Zola Emil Nana

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Niech mu więc dadzą spokój, bo wszystko jest zbyt głupie.Pewnego wieczoru zastał Nanę w łzach.Zdjęła kaftanik, by pokazać plecy i ramiona, czarneod bicia.Obejrzał jej skórę, jakby to zrobił ten głupi Prulli�re, i rzekł sentencjonalnie:% Moja droga, gdzie są kobiety, tam nie może się obejść bez bicia.Zdaje mi się, że to po-wiedział Napoleon.Umyj się w wodzie z solą.Na takie bóle % to świetne.Pociesz się, do-staniesz jeszcze więcej sińców i nie skarż się, dopóki niczego ci nie połamie.A teraz zapra-szam się do stołu, bo widziałem pieczeń baranią.Ale pani Lerat nie hołdowała tej filozofii.Ile razy Nana pokazywała jej nowy siniec na swejbiałej skórze, głośno krzyczała, że jej mordują siostrzenicę, i dalej tak być nie może.Prawdęmówiąc, Fontan wyrzucił panią Lerat za drzwi, oświadczając, że nie chce jej już widzieć wswym domu.Od owego dnia, jeżeli była u Nany, a on wracał, musiała wychodzić przez kuch-nię, co ją straszliwie upokarzało.Dlatego też ciągle coś knuła przeciwko temu gburowi.Za-rzucała mu przede wszystkim, że jest zle wychowany, robiła przy tym miny damy z towarzy-stwa, której nikt nie może robić uwag na temat dobrego wychowania.% Och! To widać od razu % powiedziała do Nany.% On nie ma najmniejszego wyczuciaform towarzyskich.Jego matka musiała być prostaczką.Tylko nie zaprzeczaj, bo to się czujeod razu!.Nie mówię już o sobie, choć osoba w moim wieku ma prawo do pewnych wzglę-dów.Ale jak ty możesz znieść jego złe maniery? Bo, nie schlebiając sobie, muszę stwier-dzić, że zawsze cię uczyłam odpowiedniego zachowania się i w domu udzielano ci najlep-szych rad.Przecież w naszej rodzinie wszyscy byli bardzo dobrze wychowani.Nana nie prze-czyła, tylko słuchała z opuszczoną głową.% Zresztą % ciągnęła dalej ciotka % ty znałaś tylko osoby dystyngowane.Właśnie wczorajrozmawiałyśmy o tym u mnie z Zo�.Ona też nie może tego pojąć. Jak to % mówiła % pani,która wodziła za nos pana hrabiego, człowieka tak doskonałego w każdym calu (bo, międzynami mówiąc, robiłaś z niego osła), jakżeż pani może pozwolić, by ją masakrował ten pajac?Ja zaś dodałam, że bicie można by jeszcze znieść, ale nigdy nie ścierpiałabym chamstwa.Ostatecznie nic nie przemawia na jego korzyść.Nie chciałabym go w swej sypialni, choćbytylko na obrazie.A ty się rujnujesz dla takiego ptaszka.Tak, rujnujesz się, kochanie, i cho-dzisz już z wywieszonym językiem, a tymczasem mogłabyś mieć tylu bogatszych i spośródosobistości rządowych.No, dość już tego! To nie ja powinnam mówić te rzeczy.Lecz swojądrogą, przy pierwszym grubiaństwie osadziłabym go pytaniem: Za kogóż mnie pan uważa? ,i powiedziałabym to z tą twoją wyniosłą miną, która by go ścięła z nóg.Ale Nana wybuchła szlochem, bełkocąc:% Och, ciociu, ja go kocham.Prawdę mówiąc, pani Lerat była zaniepokojona, że siostrzenica z trudem jej daje od czasudo czasu dwadzieścia su na utrzymanie Ludwisia.Bez wątpienia chętnie by się poświęcała itrzymała dalej dziecko, czekając na lepsze czasy, lecz myśl, że Fontan przeszkadza jej, dziec-ku i Nanie pławić się w złocie, wściekała ją i kazała potępiać miłość.Dlatego kończyła sweprzemówienie słowami:% Słuchaj, gdy pewnego dnia on cię już doszczętnie zrujnuje, przyjdziesz zapukać do moichdrzwi, a ja ci otworzę.120Niebawem pieniądze stały się wielką troską Nany.Fontan zabrał tych siedem tysięcy fran-ków; oczywiście, były one w bezpiecznym miejscu i nigdy nie odważyłaby się o nie pytać,gdyż postępowała nieśmiało z tym ptaszkiem, jak go nazywała pani Lerat.Bała się, by nieprzypuszczał, że zależy jej na nim ze względu na tych parę groszy.Obiecał solennie, że bę-dzie dawał na dom.Z początku dawał codziennie rano trzy franki.Lecz miał wymaganiamężczyzny, który płaci.Za te trzy franki chciał mieć wszystko: masło, mięso, nowalijki.Ajeśli odważyła się robić jakieś uwagi, dając do zrozumienia, że za trzy franki nie można wy-kupić całych Hal, unosił się i uważał ją za niedorajdę, partaczkę, gapę, którą kupcy okradają.Zresztą, ciągle jej wygrażał, że znajdzie sobie gdzie indziej mieszkanie i utrzymanie.Po mie-siącu zdarzało się, że w niektóre dni rano zapominał położyć na komodzie trzy franki.Nanapozwoliła sobie prosić o nie nieśmiało, w sposób wykrętny.Z tego wynikały takie kłótnie, takjej z najmniejszego powodu uprzykrzał życie, że wolała już na niego nie liczyć.Natomiast wte dni, gdy nie zostawiał jej pieniędzy, a mimo to dostawał jedzenie, był wesoły jak ptaszek,nadskakiwał Nanie, całował ją i tańczył z krzesłami.A ona, szczęśliwa z tego powodu, niechciała już oglądać pieniędzy na komodzie, choć z trudem wiązała koniec z końcem.Pewne-go dnia nawet mu oddała jego trzy franki, zmyślając jakąś historię, że ma jeszcze pieniądze zpoprzedniego dnia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki