Deaver Jeffery Błękitna pustka

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Mo\liwe, \e to klej ze sztucznej brody albo wąsów.Gillette przytaknął.- Dobry socjotechnik zawsze się za kogoś przebiera.Mam znajomych, którzy uszylisobie uniformy monterów telefonicznych z Pac Bell.- Niezłe - powiedział do Bishopa Tony Mott, dodając nowe dane do swoichmateriałów edukacyjnych.Anderson skinął głową.Shelton zadzwonił do centrali wydziału zabójstw w San Jos� ipolecił swoim ludziom sprawdzić, czy substancja z butelki nie jest przypadkiem klejemteatralnym.Frank Bishop zdjął pogniecioną marynarkę i starannie powiesił na oparciu krzesła.Zało\ywszy ręce na piersi, utkwił wzrok w zdjęciu i białej tablicy.Poła koszuli ju\ zdą\yłamu się wysunąć zza paska.Bishop nosił wysokie buty z noskami.Kiedy Gillette był wcollege u, kiedyś na męską imprezę wypo\yczyli z kumplami pornosa z lat pięćdziesiątychczy sześćdziesiątych.Jeden z aktorów wyglądał i ubierał się tak samo jak Bishop.Detektyw wziął od Sheltona raport i przerzucił go szybko.Uniósł głowę.- Barman powiedział, \e ofiara piła martini, a zabójca zamówił jasne piwo.Zapłaciłzabójca.Jak zdobędziemy rachunek, mo\e znajdziemy odcisk palca.- Jak chcecie to zrobić? - odezwał się korpulentny Stephen Miller.- Pewnie barmanwyrzucił wszystkie rachunki jeszcze wczoraj wieczorem.Bishop wskazał ruchem głowy Gillette a.- Wyślemy paru ludzi, \eby - jak on to mówi - zanurkowali w koszu.Niech przekopiąwszystkie pojemniki ze śmieciami w barze - dodał, zwracając się do Sheltona - i znajdąrachunek za martini i jasne piwo z godziną mniej więcej wpół do ósmej wieczorem.- To będzie trwało wieki - rzekł Miller.Bishop jednak puścił jego uwagę mimo uszu idał znak Sheltonowi, który znów zadzwonił do centrali, by sprawdzono podejrzeniadetektywa.Gillette zdał sobie sprawę, \e wszyscy stoją w pewnej odległości od niego.Obrzuciłkrótkim spojrzeniem czyste ubrania wszystkich obecnych, ich umyte włosy, zadbanepaznokcie.- Skoro mamy parę minut, zanim komputer będzie gotowy.- powiedział doAndersona.- Chocia\ nie sądzę, \ebyście tu mieli prysznic.Anderson skubnął płatek ucha, na którym widniało znamię po noszonym dawnokolczyku, a potem wybuchnął śmiechem.- Zastanawiałem się, jak poruszyć ten temat.Zaprowadz go do szatni pracowników -rzekł do Motta.- Ale nie odchodz za daleko.Młody policjant skinął głową i zabrał Gillette a w głąb korytarza.Po drodze nieprzestawał trajkotać - najpierw o zaletach Linuksa, systemu operacyjnego będącego odmianąklasycznego Uniksa, którego zamiast Windowsa u\ywa coraz więcej ludzi.Mówił zprawdziwym entuzjazmem i głęboką znajomością rzeczy.Pózniej opowiedział Gillette owi o powstaniu wydziału przestępstw komputerowych,który jako samodzielna jednostka istniał dopiero od roku.Mott wyjaśnił, \e w oddzialecybermaniaków przydałoby się jeszcze kilka etatów, ale bud\et tego nie przewidywał.Zdawało się, \e co miesiąc przybywa nowych spraw - od włamań do komputerów, przezprześladowania w cyberprzestrzeni i dziecięcą pornografię po naruszanie praw autorskichoprogramowania.- Dlaczego zacząłeś pracować w CCU? - zapytał go Gillette.- Liczyłem na trochę zabawy.To znaczy, bardzo lubię komputery i wydaje mi się, \eniezle daję sobie z nimi radę, ale grzebanie w kodzie po to, \eby znalezć pogwałcenie prawautorskich, to nie to, czego się spodziewałem.Myślałem, \e to będzie taka grupa zapaleńcówz dobrym sprzętem.- A Linda Sanchez? - spytał Gillette.- Te\ jest cybermaniakiem?- Niezupełnie.Inteligentna, ale nie ma smykałki do maszyn.Wychowywała się naulicy w Krainie Sałaty, wiesz, w Salinas.Potem zaczęła pracować w opiece społecznej ipostanowiła wstąpić na akademię.Kilka lat temu paskudnie postrzelili jej partnera wMonterey.Linda ma dwie córki - tę, która spodziewa się dziecka, i młodszą, która chodzi doszkoły średniej - a jej mę\a nigdy nie ma w domu.Pracuje w wydziale imigracji i naturalizacjiDepartamentu Sprawiedliwości.Uznała, \e czas się przenieść na trochę spokojniejszepodwórko.- Czyli zupełnie inaczej ni\ ty.Mott zaśmiał się.- Chyba tak.Gdy Gillette wycierał się po prysznicu, Mott poło\ył na ławce własne czyste ubraniedo ćwiczeń.Koszulkę, spodnie dresowe i ocieplaną kurtkę.Mott był trochę ni\szy odGillette a, ale mieli właściwie taką samą budowę ciała.- Dzięki - powiedział Gillette, ubierając się.Zrobiło mu się lekko, gdy ju\ zmył zsiebie specyficzny rodzaj brudu: osad więzienia.W drodze powrotnej do głównego pomieszczenia mijali małą kuchenkę.Gillettedostrzegł dzbanek z kawą, lodówkę i stolik, na którym stał talerz obwarzanków.Hakerprzystanął, spoglądając wygłodniałym wzrokiem na jedzenie.Potem przyjrzał się szafkom.- Pewnie nie macie tu pop-tartów - powiedział do Motta.- Pop-tartów? Nie.Ale sąobwarzanki.Poczęstuj się.Gillette podszedł do stołu i nalał sobie kubek kawy.Wziąłobwarzanka z rodzynkami.- Nie, tego nie - ostrzegł Mott.Zabrał Gillette owi obwarzanka icisnął nim o podłogę.Ciastko odbiło się jak piłka.Gillette zmarszczył brwi.- Linda je przyniosła.Dla \artu.- Widząc zaskoczenie Gillette a, Mott spytał: - Nierozumiesz?- Co mam rozumieć?- Jaki dziś mamy dzień?- Nie mam pojęcia.- W więzieniu czasu raczej nie odmierza się dniami i datami.- Prima aprilis - odrzekł Mott.- Te obwarzanki są z plastiku.Linda i ja poło\yliśmy jetu rano i czekamy, \eby Andy się na nie skusił, ale jeszcze nie złapał przynęty.Chyba jest nadiecie.- Otworzył szafkę, z której wyciągnął torbę świe\ych, prawdziwych obwarzanków.-Proszę.Gillette błyskawicznie pochłonął jeden.- Zmiało, wez jeszcze.Zjadł więc drugi, popijając kawą z wielkiego kubka.Od lat nie jadł niczego równiesmacznego.Mott wziął z lodówki sok z marchwi i wrócili do głównego biura CCU.Gillette rozejrzał się po zagrodzie dinozaura, spoglądając z namysłem na setkiodłączonych wę\y boa rzuconych w kąt, na otwory wentylacyjne.Nagle coś mu przyszło dogłowy.- Prima aprilis.czyli morderstwo popełniono trzydziestego pierwszego marca?- Zgadza się - przytaknął Anderson.- To coś znaczy?- Pewnie to tylko zbieg okoliczności - odrzekł niepewnie Gillette.- Mów.- Trzydziesty pierwszy marca to istotna data w historii komputerów.- Dlaczego? - zapytał Bishop.- Czy to nie tego dnia zaczął działać pierwszy Univac? - odezwał się chrypliwykobiecy głos od drzwi.Rozdział000001100/szóstyOdwrócili się i ujrzeli szeroką w biodrach, trzydziestokilkuletnią brunetkę, któramiała na sobie dość nieszczęśliwie dobrany szary komplet z dzianiny i cię\kie czarne buty.- Patricia? - spytał Anderson.Skinęła głową, weszła do pokoju i podała mu rękę.- To Patricia Nolan, o której wam mówiłem, będzie naszym konsultantem.Pracuje wdziale zabezpieczeń Horizon On-Line.Horizon był największym na świecie komercyjnym dostawcą usług internetowych,większym nawet od America Online [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki