Higgins Jack Cena odwagi

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Helen zawsze uwielbiała brata, co było całkiem zrozumiałe.W jegoobecności stawała się zupełnie inną osobą: trochę nerwowo uśmiech�niętą, zawsze gotową do usług na jedno jego skinienie, podsuwającąmu popielniczkę albo Krwawą Mary.Tej nocy ruch był niewielki; ciężki, nieustępliwy deszcz oczyściłdrogę do Newbury.Wokół rozciągał się jeden z najpiękniejszychpejzaży w Anglii, ale straciliśmy ten widok z powodu ciemności.Helen prowadziła ze skupieniem zawodowego kierowcy w wyściguGrand Prix, nieustannie zmieniając biegi, walcząc wraz ze wspaniałymsamochodem przeciwko ulewie i ciemnościom.Trudne warunki jazdy wykluczały rozmowę, co bardzo mi od�powiadało.Zanim dotarliśmy do Marlborough, prawie doszedłem dosiebie, a przynajmniej odzyskałem kontrolę nad sobą.Przejechaliśmyprzez Chippenham i błyskawicznie przeskoczyliśmy przez Bath.Jakąś milę za Bath, na szosie A3, kiedy przejeżdżaliśmy przezCorston, Helen bez uprzedzenia zahamowała przy krawężniku obokbudki telefonicznej i zgasiła silnik. Zadzwonię do Seana O'Hary.Powinien już być w domu.Zanim zdążyłem odpowiedzieć, wyskoczyła z alfy zabierając zesobą kluczyki, pewnie ze strachu, że jej ucieknę.Rzeczywiście przyszłomi to do głowy, ale okoliczności były przeciwko mnie.Poczęstowałem80się papierosem z jej torebki, wysiadłem i uchyliłem drzwi budki, żebysłyszeć rozmowę.Helen miała zmartwioną minę, mówiła szybko. Ale na pewno można go złapać pod jakimś numerem?Z wyrazu jej twarzy wywnioskowałem, że ma jakieś kłopoty, więcodebrałem jej słuchawkę. Kto mówi?Odpowiedział mi głos twardy jak skała, ale idealnie uprzejmy. Portier w Carley Mansions.Doktor O'Hara ma tutaj apar�tament, proszę pana. Czy był w domu dzisiaj wieczorem? Jakieś pół godziny temu, proszę pana, i wyszedł znowu przeddziesięcioma minutami.Wszystkie jego sprawy zawodowe załatwiadoktor Meyer Goldberg na Sloane 8235. To jest sprawa prywatna. W takim razie przykro mi, ale nie mogę panu pomóc.DoktorO'Hara nie powiedział, gdzie można go złapać.Nigdy tego nie mówi,kiedy wychodzi, proszę pana. Bardzo mądrze mruknąłem. Kiedy wróci, proszę muprzekazać, że dzwonił Ellis Jackson i zadzwoni jeszcze, prawdopodob�nie rano.To pilne.Odwiesiłem słuchawkę i wyprowadziłem Helen na deszcz. O ile znam Seana, spędzi noc w cudzym łóżku aż do rana.Majedną wielką słabość: wszelkie stworzenia rodzaju żeńskiego w wiekuod osiemnastu do dwudziestu pięciu lat.Powinien poradzić się dobregopsychoanalityka.Helen zdołała się uśmiechnąć. Jesteś skończonym i nieuleczalnym łajdakiem. Nie stawiaj mi diagnozy poprosiłem. Musimy dojechaćna drugi koniec Chewton Mendip, dobre dziesięć mil stąd, więc lepiejruszajmy.Jechaliśmy wśród cichych wzgórz.Tuż po dziesiątej w deszczudotarliśmy do Sidbury, kilku wąskich, opustoszałych uliczek, przyktórych stały piętnastowieczne domy.Zwolniliśmy, kiedy po lewejz ciemności wyłoniła się gospoda, przed którą parkowało kilkasamochodów.Potem na rogu naprzeciwko zauważyłem stację ben�zynową, gdzie wciąż paliły się światła. Spróbuj tam powiedziałem, a Helen kiwnęła głową i pod�jechała na stację.W małej szklanej budce przy wejściu stał mężczyzna w średnimwieku, ubrany w stary płaszcz nieprzemakalny i tweedową czapkę.6 Cmi odwagi 81Przed nim na półce leżały kwity i monety ułożone w schludne stosiki.Podniósł wzrok ze zdziwieniem, kiedy Helen nacisnęła klakson, alewyszedł od razu.Helen poprosiła o osiem galonów, a ja wysiadłemi stanąłem obok niego. Okropna noc zacząłem. Owszem zgodził się. Właśnie zamykałem. Szukam miejsca zwanego Sargon House powiedziałem.Właścicielem jest facet nazwiskiem Pendlebury.Wydawał się zdziwiony. Z daleka pan przyjechał, co? Z Londynu odparłem. Bo co?Odwiesił dystrybutor na hak. Długa podróż na darmo.Oni zwykle kończą o dziesiątej. Co kończą? zapytałem. No, nabożeństwa.Przecież po to pan przyjechał, nie? Po towszyscy przyjeżdżają.Helen gładko wtrąciła się do rozmowy, wyjmując banknot pięcio-funtowy i podając mu przez okno. Wiem, to bardzo denerwujące.Dojechaliśmy do Newbury,potem za Bath skręciłam w złym kierunku i musieliśmy nakładać drogi.Spuścił wzrok, dopiero teraz ją zauważył i rozjaśnił się jak każdymężczyzna na widok tej niezwykłej twarzy. W taką noc trudno zauważyć drogowskazy powiedział,jakby chciał ją pocieszyć, że to nie jej wina.Wrócił do budki, a ja znowu wsiadłem do alfy. Szybko myślisz stwierdziłem.Nie zdążyła odpowiedzieć, ponieważ facet przyniósł resztę. Prosto do końca wioski, przez most i w prawo.Potem drogąprzez las jakieś ćwierć mili.Na pewno traficie.Przy bramie jest tablicaz godzinami nabożeństw, jak w kościele.Nie miał zachęcającego wyrazu twarzy.Helen podziękowała mui odjechała. Wszystko to bardzo tajemnicze zauważyła, kiedy przejeż�dżaliśmy przez most. Jak myślisz, czym się zajmuje nasz panPendlebury? Bóg raczy wiedzieć odparłem. Poczekamy, zobaczymy.Jechaliśmy ciemnym tunelem między drzewami, wzdłuż wysokiegokamiennego muru, w stronę plamy światła po lewej, która wreszciezbliżyła się i zamieniła w kilka lamp zawieszonych na pręcie z kutegożelaza nad otwartą bramą.Obok bramy wisiała tablica, starannie wymalowana na niebiesko82i złoto.Napis na tablicy głosił: Zwiątynia prawdy", a pod spodemwypisano rozmaite rodzaje działalności, włącznie z weekendowymirekolekcjami i godzinami nabożeństw.W sobotni wieczór od ósmej dodziesiątej.U dołu listy widniało nazwisko Pendlebury'ego, gołei anonimowe. No, przynajmniej nie każe się tytułować biskupem stwier�dziłem. Podjedzmy pod dom i popatrzmy, jak to wygląda.Podjazd prowadził wśród sosen i tarasowych ogrodów zajmującychpowierzchnię kilku akrów.W głębi stał dom, georgiański, niezbytduży.Na żwirowanym placyku przed wejściem parkowało kilkanaściesamochodów, głównie jaguarów i bentleyów.Helen zatrzymała wóz na końcu rzędu, a ja wysiadłem i ruszyłemw stronę ganku.Frontowe drzwi stały otworem.Zatrzymałem się nastopniach i zaczekałem na nią. Wygląda na to, że jeszcze nie skończyli powiedziała. Coteraz zrobimy? Zrobimy odpowiednio świętobliwe miny i przyłączymy się doimprezy.Położyła mi rękę na ramieniu. Nie wiem, czy to dobry pomysł. Chcesz odzyskać Maksa, tak czy nie? zapytałem.Zamiast z nią dalej dyskutować, wszedłem do przestronnego holu.Oświetlony był świecami osadzonymi w srebrnym świeczniku, którystał na małym stoliku.Wszędzie unosił się ciężki zapach kadzidła.Spoza wielkich podwójnych drzwi obok schodów dochodził szmergłosów.Drzwi były lekko uchylone.Pchnąłem je na tyle, żeby zajrzećdo środka.Zobaczyłem długi, wąski pokój; po jednej stronie były zasłonięte okna,drugą ścianę pokrywały chińskie gobeliny.Trzydzieści lub czterdzieściosób siedziało ze skrzyżowanymi nogami na podłodze w półmroku,ponieważ podobnie jak w holu jedyne oświetlenie stanowiły świece, tutajustawione przed ołtarzem, na którym spoczywał pozłacany posąg Buddy.Jak zwykle przed posągiem migotał mały płomyk w miseczce.Obok modlił się jakiś mężczyzna, rozciągnięty na podłodze niczympokutnik z rozkrzyżowanymi ramionami [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki