§ Gayle Mike Dusza towarzystwa

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Chcę jedynie wiedzieć, że nie je-stem w tym odosobniona, to wszystko.Skoncentrowałam się na dużym sęku na podłodze koło jej stóp.RLT- Nie jesteś odosobniona.Brakuje mi go każdego dnia, Hannah, i czasa-mi sobie myślę, że tak będzie już zawsze.COOPERKiedy dotarłem do knajpki Blue-Bar, Laura siedziała już przy stoliku podoknem, mając przed sobą cappuccino.Nie zauważyła mnie, przez chwilęstałem więc i przyglądałem się jej, jak sięga do szklanego pojemnika z sa-szetkami z cukrem.Wybrała brązowy, rozerwała saszetkę i ostrożnie wy-sypała jej zawartość na wierzch kawy.Uśmiechała się przy tym, tak jakbyprzyjemność sprawiało jej obserwowanie, jak maleńkie brązowe kryształkizanurzają się w płynie.Musiała wyczuć, że ktoś ją obserwuje, ponieważpodniosła głowę i się uśmiechnęła, podszedłem więc i po krótkim uściskuusiadłem naprzeciwko niej.- Naprawdę się cieszę, że zadzwoniłeś rzekła.- Paskudnie się czułamz powodu tego, jak się to wszystko zakończyło.- Ja też.Laura wyciągnęła rękę.- Przyjaciele?- Oczywiście.- To dobrze.- Zmrużyła oczy w komicznie niecny sposób.- Ponieważ niechciałbyś mieć mnie za wroga! Nie uwierzyłbyś, jak paskudne myśli natwój temat pojawiały się w mojej głowie.- Wiesz co? Zabawne, ale uwierzyłbym.RLTGdy zdjąłem kurtkę, twarz Laury rozświetlił szeroki uśmiech.-Co?- Cieszę się po prostu, że ten T-shirt jest nadal w użyciu.- Ten staroć? Tylko on był dzisiaj czysty.Laura wyglądała na zawie-dzioną.- To ja ci go kupiłam.- Tylko żartowałem.Prawda jest taka, że rano automatycznie po niegosięgnąłem.To chyba podświadomość płata mi figle, jak myślisz? Widzę, żetwoja nie nakazała ci założyć tej bluzki z Jigsaw, którą kupiłem ci na po-przednie święta.- Kazała, ale ją zignorowałam.Ostatnie, czego trzeba osobie w moimwieku, to słuchać rad podświadomości, jeśli chodzi o kwestie stylu.Laura skinęła na jedną z kelnerek.Zamówiłem dużą kawę i dwie mufinkiz jeżynami.- Czemu zamawiasz dwie? Wiesz, że ja nie zjem.- Po to, żebyś co pięć sekund nie odłamywała po kawałeczku ode mnie,tak jak to masz w zwyczaju.- Przyznaję się do winy, ale przyjmij do wiadomości to, że nawet jeślirzeczywiście zjem tę mufinkę, to i tak pewnie będę podkradać twoją.Gdy czekaliśmy na realizację zamówienia, opowiadaliśmy sobie, co siędzieje w naszym życiu.- Pracuję w H&M w mieście - westchnęła - ale tylko do czasu, aż uzbie-ram wystarczająco kasy, żeby po-oddawać część długów, jakie narobiłamsobie podczas wyjazdu.Dziś mam wolne.- A potem? Wracasz do jogi?- Prawdę powiedziawszy, zastanawiam się nad powrotem na studia.Me-lissa jest w tym zakresie prawdziwą inspiracją, dzięki niej czuję, że nie jestRLTza pózno na zmianę, może więc zapiszę się na kierunek aktorski albo cośjeszcze innego, na przykład fotografię.- Naprawdę cię widzę jako stylowego fotografa mody.Laura się skrzywiła.- Nie jestem pewna, czy to dla mnie.Poza tym wątpię, żeby wielu naj-ważniejszych fotografów mody zaczynało karierę w wieku trzydziestuośmiu lat, a tyle właśnie będę miała, kiedy skończę studia, zakładającoczywiście, że znajdę uczelnię, która mnie przyjmie i że pozdaję wszystkieegzaminy.Może powinnam jednak wrócić do uczenia jogi.Kelnerka przyniosła kawę i mufinki, a ja w końcu zebrałem się na odwa-gę, żeby zadać to najważniejsze dla mnie pytanie.- Znalazłaś to, czego szukałaś?- To znaczy?- Podczas podróży.- To nie chodziło o odnalezienie siebie - odparła cicho. Chodziło ozrobienie czegoś zupełnie innego.- Z kimś innym? - Nie przestawałem patrzeć jej prosto w oczy.- Wiemwszystko o tym facecie, którego tam poznałaś.I zanim mnie zapytasz,wiedz, że nikt mi o tym nie powiedział.Sam do tego doszedłem.To twojepodróżowanie po świecie nie miało nic wspólnego ze znalezieniem siebie,pragnęłaś po prostu uciec ode mnie.Myślisz, że jak się z tym czułem, bę-dąc gotowym spędzić z tobą resztę życia? - Ku mojemu zaskoczeniu wmoim podniesionym głosie było słychać gniew [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki