Syndrom Anastazji Clark Mary Higgins

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Okazało się, że nic takiego nie było.Nie miała sposobu, aby odkręcić metalową płytę ze ściany.Jedynąnadzieją było to, że ktoś znajdzie się koło domu pod nieobecność Don-ny'ego.Ale kto? Na wierzchu regału leżało trochę poczty.Większość by�ła zaadresowana na skrzynkę w Howville.Kilka listów miało adres domo�wy - Timber Lane 4, Howville.Na każdym z nich na kopercie dopisanonumer skrzynki pocztowej, co świadczyło, że listonosz nie dostarcza ichdo domu.Wzrok Kay padł na rzędy czarno-białych zeszytów.Donny powie�dział, żeby je przeczytała.Wyciągnęła pół tuzina z nich i dowlokła się dosofy.Zwiatło było mętne, musiała skupiać wzrok, marszcząc czoło.Wło�żyła sukienkę, którą miała poprzedniego dnia na pikniku, pragnąc za�chować poczucie własnej tożsamości.Sukienka była jednak wygniecio�na, a Kay czuła się brudna.Zbrukana obecnością w tym miejscu,wspomnieniem dłoni Donny'ego konwulsyjnie obejmujących ją w pasie,poczuciem, że jest zwierzęciem w klatce, więzionym przez szalonego do�zorcę.Myśl ta niemal doprowadziła ją do histerii.- Wez się w garść - powiedziała na głos.- Mike próbuje cię odna�lezć.Znajdzie cię.- Czuła niemal namacalnie siłę jego miłości.- Mike, ko�cham cię, Mike.Nie chciała się dłużej przeprowadzać, nawet Donny Rubel o tym wie�dział.I spełnił jej życzenie.Kay zorientowała się, że śmieje się na głos -zawodzącym, szlochającym śmiechem, który zamienił się w potok łez.Płacz przyniósł jej jednak pewną ulgę.Po kilku minutach wytarłatwarz grzbietem dłoni i zaczęła czytać.Wszystkie książki" były podobne.Codzienne koleje życia w świeciefantazji, zaczętego w wieczór balu absolwentów.Niektóre wpisy stanowi-ty plany na przyszłość: Kiedy będziemy razem z Kay, pojedziemy nawędrówkę po Kolorado.Będziemy mieszkać w namiocie i wieść suroweżycie pod gotym niebem jak nasi przodkowie.Będziemy mieli podwójnyśpiwór, a ona będzie leżeć w moich ramionach, ponieważ trochę się boidzikich zwierząt.Będę ją chronit i pocieszał".W innych miejscach Don�ny pisał tak, jakby już byli razem: Kay i ja mieliśmy wspaniały dzień.Pojechaliśmy do Nowego Jorku, na Port South Street.Kupiłem jej nowąbluzkę i niebieskie buty na wysokim obcasie.Kay lubi trzymać mnie zarękę, kiedy spacerujemy.Bardzo mnie kocha i ani przez chwilę nie chcebyć beze mnie.Postanowiliśmy, że jeśli któreś z nas zachoruje, nie bę�dziemy ryzykować rozdzielenia.Nie boimy się umrzeć razem.Będziemyw niebie przez całą wieczność.Jesteśmy kochankami".Niekiedy prawie nie sposób było odcyfrować nieczytelny charakterpisma.Nie zwracając uwagi na coraz silniejszy ból głowy, Kay czytałajeden zeszyt po drugim.Ogrom szaleństwa Donny'ego doprowadził jąna skraj paniki.Czuła, że musi poznać zawartość wszystkich zeszytówdo końca.Liczyła, że gdzieś w nich natrafi na coś, co pozwoli jej przeko�nać go, by ją uwolnił, by zabrał ją do jakiegoś uczęszczanego przez ludzimiejsca.Stale przecież pisał o wspólnych wyprawach.Od około dziesiątej zaczął dzwonić telefon.Kay słuchała zostawia�nych Donny'emu wiadomości.Każdy nerw w jej ciele wibrował na dzwiękbezosobowych głosów. Słuchajcie! - pragnęła krzyczeć.Pomóżcie mi!".Usługi naprawcze Donny'ego najwyrazniej cieszyły się dużym wzię�ciem.Telefon z pizzerii: czy mógłby przyjechać jak najszybciej? Zepsułsię jeden z pieców.Kilka gospodyń domowych pytało, czy mógłby rzucićokiem na telewizor.I magnetowid.Złamała się okienna rama.Mniej wię�cej co godzinę Donny odsłuchiwał wiadomości, po czym nagrywał swo�je: Kay, kochanie, bardzo mi cię brakuje.Widzisz, jaki jestem zajęty?Dziś rano zarobiłem już prawie dwieście dolarów.Będę mógł ci zapewnićbardzo dobre życie".Po każdym telefonie Kay wracała do lektury.We wszystkich zeszytachraz po raz Donny wspominał o swojej matce: Kiedy miała osiemnaścielat, pozwoliła mojemu ojcu posunąć się za daleko.Zaszła w ciążę i musia�ła wyjść za mąż.Ojciec ją porzucił, kiedy byłem jeszcze niemowlęciem.Za wszystko ją winił.Nigdy nie będę taki, jak ojciec.Nigdy nie tknę Kaynawet palcem, dopóki nie zostaniemy małżeństwem.Inaczej też mogła�by mnie znienawidzić i czuć niechęć do naszych dzieci".Z przedostatniego zeszytu Kay poznała jego plany na przyszłość: Pe�wien kaznodzieja powiedział w telewizji, że małżeństwo ma największeszanse powodzenia, jeśli ludzie znają się przez cztery pory roku, że taksamo jak w naturze coś w ludzkiej duszy potrzebuje tego cyklu.Byłemw klasie Kay jesienią i zimą.Zabiorę ją podczas zjazdu absolwentów,wtedy będzie jeszcze wiosna [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki