Frasier Anne Dom na szczycie drzewa

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Czyli miał ochotę iść z nią do łóżka.- Todd.- odpowiedziała Corey.- Jestem strasznie zmęczona.Chcę jechać do siebie.Todd nie nalegał.- Mówiłem ci, że nie powinnaś była lecieć do AmerykiPołudniowej.Twoja matka przez cały czas się zamartwiała.Dzwoniła domnie niemal codziennie.- Mea culpa, mea culpa.- Proszę?- Nie, nic ważnego.Sposób, w jaki się teraz zachowuję, to wyrazny wpływ Asha, pomyślała.I to, że kłamie.i to, że zaczyna myśleć cynicznie.Drzwi wyjściowe na końcu korytarza otworzyły się przed nimi automatycz�nie.Fala ostrego, mroznego powietrza uderzyła Corey w odsłonięte czołoi policzki.Było tak zimno, że wręcz zapierało dech.- Twoja matka przez cały czas zamartwiała się, że stanie się z tobą cośstrasznego - powiedział Todd i roześmiał się.- %7łe na przykład tubylcy cięugotują i zjedzą, to zdaje się miała na myśli.No, ale na szczęście wróciłaścała i zdrowa, jeżeli nie liczyć tego naciągniętego ścięgna.236- Tak.Jestem i cała, i zdrowa.Todd otworzył tylną klapę swego wypieszczonego BMW i ułożył walizkęna miękkiej jak dywan wykładzinie ogromnego bagażnika.- Chyba nie powiedziałem ci jeszcze, ile mi Pearsons zaproponował.Nowięc on uważa, że już w pierwszym roku mogę zarobić ponad sto tysięcy.- Todd zatrzasnął klapę.- Powiem ci, że na przykład Josh Myers wciążjeszcze tyle nie zarabia, a siedzi w klinice Mayo już piąty rok.- Myślałam, że rozpoczniesz praktykę w Pleasant Grove - powiedziałaCorey.Wargi miała już prawie przemarznięte.- Kiedyś mówiłeś, że w naszymmiasteczku potrzebny jest dobry anestezjolog.- Oczywiście, że jest potrzebny.Ale przecież nie mogę nie wykorzystaćtakiej okazji.- Przeszedł do przodu wozu i otworzył drzwi po prawej stronie.Corey pochyliła głowę i usiadła na miejscu obok kierowcy.Fotel obciągniętybył luksusową skórą, ale tak wyziębioną, że miało się wrażenie siedzenia nabryle lodu.Całe wnętrze wręcz lśniło nowością i czystością nieco bezosobową.Todd umościł się na fotelu za kierownicą, wyciągnął spod siebie połyswego grubego zimowego płaszcza, a następnie bardzo metodycznie odszukałi otworzył skórzany portfelik na klucze.Odnalazł właściwy, zamknął resztękluczy i ponownie schował do kieszeni.Tymczasem Corey miała wrażenie,że za chwilę zamieni się w bryłę lodu.W dodatku ramię bolało ją coraz bardziej.Do tego stopnia, że coraztrudniej przychodziło jej koncentrowanie się na tym, co mówił Todd.Tęskniepomyślała o pigułkach przeciwbólowych, które miała w torebce, i żałowała,że przed wyjściem z samolotu nie zażyła jednej.Teraz przy Toddzie niemogła już tego zrobić.Gdyby dowiedział się, co się naprawdę stało, już nigdynie dałby jej spokoju.A przede wszystkim powiedziałby o wszystkim matce,która z całą pewnością zamęczyłaby ją wtedy przesadną opieką i czułością.A ona sama miałaby jeszcze większe poczucie winy, którego przecież i takjej nie brakowało.Todd wreszcie uruchomił silnik.Potem, równie metodycznie, sprawdziłświatła i ustawienie lusterek.- Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwzamieszkaniu w Bostonie, co? - zapytał, ustawiając z kolei dysze nawiewupowietrza.- Wiem, że jesteś przywiązana do rodzinnych stron, ale na pewnosię przyzwyczaisz.Będziemy tam mieli ładny duży dom.Na tyle duży,żebyśmy mogli przyjmować gości, kolegów lekarzy i ich żony.237Corey pomyślała, że mnóstwo kobiet byłoby gotowych na wszystko, byleosiągnąć ten status i standard życia, który Toddjej oferował.A dla niej samejto wszystko stało się nagle puste i bez znaczenia.To, co było tak ważne dlaniego, dla niej się nie liczyło.Liczyło się zupełnie co innego, i to właśnie powinna mu powiedzieć.Teraz,natychmiast.- Todd, jeżeli chodzi o nas."Todd prowadził w skupieniu, kończąc długi manewr, który za skrzyżowa�niem miał ich wyprowadzić na międzystanową drogę szybkiego ruchu.Wielkie znaki drogowe lśniły w świetle reflektorów.- Jeżeli chodzi o nas, to znaczy o nasz planowany ślub.Otóż.- Coreyzawahała się.Nie wiedziała, co ma dokładnie powiedzieć, obawiała się jakiejśprzykrej sceny, na którą naprawdę nie miała ani sił, ani ochoty.Zwłaszczateraz.- Chcesz, żebyśmy to jeszcze odłożyli? O to ci chodzi?Nie, nie powinna w ogóle myśleć o tym, na ile to będzie taktowne bądznietaktowne i czy sprawi mu to przykrość, czy nie.Trzeba raz z tymskończyć.Ból w ramieniu nasilał się.Promieniował teraz w dół do łokciai w górę do karku i szyi.- Chcę, żebyśmy to odłożyli.I to na zawsze.Niepowinniśmy się pobierać tylko dlatego, że ludzie się tego po nas spodziewają.Todd spojrzał na nią, potem znów przeniósł wzrok na drogę przed nimi.- Przepowiadałem ci, że ta podróż wyczerpie cię ponad wszelką miarę.Corey nie podniosła wzroku.Dlaczego jego głos jest tak cholernie,protekcjonalnie wyrozumiały.A Todd mówił dalej: - Ty po prostu nie maszw sobie dość sił, żeby znosić takie obciążenia.%7łe przypomnę ci tylko nocnedyżury w szpitalu St.Mary's.Wychodziłaś z nich ciężko chora.- Todd, proszę cię.Nie jestem wcale chora [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki