Karina Pjankowa Z miłoci do prawdy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Albo uda, żezasnęła.Riencharn zauważył na parapecie niebieskawo-szarego kota, który uważnie obserwował gości - nazbytpodejrzliwe jak na zwykłe zwierzątko domowe.Zresztądijes Rinnelis nie wyglądała na miłośniczkę zwierząt i ra-czej nie trzymałaby kota wyłącznie dla towarzystwa.- Co to za stworzenie? - Riencharn skinął głową wstronę zwierzaka, który błyskał ślepiami.- To Kerri - machnął ręką jego siostrzeniec.- Demo-ny wiedzą co to za kot, mam wrażenie, że nas szpieguje.Dijes Rinnelis nie trzymałaby przecież zwierzęcia z powo-dów czysto emocjonalnych.- Chyba że oswojoną żmiję - przytaknął Riencharn,wstając i podchodząc do kota.Ten popatrzył na niego czuj-nie, lecz nie poruszył się.Kahe wygłosił kilka słów starego jak świat zaklęcia po-znania i uśmiechnął się zadowolony.- To strażnik dijes śledczej.Pamiętasz, jak opowiada-łem ci o czymś takim?Zdumiony Tael wytrzeszczył oczy.- Przecież strasznie trudno je stworzyć!- Widocznie nasza czarująca dijes jest znacznie bar-dziej utalentowana, niż sądziłem.Albo jest wystarczającozamożna i wpływowa, by pozwolić sobie na nabycie takpożytecznego stworzenia.O�Kładąc się do łóżka, nie omieszkałam zabezpieczyć pokojuprzed wizytą nocnych gości.Nie sądziłam, by któryś z nie-ludzi zapragnął ubarwić moją samotność, jednak laroRiencharn mógłby próbować udusić mnie poduszką.Dlate-go wolałam zawczasu zatroszczyć się o swoje bezpieczeń-stwo, skoro w moim domu przebywało dwóch rozdrażnio-nych obcych.Pogrążyłam się w rozmyślaniach o śledztwie.No cóż,znalazłam się w punkcie wyjścia: nie miałam podejrzanego.Oczywiście zakładałam, że kahe raczej nie jest mordercą, aja jako śledczy powinnam się o tym jedynie upewnić, jed-nak świadomość, że zmarnowałam tyle czasu, zupełniemnie nie cieszyła.Ponadto nie miałam pojęcia, jaki powinnam obrać kieru-nek.Kto jeszcze prócz kahe mógłby pragnąć śmierci lareSofii, istoty kruchej i delikatnej? Po rozmowie ze służącąprzyszło mi do głowy, że księżniczka zdradziła swojegopołudniowego kochanka i przypłaciła to życiem - kahe wy-cinają serce za zdradę.Mówi się u nich: Opadły liść niepowróci na gałąz.Po co zdrajcy serce?.Okrutny zwyczaj,ale sprawiedliwy.Ale ojcem dziecka, które dziewczynanosiła w swoim łonie, był właśnie kahe - Ler nie mógł siępomylić! Poza tym to by wyjaśniało, dlaczego zdołanopojmać laro Riencharna - Aen był w szoku z powodu śmier-ci ukochanej i nienarodzonego potomka.Kahe bardzo wy-soko cenią więzy rodzinne, szczególną estymą otaczającdzieci, więc reakcja nieludzia była całkowicie zrozumiała.No i teraz, gdy wyszedł na jaw stan księżniczki Sofii, jużnikt nie oskarżyłby Riencharna Aena o morderstwo - żadenz Narodu Słowa nie podniósłby ręki na własne dziecko, tegonie zakwestionuje nawet sąd.No dobrze, ale co w takim razie z prawdziwym zabójcą?Komu lare Sofia mogła zaszkodzić tak bardzo, że zdecydo-wał się ją zamordować? Nie ulegało wątpliwości: chodziłomu o to, żeby zabić dziewczynę właśnie wtedy, gdy miałasię spotkać z laro Riencharnem.A spotkanie zostało wyzna-czone wcześniej! To znaczy, że dziewczyna wyszła doogrodu, potem została zamordowana, a następnie zjawił siękahe.Morderca nie włamywał się do willi, było na niej tyleczarów ochronnych, że nawet mucha nie przeleciałaby nie-zauważona, o grabieży w ogóle nie ma mowy.To znaczy,że przestępca przyszedł wyłącznie po to, żeby zamordowaćcórkę księcia.Ale wtedy musiałby wiedzieć, o której godzi-nie lare Sofia wyjdzie - przecież dobrze urodzone panienkinie przechadzają się po ogrodzie każdej nocy.Z drugiejstrony dziewczyna nie afiszowała się ze swoim uczuciem dokahe; właściwie nikt o nim nie wiedział prócz zaufanej słu-żącej, która pomagała swojej pani spotykać się z nielu-dziem.To znaczyło, że albo Poletta się wygadała, albo lareSofia zwierzyła się komuś jeszcze i ten ktoś jest zamieszanyw morderstwo.Tak czy inaczej, należało jeszcze raz odwie-dzić Ayrelów i porozmawiać z pogrążoną w żalu rodziną,może coś się wyjaśni.I trzeba koniecznie pójść na po-grzeb.Po pierwsze, będę mogła poznać bliżej tych, którzymieli wstęp do domu Ayrelów, a po drugie.Co po drugie , zastanowię się jutro, jak będę mniejzmęczona.Wyciągnęłam się w pościeli, zamknęłam oczy i spróbo-wałam przekonać swój głupi organizm, że niezbędny mujest zdrowy sen, który uparcie nie chciał przyjść.Najwi-doczniej nadmiar adrenaliny spowodowany obecnością laroRiencharna nie pozwalał mi się odprężyć i wypocząć.Zro-zumiałam nagle, że się go boję.No nie, to przecież niemoż-liwe! Odczuwałam wprawdzie abstrakcyjny lęk przedśmiercią (który niemal całkowicie udało mi się zagłuszyć),ale nigdy nie bałam się tego, który mógłby mi zadać tęśmierć! Zawsze gdy znajdowałam się w niebezpieczeń-stwie, ratował mnie właśnie brak strachu, dający mi możli-wość racjonalnego działania.A teraz okazało się, że boję siękahe tak, jak mysz boi się obserwującej ją żmii.Niewiary-godne! Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że %7łmiją nazywanowłaśnie mnie! Przywykłam do tego, że otaczający mnieludzie i nieludzie są wobec mnie zupełnie bezradni.Całymilatami wytrawiałam z siebie uczucia, jako czynnik prze-szkadzający w pracy.Intelekt oczyszczony z emocji zawszedziałał bez zarzutu.Byłam dużo silniejsza od innych i mo-głam nie brać ich pod uwagę w swoich poczynaniach.Akahe po raz pierwszy od bardzo dawna okazał się na tylegodnym przeciwnikiem, że byłam zmuszona działać nagranicy swoich możliwości, zarówno intelektualnych, jak imagicznych.Z jednej strony sprawiało mi to ogromną, zniczym nieporównywalną przyjemność, z drugiej - bałamsię przegranej.Chyba rzeczywiście go nienawidziłam.To dziwne, my-ślałam, że nie jestem już zdolna do tak silnych uczuć.O�Zdaje się, że krzyczał we śnie.I chyba głośno: gdy otworzyłoczy, zobaczył wystraszoną twarz siostrzeńca, który potrzą-sał jego ramieniem, oraz zaspane oczy dijes Rinnelis.Zled-cza miała szlafrok narzucony na koszulę nocną, jej długiewłosy, zwykle zaplecione w warkocz, były rozpuszczone ispoczywały na ramionach, a grzywka stała niemal pionowo.Ten komiczny widok pomógł Riencharnowi otrząsnąć się znocnego koszmaru.Widząc, że na twarzy kahe pojawia sięzłośliwy uśmiech, śledcza prychnęła, odwróciła się na pię-cie i zniknęła na powrót w swoim pokoju.Od przerażenia przeżytego we śnie Riencharn przeszedłpłynnie do niemal histerycznej wesołości.Widok zaspanejdijes Tyen poprawił mu humor i pomógł pozbyć się irracjo-nalnego strachu przed śledczą.- Wujku, co ci się śniło? - spytał Taellon krewniaka,gdy ten doszedł już do siebie.Starszy kahe tylko pokręcił głową.Nie śniło mu się nicszczególnego - jedynie ta chwila, w której ujrzał martwąSofię leżącą na ziemi.W życiu kahe nie brakowało nieprzy-jemnych czy strasznych wydarzeń, ale nic nigdy nie wzbu-dziło w nim takiej rozpaczy jak widok ciała księżniczkiAyrel.- Muszę się zemścić - powiedział ochryple RiencharnAen [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki