saint simone pamietniki 2

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Sparaliżo-wany przez przydanych mu do pomocy Marsina i la Feuillade'a, zostajerozbity przez księcia Eugeniusza Sabaudzkiego pod Turynem, gdzie ginieMarsin.Odpowiedzialność zostaje jednak trafnie rozłożona i niełaska doty-ka tylko la Feuillade'a, książę zaś Orleański obejmuje komendę w Hisz-panii.Poza tym na rok 1707 do Włoch idzie Tess�, nad Ren zaś Villars.Chamillart, jako minister wojny i finansów, nie mógł sobie dać radyz obu resortami, zwłaszcza wobec trudności, w jakiej oba się znalazły.Poza pracą męczył go jeszcze obowiązek asystowania na naradach u królastojąco.Dymisja nie zostaje przyjęta, gdyż Ludwik XIV nie chce dopuścić,by znowu rozpętała się walka między dwoma ministerstwami, jaka wrzałaza czasów Colberta i Louvois.Chamillart zachorował.Jednak dopierow 1709 roku, wskutek ogólnej nienawiści, jaką wywoływały wysokie po-datki, król go zwolnił z obu stanowisk.Aby poprawić rozpaczliwą sytuację gospodarczą, dwaj wybitni ludzie:marszałek Vauban i Boisguilbert8, parlamentarzysta, składają niezależnieod siebie jednakowy projekt uzdrowienia skarbu przez uproszczenie poda-tków i bardziej sprawiedliwy ich rozkład na klasy dotąd uprzywilejowane,jak szlachta i duchowieństwo.Obaj popadli natychmiast w niełaskę, dru-kowane ich prace skazane zostały na pręgierz, a rozgoryczony tym Vaubanrozchorował się i umarł.Skutkiem zwycięstwa pod Turynem książę Eugeniusz Sabaudzki zdobyłdla Koalicji wszystkie posiadłości włoskie Hiszpanii, po czym przeniósłwojnę do Prowansji; nie udało mu się jednak zdobyć Tulonu.Przy okazjisukcesu w Prowansji powstał spór kompetencyjny między ministremChamillartem a kanclerzem Pontchartrain.] 33KSI%7ł DE VENDOME I ALBERONI (1706)Dwór i Paryż stały się w tym czasie widownią zaiste nie-zwykłego zjawiska.Pan de Vend�me nie przyjeżdżał ani razuz Włoch, od chwili kiedy objął stanowisko po marszałku de Ville-roy, po sprawie Cremony.Bitwy, w których odniósł większy czymniejszy sukces, zdobyte warownie, władza, którą uzyskał, sława,którą sobie przypisywał, niepojęte łaski u króla wszystko tosprawiło, iż zapragnął przybyć na dwór, by w pełni cieszyć siętak wspaniałą pozycją, która z daleka przekraczała wszystko, comógłby sobie kiedyś wymarzyć.Nim jednak przywitamy w Pa-ryżu człowieka, który tak nieprawdopodobną zrobił karieręi o którym mówiłem do tej pory tylko mimochodem, dobrzebędzie, jeżeli poznamy go lepiej i wejrzymy w pewne szczegółymogące zadziwić i ukazać go takim, jakim był naprawdę.Książę Parmy miał pertraktować w pewnej sprawie z księciemVend�me.Wysłał doń biskupa parmeńskiego, który dość byłzaskoczony, gdy książę przyjął go na swoim sedesie, a jeszczewięcej, gdy w czasie rozmowy wstał, by się przed nim wytrzeć.Był tak bardzo oburzony, że, nie powiedziawszy ani słowa, niekończąc tego, co zaczął, wrócił do Parmy i oświadczył swemupanu, że po tym, co go spotkało, do końca życia noga jego niepostanie u Vend�me'a.Alberoni9 był synem ogrodnika, przeko-nanym o swych zdolnościach.Włożył sutannę, by jako ksiądzzdobyć sobie dostęp tam, gdzie by nie dostał się w kaftanieogrodnika.Był błaznowaty i spodobał się księciu Parmy, jak sługa,który ma bawić swego pana; bawiąc się nim spostrzegł, że maon dużo sprytu i może się okazać zdolny do załatwiania i poważ-niejszych spraw.Nie uważał, by do sedesu księcia de Vend�me 34należało wysyłać godniejszego posła, i zlecił mu prowadzić dalejsprawę, której nie dokończył biskup.Alberoni, nie obawiając się, by honor jego ucierpiał, a wiedzącdobrze, jakim jest książę Vend�me, postanowił pozyskać go zakażdą cenę, byle załatwić sprawę ku zadowoleniu swego panai zdobyć przez to jego łaski.Pertraktował więc z księciem siedzą-cym jak zwykle na swym sedesie, rozweselał Vend�me'a dowci-pami przyjmowanymi tym lepiej, że poprzednio Alberoni dużojuż mu powiedział pochlebstw.Vend�me postąpił z nim tak jaki z biskupem i obtarł się w jego obecności.Na ten widok Alberonizawołał: O culo di angelo!" i podbiegł, by tę część ciałapocałować.Nic nie wpłynęło tak dobrze na pomyślne załatwieniejego poselstwa jak to upodlenie.Książę Parmy z racji swegostanowiska miał niejedną sprawę do załatwienia z księciemVend�me, a widząc, jak szczęśliwie zaczął Alberoni, posługiwałsię nim nadal przy księciu.Alberoni zaś postanowił zjednać sobiesympatie pana, zdobywając na razie przychylność ważniejszychspośród służby, poufaląc się ze wszystkimi, przedłużając wizyty.Księciu Vend�me lubiącemu wyszukane dania przygotowywałzupy z sera i inne przedziwne potrawy, którymi książę się za-chwycał [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki