo raczej nie miałazamiaru przechadzać się po Madrycie z fortuną przewieszoną przez ramię.- Wezmiemy mój samochód - zaproponował F�lix.- Koło banku wprawdzie nie ma gdzie zaparkować, ale będę krążyć w pobliżu, wczasie kiedy pani będzie wyjmować pieniądze z sejfu.Jak już pani je wyjmie, niech paniczeka na mnie przy wejściu, obok strażników, aż się znów pojawię.Przystała na ten plan, aczkolwiek obecność sąsiada była jej faktycznie bardzo nie narękę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki