Archimowicz Katarzyna Miłoć w Burzanach

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jego postępowanie zawsze było dla współpracowników jasne i klarowne.Tym bardziej teraz nie mogli się nadziwić, co taki światowiec może robić na Polesiu.Stać go byłona najdroższe zakątki świata, mógłby sobie kupić cały apartamentowiec w Dubaju, a rozglądał sięza jakąś ruderą na odludziu.Przydługa, jak dla Olega, opera wreszcie się skończyła i mogli wyjść na zewnątrz. Zapraszam do mnie odezwał się Oleg. Napijemy się.Jan kiwnięciem głowy przystał na tę propozycję.Ruszyli w kierunku ulicy Kopernika, gdzieOleg zajmował dwa piętra bardzo eleganckiej kamienicy miejsca było tam za dużo nawet dlawielodzietnej rodziny.Nigdy nie załatwiał w mieszkaniu żadnych interesów, jego współpracownicyprawie tu nie bywali.Jan i Irmina stanowili wyjątek czasem Oleg zapraszał ich na drinka, ale nieproponował noclegu.Zresztą Jan nie miał mu tego wcale za złe kiedy tylko przyjeżdżał doLwowa, zawsze meldował się w hotelu George.Uwielbiał to miejsce z jego doskonałą lokalizacją,dyskretną obsługą i komfortowymi apartamentami.Jedyne, do czego wciąż nie mógł przywyknąć,to zbyt tłusta jego zdaniem ukraińska kuchnia.Poza tym nie mógł na hotel narzekać.Weszli teraz do wnętrza pięknie odrestaurowanej kamienicy i zatrzymali się przed malutkązabytkową windą.Mieszkanie Olega znajdowało się na dwóch ostatnich piętrach.Rozciągało się naponad dwustu metrach kwadratowych i całe urządzone było z niezwykłym smakiem i pietyzmem.Pięknie rzezbione komody, szafy, kredensy, bielizniarki w stylu eklektycznym oraz fotele i kanapyobijane wspaniałymi wzorzystymi tkaninami prezentowały swe wdzięki na tle kwiecistych tapet.Całość tchnęła duchem dziewiętnastowiecznej burżuazji.Pomieszczenia były słoneczne i niezwyklewysokie, na sufitach wokół ogromnych starych żyrandoli widniały bogato zdobione sztukaterie.Wszystkie nowoczesne sprzęty były rozmyślnie poukrywane, by nie zaburzać harmonii stylu.Oleg od prawie dwudziestu lat posiadał dyplom architekta.Miał dość niezwykły,a z pewnością nieprzeciętny zmysł artystyczny.Kompletnie nie potrafił się wpasować w kanonyi nurty dzisiejszej architektury, dlatego po spróbowaniu pracy w zawodzie znalazł sobie zupełnieinny sposób na życie jak na współcześnie panujące w architekturze trendy był zbyt staromodny.Jan rozsiadł się wygodnie na ludwikowskiej kanapie i czekał, aż przyjaciel przyniesiealkohol i przekąski.Już po chwili sączyli wódkę z grubych niskich szklanek i przegryzali kiszonąkapustą, rwaną palcami prosto z talerza.Dziś obaj wiedli takie życie, że stać ich było na najdroższe delicje świata, i często też sięnimi raczyli, ale w każdym z nich drzemały jakieś ukryte wspomnienia smaków i zapachówz dzieciństwa, które powodowały, że widok najprostszych potraw potrafił ucieszyć ich wcale niemniej niż wykwintne danie.Zdarzało się, że spacerując uliczkami starego Lwowa, Oleg przystawałna chwilę przy jakiejś handlarce i nie mogąc oprzeć się zapachowi kiszonych ogórkówwydobywającemu się z pękatych kamiennych garnków, kupował kilka i zajadał się nimi podczaswędrówki przez miasto.Jan miewał podobnie: również dawał się skusić na sprzedawane w różnychczęściach miasta przekąski.Czasem były to ogórki, a czasem garść prażonych, ciepłych migdałówczy orzechów w chrupiącej cukrowej skorupce. Wracam na Ukrainę jęknął Jan pod wpływem zachwytu nad wódką z kapustą. Na emeryturze będziesz mógł wracać, gdzie tylko zechcesz odparł Oleg. A terazpotrzebuję cię w Polsce. Stary, odpuść wreszcie.Wszyscy stamtąd uciekają, a tyś się na nią uparł.Tam przecieżniczego nie ma! Klimat lepszy macie tu, na Ukrainie.A w Polsce ani morza ciepłego, ani gór zbytwysokich Jan zawahał się przez chwilę. Zaraz& A może to dla tej baby tak cię tam ciągnie?Tak? To jeszcze ci nie przeszło? Ty serio mówiłeś z tą rudą?! Jankowi co nieco zaczęło układać się w całość. A niech to! zawołał uradowany. Ty już do reszty zdurniałeś! Gonisz jakąś mrzonkę,która nie wiadomo, kim jest ani co robi.A chociaż Irmina dowiedziała się o niej czegoś? Znalazłają w ogóle? Człowiek to nie igła w stogu siana odpowiedział Oleg. Każdego można znalezć,trzeba tylko dobrze poszukać.Kto jak kto, ale ty powinieneś o tym wiedzieć.� propos: dobrarobota. E tam zbył go Jan. Nie wracajmy już do tego.To co mam robić z Maderą? Nic.Absolutnie nic.Nie jedziesz tam już i po sprawie. Ale tam już wszystko jest dograne.Tylko złożyć podpis. Czy ty mnie nie rozumiesz, wyrażam się niejasno?! uniósł się Oleg. Nie interesujemnie Madera! Chcę trochę odpocząć.Interesy idą dobrze, więc mogę chyba zająć się sobą. Jasne burknął Jan [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki