Langan Ruth Jasny Nefryt

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Rozumiem ją.- Sta�ra kobieta pogładziła córkę po ramieniu i zamknęłaoczy.- Ale na pewne rzeczy nie mamy najmniejsze�go wpływu.- Tak naprawdę to nigdy jeszcze nie byłam sama -powiedziała Martha, podnosząc głowę znad robótki.-Zawsze przy mnie była mama.A potem Jed.A kiedy Jedpoległ na wojnie, były dzieci.Dzieci dorosły i rozpro�szyły się po świecie, a mama.- Wierzchem dłoni otar�ła łzę, która skapnęła jej na policzek.- A pani, pannoJewel? Czy wie już pani, co to samotność?Jasny Nefryt zaprzeczyła ruchem głowy.- Jakkolwiek ojciec nie mieszkał z nami, odwie�dzał nas przy każdej okazji.I zawsze była moja mat�ka.Kiedy rodzice umarli, przekonałam się, że mamtrzy wspaniałe siostry.Zapełniły one pustkę, która za�czynała mnie już osaczać.- To się nazywa mieć szczęście.A pan, pastorze?Doświadczył pan samotności?- Tak, proszę pani.Wiem, co to samotność, i móg�łbym na jej temat coś powiedzieć.Jasny Nefryt słysząc te słowa, pomyślała, że właści�wie bardzo mało wie o pastorze.Po prostu zakładała, żebędąc młodym jeszcze mężczyzną, ma tu gdzieś jakąśrodzinę.Ojca, matkę, być może siostry i braci.- Jak długo pastor był sam? - zapytała Martha.- Przez większość życia, proszę pani.Czy ona, Jasny Nefryt, nie przesłyszała się? Czyfaktycznie w jego głosie zabrzmiała nutka bólu? Na�piła się kawy.- I jak pastor poradził sobie z tym osamotnie�niem? - Zdając sobie sprawę, że pyta o najbardziejosobiste sprawy, Martha spuściła oczy i lekko się za�rumieniła.- Nigdy się nie zastanawiałem nad moją sytuacją.Po prostu takie było moje życie i musiałem mu jakośsprostać.- To się zmieni - odezwała się stara kobieta, dająctym dowód, że przez cały czas przysłuchiwała się roz�mowie.- Pastor jest młody, zdrowy i krzepki.Nieba�wem też znajdzie wartościową niewiastę, którą po�prosi o rękę.- Spojrzenie wodnistych oczu pani Pur�dy na chwilę skoncentrowało się na Jasnym Nefrycie.-1 takim to sposobem skończy się samotność i zacz�nie życie w rodzinie.Wadę wyraził pełen rezerwy sceptycyzm i szybkozmienił temat.- Jako jedna z najstarszych mieszkanek tych oko�lic, zapewne pamięta pani różne wydarzenia z tam�tych lat, gdy napływali tu pierwsi osadnicy i powsta�wały zalążki miasta.- Tak, mój drogi pastorze.Coś tam zostało w mo�jej głowie.Oraliśmy kamienistą ziemię, rzucaliśmy wnią ziarno, a wokół srożyli się Indianie, wspomaganiprzez stokroć gorsze od nich zarazy.Ale jakoś udałosię przeżyć.- A czy była pani kiedyś świadkiem egzekucjii uczestniczką pikników w pobliżu starego dębu, odktórego miasto wzięło swoją nazwę? - Wadę pod�niósł do ust kubek z kawą.- Kilka, a może nawet kilkanaście razy.Pamiętamdokładnie pierwszą egzekucję.Najpierw widzowie byligłęboko wstrząśnięci zabójstwem, jakie dokonywało sięna ich oczach, chociaż każdy uważał, że morderca, ko�niokrad czy złodziej bydła zasługuje na karę śmierci.Alepo jakimś czasie napięcie ustąpiło, zaczęły się rozmowyi faktycznie zapanowała atmosfera pikniku czy festynu.Bo widzi pan, pastorze - przez chwilę szukała odpo�wiednich słów - życie w tej głuszy było bardzo ciężkie.%7łyło się, żeby przeżyć.Nie mieliśmy czasu na towarzy�skie rozrywki.W rezultacie zaczęliśmy traktować te eg�zekucje jako pretekst do bycia razem.Wadę zapatrzył się w swoją kawę, jakby zobaczyłpływającą w niej muchę.- A czy pamięta pani jakąś szczególną egzekucję?Pani Purdy pogładziła dłonią kołdrę, pod którą le�żała.- Pamiętam wszystkie egzekucje, ale żadna z nichnie była jakąś szczególną.Po prostu za każdym razemwieszano człowieka, który pózniej długo huśtał się nawietrze.- A czy pamięta pani ranczera Jessiego Sim-psona?Stara kobieta długo patrzyła na swoje powykrę�cane reumatyzmem dłonie, by w końcu potrząsnąćgłową.- Przykro mi, ale nie pamiętam.Dlaczego pytapan, pastorze?- Bez żadnej istotnej przyczyny.Przedtem zada�łem to samo pytanie Yancy'emu Winslowowi i też niemógł przypomnieć sobie człowieka o tym nazwisku.Wydawał się wzburzony, gdy o tym rozmawialiśmy.Nawet zapytał mnie, czy te zabawy pod szubienicąnie zamkną przed nim wrót niebios.- Yancy był z piekła rodem w czasach swojej mło�dości.- Stara kobieta złożyła ręce jak do modlitwy.- Być może faktycznie zbyt hasał na tych piknikachi teraz boi się gniewu Pańskiego i kary.Zapadła cisza, która zaczęła się przedłużać.Wadępodniósł się z krzesła, ale tak jakoś niezgrabnie, żepotrącił stół, co w rezultacie skończyło się przewró�ceniem kubka i wylaniem resztek kawy.- Zmęczyłem panią tymi swoimi pytaniami, paniPurdy.Wpadnę w przyszłym tygodniu zapytaćo zdrowie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki