Masterton Graham Saga historyczna Dziewicza podróż

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dick Charles i dwudziestu marynarzy pracowało w pocie czoła i mimoże powoli, to z każdą chwilą byli coraz bliżej sukcesu.Tymczasem Arcadia , otoczona dziesiątkami łodzi i jachtów, majestatycznie przepłynęłaprzez Verrazano Narrows i wpłynęła do Górnej Zatoki.Ze względu na dym, wydobywający sięspod pokładu, otoczyły ją też łodzie strażackie.Reporter CBS pierwszy ogłosił, że zdobyłaBłękitną Wstęgę Atlantyku; jednocześnie zaniepokojonym głosem relacjonował, iż na pokładziedzieje się coś złego.Sir Peregrine stał na mostku z wyrazem dumy na twarzy.Obok niego tkwił Ralph Peel.Bezpowodzenia usiłował zachować spokój. Sir Peregrine, nasza prędkość& wyjąkał.W tym momencie prędkość Arcadiiwynosiła piętnaście węzłów; statek w ekspresowym tempie zbliżał się do basenu.Obserwatorzyodnosili wrażenie, że za chwilę przebije nabrzeże, przetnie Battery Park i zatrzyma się dopiero naPiątej Alei.A jednak sir Peregrine wszystko kontrolował. Prędkość siedmiu węzłów, panie Peel. Zrozumiałem, siedem węzłów. Co z pożarem? Wciąż się pali, sir.Wygląda, że sprawa jest poważna.Czy mam zażądać pomocy znabrzeża? Nie potrzeba, panie Peel odparł sir Peregrine i skinął na otaczające liniowiec łodziestrażackie. Są przecież gotowi udzielić nam pomocy.Nie pozostaje nam nic innego, jakwpłynąć swoim kursem do portu.Prosto i bez wahania. Tak jest.Prosto i bez wahania, sir.Ralph Peel dokładnie wiedział, jakie są zamiary sir Peregrine a.Chciał z jak największąprędkością wpłynąć do basenu i w ostatniej chwili gwałtownie dać całą wstecz.Dopiero po takspektakularnym podejściu do brzegu zamierzał się zająć taką drobnostką jak ogień na pokładzie.Swoje plany bez przeszkód zrealizował. Arcadia , oznajmiając swoje przybycie tak głośno,że jej gwizd słychać było w całym Harlemie, na Brooklynie, a nawet w Elizabeth w stanie NewJersey, zastygła w bezruchu zaledwie kilka jardów przed końcową ścianą basenu. Panie Peel zażądał wówczas może pan wprowadzić łodzie strażackie do akcji.Niechpan tylko ostrzeże pasażerów.Nie chcę, żeby ktoś wpadł w panikę albo wyskoczył za burtę.Dośćjuż mieliśmy tego na Atlantyku.Poza tym proszę porozdawać pasażerom te specjalne butelkiszampana. Sir?. Pan Willowby wie, gdzie one są, panie Peel.Wokół każdej z nich przewiązana jestniebieska wstążka. Bardzo zapobiegliwie, sir stwierdził Ralph Peel. I, panie Peel& Tak? Niech pan poinstruuje stewardów, aby trzeci toast, po toaście za króla i toaście za Arcadię , wypito za pana Rudyarda Philipsa.Nastąpiła chwila ciszy, po której Ralph Peel odparł: Tak, sir.ROZDZIAA SZEZDZIESITY SI�DMYOgień ugaszono dopiero po dwóch godzinach, po czym na pokład osmolonej, lecz wciążdumnej Arcadii wyszła orkiestra, a pasażerowie zaczęli gromadzić się przy barierkach odstrony brzegu.BBC nadawała bezpośrednią transmisję z przybycia tej dumy Anglii do NowegoJorku.Mark i Catriona stali na pokładzie ramię przy ramieniu i przypatrywali się drapaczom chmurNowego Jorku: Flatiron Building, Times Building, City Investing Company Building, SingerBuilding oraz zapierającemu dech w piersi Woolworth Building.W lekkiej letniej mgiełcewyrastały jak baśniowe zamki albo wielkie, szare symbole dobrobytu i powodzenia.Catrionaobserwowała je przez łzy radości i szczęścia.George Welterman był jednym z pierwszych pasażerów, którzy opuścili pokład.Rozwścieczony rozczarowaniem i upokorzeniem stanął na nabrzeżu, z szarym płaszczemprzewieszonym przez ramię, niecierpliwie oczekując, aż zostanie wyładowany dla niego marmonMarka Beeneya.Właśnie nim zamierzał pojechać na Trzecią Aleję.Podczas gdy się pakował, dwaj mężczyzni zdążyli jeszcze odwiedzić jego kajutę.Pierwszymbył Maurice Peace.Bez dłuższej dyskusji zdołał wymóc na George u weksel na dwadzieścia pięćtysięcy dolarów jako nagrodę pocieszenia za utrzymanie w tajemnicy prawdziwej odległości,jaką Arcadia pokonała drugiego dnia podczas podróży na pełnym oceanie.Następnym gościembył Monty Willowby, który wylewnie mu podziękował za możliwość wydostania ze statku swychbezcennych pamiątek na tylnym siedzeniu marmona (bagażnik był tak zatrzaśnięty, że nie dałosię go otworzyć) i zapewnił go, że nagroda spotka go najpózniej w niebie. Cóż powiedział Mark, patrząc, jak jego marmon powoli sunie nabrzeżem. Tak otoopuszcza mnie auto moich snów. Czy mocno się tym przejmujesz? zapytała Catriona.Mark, po chwili zastanowienia, odparł: Tak.Chyba tak.Po czym oboje roześmiali się.Wkrótce pod statek podjechał ambulans i zabrał Philipa Cartera Helma do East Side Clinic.Kilka minut pózniej pojawił się długi, czarny austro daimler. Jest nasz powiedział Mark. Kupiłem go telegraficznie, gdy tylko dotarło do mnie, żestraciłem marmona. Wygląda bardzo poważnie stwierdziła Catriona. W sam raz na dzisiaj, przyszła pani Beeney.Potem możemy wymienić go na przykład napierce a arrowa runabouta.Po austro daimlerze na portowym nabrzeżu pojawiła się cała procesja cadillaków, rollsroyce ów i hispano suizów, we wszelkich możliwych kolorach i ich odcieniach.Bogacze właśnieprzybyli do Nowego Jorku i zamierzali wkroczyć na ulice miasta z właściwym sobie szykiem.W pewnej chwili przed Catriona zatrzymał się chłopak z kwiaciarni. Panna Keys? zapytał. Tak. Kwiaty, panno Keys.Od pana Weltermana.Było to około trzydziestu orchidei, zawiniętych w celofan.Do bukietu doczepiona była kartka: Są to niezwykle rzadkie kwiaty, znane jako Enid Cattleya, krzyżówka Mossiae i Warscewiczii.Są tak rzadkie i jedyne w swoim rodzaju jak ty.Z wyrazami uwielbienia, George. Co o tym myślisz? zapytała Marka, przeczytawszy liścik.Catriona opuściła wzrok. Nie wiem powiedziała. Gdybym się czegoś od niego spodziewała, to już raczejwieńca laurowego.George Welterman wyjechał z portu natychmiast, gdy podstawiono mu samochód.Jechałniepewnie, niezgrabnie, jeszcze na terenie portu otarł się bokiem o metalowy słupek.Dopierogdy dotarł do 25 Ulicy, nauczył się poprawnie zmieniać biegi i od tej chwili przynajmniej nieszarpał autem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki