Lynch Sarah Kate Nie samym chlebem

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Mieszka ze swoim wujem i ciotką - wyjaśniła.- Są Francuzami.Zignorował ostatnią, nieistotną uwagę i ciągnął tonem pełnym troski:- A czy jego wuj w ciągu dnia nie jest w piekarni, Es? Czy wtedy niemogłabyś się spotkać z Louisem u niego?Esme poczuła niemiłe łaskotanie.Nie była pewna, czy toprzypadkiem nie strach.- Próbujesz się mnie pozbyć? - spytała.- Do czego zmierzasz?Charlie, zazwyczaj beztroski, spojrzał na nią z poważną miną, co byłodo niego niepodobne.- Nie, Esme - odrzekł.- Do niczego nie zmierzam.-Przez chwilęmilczał.- Po prostu martwię się o ciebie i tyle.Chodzi tylko o to, że.-Urwał.- Chodzi tylko o to, że co dokładnie?- Chodzi tylko o to, że jako ktoś, kto bzykał się z wielomamężczyznami, Esme, a nie zawsze okoliczności były sprzyjające,muszę stwierdzić, że jeśli Louis nie zaprosił cię do swojego domu, toprawdopodobnie ma po temu ważny powód.Esme przez chwilę zastanawiała się, czy się nie pohamować, alegniew zawrzał w niej zbyt gwałtownie.- Co się z tobą dzieje?! - wydarła się na niego.- Dlaczego zawszemusisz być tak cholernie podły? Czy naprawdę trudno ci uwierzyć, żeLouis może być do szaleństwa we mnie zakochany?Charlie próbował ją uspokoić, ale nie udało mu się to.- Tylko dlatego, że rżniesz wszystko, co się rusza, i jest ci obojętne,czy twój kochanek nie jest przypadkiem szczęśliwym mężem i ojcemtrójki dzieci albo księdzem katolickim, nie znaczy, że reszta ludzi jesttaka niezrównoważona i zboczona - wściekała się Esme.- Zatrzymajswoje zgorzkniałe i okropne podejrzliwe myśli dla siebie, ty wielkipedalski skurwysynu.- Zabrakło jej tchu i zaczerpnęła głębokopowietrza, co ją nieco uspokoiło.- Może niektórzy -odezwała się jużbardziej opanowanym głosem - mają dość szczęścia, by spotkać tęjedną, jedyną osobę na świecie, która jest dla nich stworzona, Charlie.Itylko dlatego, że ty osobiście uważasz taką sytuację za cośodrażającego, wcale nie znaczy, że nie może się to zdarzyć.Nawetmnie.Serce waliło jej w piersiach.Była bardzo rozżalona.Nigdy z nikim sięnie kłóciła i kochała Charliego nad życie.Patrzył na nią trochę dotknięty, ale w jego oczach nadal nie byłowidać ani odrobiny skruchy.- Przepraszam, że cię nazwałam wielkim pedalskim skurwysynem -powiedziała, a potem się odwróciła, pobiegła na górę, rzuciła się nałóżko, wtuliła twarz w poduszkę, zacisnęła dłonie w pięści i zamknęłaoczy.Prawda była taka, że chociaż przez tych kilka niebiańskich tygodniciało Esme nie pragnęło od Louisa niczego więcej poza jego ciałem, wjej głowie zrodziły się pierwsze wątpliwości.Dlaczego nie zaprosił jej do siebie do domu, zastanawiała się.Już jejpowiedział, że mieszka na drugim końcu Ve-nolat, w połowie drogi dosąsiedniej miejscowości, zbyt daleko, żeby tam mogła pójść napiechotę, a potem też tak samo wrócić.Miała ochotę nalegać, zrobić ztego większą aferę, ale coś ją powstrzymało i zamiast tego tylko się doniego przytuliła, by znów go smakować.Ale to nie znaczyło, że owadrobna wątpliwość, która mogła być strachem albo nie, zniknęła.Wcale nie.Tamtej nocy została w domu i wcześnie położyła się spać, za co jejkrańcowo wyczerpany organizm był wdzięczny, a o świcie cichutkozeszła po schodach i pobiegła do boulangerie.Louis akurat wyciągałboules z pieca.- Esme! - zawołał na jej widok.Natychmiast odłożył łopatę i podszedłdo niej.- Co się stało? Martwiłem się.Nie wiedziałem.- Miał taknieszczęśliwą minę i był taki rozdrażniony, iż przeklęła samą siebie zato, że miała jakieś wątpliwości i pozbawiła się jego obecności przez tewszystkie godziny.Ręka, którą objął Esme w pasie, aż ją parzyła, taka była gorąca.Wtamtej chwili Esme pragnęła jedynie możliwie jak najszybciej móc sięrozkoszować jego gładką skórą.- Usnęłam - skłamała zmieszana.- Dopiero co się obudziłam.Przesunął palcami po jej ciemnych cieniach pod oczami i spojrzał nanią pytająco.- Esme, brakowało mi ciebie - powiedział.- Pomyślałem, że może.że może mnie już nie chcesz.- Chcę cię, Louisie - zapewniła go głosem ochrypłym z tęsknoty.Przyciągnął ją bliżej i wtuliwszy głowę w piersi Esme, zacząłcałować jej bawełnianą bluzkę.- Dziękuję - szepnął.- Dziękuję.- Zaraz przyjdzie twój wujek - przypomniała mu, czując się jakzdrajczyni.- Może się spotkamy, kiedy skończysz pracę? U mnie wdomu.Louis odsunął się od niej, a coś, nie była pewna co, błysnęło w jegooczach.- Dla odmiany mam ochotę zrobić to w łóżku - zażartowała.- Nie podoba ci się boulangerie? - zapytał.- Kocham boulangerie - odrzekła - ale mam mąkę w takich miejscach,o istnieniu których nawet nie wiedziałam.A bardzo wygodne łóżko jestzaledwie sto metrów stąd.Czy istnieje jakiś powód, dla którego.? -Nie dokończyła pytania.Louis rozejrzał się po piekarni.- Lubię to robić tutaj - odpowiedział zwyczajnie.- Zupełnie jakby siębyło w środku jednego z naszych boules Lapoine'�w, no nie?Bezpiecznie, nic nam nie grozi.- Póki ktoś go nie rozkroi i nie zje kromki - zauważyła Esme.-Ostatecznie po to się piecze chleb.- Tak, tak - zgodził się z nią Louis nieco zmieszany.-Naturalnie.Po tosię piecze chleb.- A więc zobaczę cię za godzinę lub coś koło tego? - zapytała goEsme.- Pierwsze drzwi po prawej stronie, za sklepionym przejściemtuż obok auberge.Będziesz musiał głośno pukać, żebym cię usłyszałaz mojego pokoju.Louis uśmiechnął się na jej propozycję i serce Esme stopniało jakwosk.- Może za dwie godziny - powiedział, a potem sięgnął do regału ipodał jej świeży bochenek.- Zjedz go.Ostatecz-nie po to się go piecze, oui? - Przycisnęła chleb do piersi, a jegociepło sprawiło, że poczuła się lepiej.W podskokach wróciła do domu.Zatrzymała się w nogach łóżkaCharliego, by poinformować przyjaciela, że niebawem przyjdzieLouis, a ponieważ jego pokój nie był odgrodzony ścianą od korytarza,niech Charlie będzie tak dobry i zachowa się kulturalnie, jeśli przyjdziemu ochota na rozmowę, a najlepiej, jak uda, że śpi.- Zdaje się, że wielkie pedalskie skurwysyny są w tym niezrównane -dał się słyszeć spod poduszek zduszony głos Charliego.Esme głośno przełknęła ślinę, postanowiła jednak nie kontynuowaćrozmowy i poszła na górę, gdzie natychmiast usnęła.Dopiero jakiśczas pózniej obudziło ją pukanie do drzwi.Owinęła się prześcieradłemi tanecznym krokiem zbiegła po schodach, by wpuścić miłość swegożycia.Louis przyniósł miseczkę świeżych i soczystych truskawek [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki