Krantz Judith Póki się znów nie spotkamy

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- To.zrozumiałe.- Mówi, że muszę się dużo nauczyć - poważnie oznajmiła Annie.-Czy sprawiłam ci dużą niespodziankę, mamusiu? Chciałam zrobić dlaciebie coś wspaniałego, bo wiem, jak bardzo zmartwiłaś się z powodudziadka.To był mój pomysł, mamusiu.- Annie odwróciła się do samolotu,ustawionego tuż poza pasem.- Jock myśli chyba, że się będziesz bardzozłościć za te lekcje, na które go namówiłam.Zdaje się, że nie zamierzawysiąść.- Idz do baru i poczekaj na mnie przy bufecie.Przywitam się zJockiem.Może nam to chwilę zająć.Masz trochę pieniędzy i zamówsobie, co chcesz.Freddy podeszła długimi krokami do piper cuba, wspięła się iwetknęła głowę do środka.Jock siedział za prawym wolantem, z rękamiskrzyżowanymi na piersiach, i wpatrywał się w dal.Widoczny z profiluzacięty wyraz twarzy był nieomylnie wyzywający, należał do człowieka,który wie, że nie ma racji, ale stara się do tego nie przyznać.- Wyłaz stamtąd - poleciła.- Dlaczego miałbym to zrobić?- %7łebym mogła ci powiedzieć, co o tobie myślę!- Kusząca propozycja, ale mimo wszystko dziękuję, innym razem.W rozdrażnieniu zapomniawszy o lęku, Freddy wlazła do wnętrza iostrożnie przysiadła na krawędzi fotela w masywnym, choć niewielkimpiperze.- Jak mogłeś coś takiego zrobić? Jak mogłeś tak lekkomyślniepostąpić z Annie? Mam ochotę rozszarpać cię na kawałki gołymi rękami.- Nie byłem lekkomyślny.Byłem nadzwyczaj ostrożny, możesz miwierzyć.Posłuchaj, Freddy, doskonale wiem, że powinienem byłzatelefonować do Francji i poprosić cię o pozwolenie.Po prostu wpadłemposiedzieć trochę z Annie wiedząc, że cię nie ma, i nagle usłyszałem, jakmówię, że zgadzam się zabrać ją raz w powietrze, tylko raz.A potem krokpo kroku.Ona ma wrodzony dryg, Freddy, pozwoliłem się w to wciągnąćwbrew rozsądkowi.- Takie dziecko namówiło cię do czegoś, czego nie chciałeś zrobić? Ija mam w to uwierzyć?- Być może Annie ma jeszcze więcej talentu do perswazji niż ty, alechyba w głębi serca sam musiałem chcieć jej uczyć.- Jock obrócił się.-Wybacz, Freddy.Naprawdę przykro mi, że się zdenerwowałaś, aleprzecież wiesz, że nie pozwoliłbym jej zrobić nic niebezpiecznego aninawet ryzykownego.Czy zechcesz mi wybaczyć?Freddy przyjrzała mu się badawczo, intensywnie myśląc.Od rokunie widziała Jocka i zdążyła już zapomnieć, jaki jest wielki.Kabina pipercuba wydawała się przy nim malutka, Jock siedział w niej pochylony doprzodu, że śmiertelną powagą na twarzy, niemal budząc współczucieFreddy, która nie pamiętała, żeby kiedykolwiek sprawiał takie wrażenie.Jak mogła dalej się na niego wściekać, skoro w zeszłym roku okazał tyledobroci jej matce i Annie.- W porządku, Jock.Wybaczam ci.Ale koniec z lekcjami, dopóki niebędzie starsza.Wytłumaczę jej to.- Jak uważasz.- Jock z ulgą wziął głęboki oddech.- Ej, Freddy, a nieskoczylibyśmy tym ptaszkiem do góry? Zawsze chciałem z tobą polatać.Jesteś takim wspaniałym pilotem.- Jak mógł jej powiedzieć, że będącznów obok niej czuje się tak niepewnie, jakby schwytał świetlika,jedynego świetlika na świecie.Jeśli wypuści ją z rąk, już nie uda mu sięskłonić jej do powrotu.- Nie.- Freddy wzdrygnęła się, słysząc jego propozycję, ale starałasię odpowiedzieć normalnie.- Tylko na parę minut.Zobacz, akurat jest najlepsza pora.Chodz,pobędziemy przez chwilę razem z zachodzącym słońcem.- Sięgnął przednią i zatrzasnął drzwi samolotu, które Freddy zostawiła otwarte.- Nie! Jock, przestań!- Czemu nie? Annie zrozumie, kiedy zobaczy, że startujemy.- Nie mogę - powiedziała tępo.- Nijak nie kapuję - stwierdził widząc, że Freddy blednie z wyrazemdesperacji na twarzy, a z jej rysów wyzierają oczywiste cierpienie i lęk.- Straciłam.och, Jock, do diabła z tym! Straciłam odwagę iopanowanie - wyrzuciła z siebie Freddy.- Od wypadku unikamsamolotów.oszukiwałam się, że po prostu nie mam ochoty, że jeszcze niedojrzałam.Ale kiedy musiałam lecieć do Francji, wszystko stało się dlamnie jasne.Przeszłam koszmar.Wpadłam w totalną panikę, omal nieoszalałam z przerażenia.To wrażenie nie ustało ani na chwilę.Poty,klaustrofobia, oczekiwanie katastrofy w każdej chwili.Nigdy już niebędę latać, nigdy! Nikt oprócz ciebie tego nie wie.Nie mogłabym przednikim się przyznać, nie zrozumiałby.Proszę, nie opowiadaj o tym.Niechcę, żeby ludzie wiedzieli.- Nie wolno ci tracić odwagi, Freddy.Latanie za dużo dla ciebieznaczy.Musisz się znowu poderwać.jak jezdziec, który wraca na grzbietkonia, chociaż ten znowu go zrzucił.- Pewnym ruchem przekręcił kluczykw stacyjce.- Jock! Przestań! Zgaś silnik! O Chryste, nie odlatuj, ty sukinsynu! -Freddy krzyczała na niego, Jock tymczasem zaczął kołować na passtartowy.- Siedz tam i zamknij się! Trzymam stery, nie musisz nic robić! -przekrzyczał warkot silnika.-Zapnij pas!Freddy posłuchała.Nie mogła wyskoczyć z kołującego samolotu, agdyby spróbowała oderwać ręce Jocka od wolantu i drążka, z pewnościązabiłaby ich obojga.Piper pędził coraz szybciej.Freddy mocno zacisnęłapowieki, zwinęła dłonie w pięści, skrzyżowała ręce na piersiach,podbródek ściągnęła w dół, przyciskając go do szyi, ramionami próbowałazatkać uszy; zmartwiała, skurczona, nie widząca postać z mięśniaminapiętymi jak struny czekała na wstrząs.Kiedy poczuła, że samolotodrywa się od ziemi, skuliła się jeszcze bardziej, zrobiła się jeszczemniejsza, czuła że za chwilę serce wyrwie jej się z piersi.- Odetchnij! Robisz się sina - krzyknął Jock.Piper ciągle nabierałwysokości.Freddy zrobiła wreszcie siłą powstrzymywany wydech izaczerpnęła pełne usta świeżego powietrza wciskającego się do kabiny.- Lepiej? - spytał.- Posadz to świństwo na ziemi!- Najpierw otwórz oczy.- Jock, błagam cię, nie rób mi tego.- Nie mogę pozwolić, żebyś sama sobie to robiła.Otwórz te durneślepia i przestań się wygłupiać.Freddy na milimetr uchyliła powieki.Skoro Jock nie miał zamiaruwylądować, dopóki nie zmusi jej do otwarcia oczu, to nie było innegowyjścia.Zerknęła przez rzęsy na kolana, z kolan przeniosła wzrok nawolant, potem na tablicę przyrządów, w końcu na ręce Jocka trzymającedrugi wolant.- Otworzyłam.A teraz ląduj, do cholery!- Otworzyłaś? Nie nazwałbym ich otwartymi.Oczy są otwarte, kiedymożesz wyjrzeć na zewnątrz.Możesz rozejrzeć się dookoła i spojrzeć naziemię, zobaczyć, że lecisz wysoko jak ptak, a mimo to nie ma końcaświata.Kiedy pani porucznik Marie-Fr�d�rique de Lancel stwierdzi, żeprawa aerodynamiki nie zostały zawieszone akurat dla niej, wtedyprzyjmę, ku własnemu zadowoleniu, że jej oczy zostały oficjalnie uznaneza otwarte.- Podoba ci się to, ty sukinsynu? Torturowanie mnie jest najlepszązabawą, jaką miałeś od lat [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki