McNeill Graham Czas Legend 01 Młotodzierzca Legenda Sigmara 01

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Stanąwszy przy krześle Marbada, Sigmar położyłdłoń na ramieniu króla Endalów.- Odkąd umarł mój ojciec, przemierzyłem wielekrajów i widziałem siłę, o której mówię, na własneoczy.Widziałem odwagę.Widziałem determinację.Widziałem ogień i widziałem mądrość.Widziałem towszystko w czynach każdego mężczyzny i kobietyzgromadzonych w tej sali.Walczyłem u boku wielu zwas w bitwie i jestem dumny, tak bardzo dumny z tego,że mogę was zwać mymi braćmi miecza.Sigmar uniósł kielich wysoko w górę.- To dzięki przysięgom się zjednoczyliśmy, ale toprzelana krew jest naszą wspólną matką.Zgromadzeni władcy podnieśli swe puchary ijednocześnie napili się wina zwycięstwa.- Nigdy! - krzyknął z oburzeniem król Taleutenów.-Oddać komuś dowodzenie moimi wojownikami?!Bogowie zabiliby mnie na miejscu, gdybym okazałtakie tchórzostwo!- Tchórzostwo? - zaripostował król Siggurd.- Czyzdanie sobie sprawę z tego, że musimy walczyć jakojedna armia, bo inaczej zginiemy, jest tchórzostwem?Myślę, że to nie odwaga cię powstrzymuje, ale duma!- Racja - zgodził się Krugar.- Duma z odwagi i siłyTaleutenów.Ta sama duma, która napełniała sercamoich wojowników, gdy w ciągu ostatnich dwudziestutrzech lat prowadziłem ich do boju.Gdzie się podziejeta duma, gdy będę stał bezczynnie, pozwalając komuśinnemu dowodzić moimi oddziałami?- Cicho, człowieku, twoja duma nie uzna uszczerbku!- krzyknął zirytowany Wolfila.- Każdy, kto walczył uboku Sigmara, wie, że powierzenie dowództwa synowiBj�rna nie jest żadnym wstydem.Kiedy pod wrotamimojego zamku gromadziły się szczerząc kły norskiewilki, kto je przepędził? Byłeś tam, Krugarze, za coniezmiernie jestem ci wdzięczny.Był i Aloysis, ale toSigmarowi zawdzięczamy rozbicie północnej armii iwypędzenie niedobitków aż za wielką wodę!- Rozumiem niechęć Krugara związaną z oddaniemkomuś innemu władzy nad własną armią, ja równieżmam ku temu opory - wtrącił się Aloysis.- Ale walczącw pojedynkę nie mamy szans z zielonoskórymi.Pokonają nas jednego po drugim.Jestem w stanieprzezwyciężyć swą dumę i oddać mych Cherusenówpod dowództwo Sigmara.Sigmar skinął głową cheruseńskiemu władcy wpodziękowaniu za udzielone wsparcie.- A ja nie mam zamiaru bezczynnie przyglądać siębitwie - odezwał się Adelhard, wyciągając miecz ikładąc go na stole.- Ostvarath jest spragniony orczejkrwi.- Nikt nie mówi, że masz się przyglądać - warknęłaFreya.- Znajdziesz się tam, jak prawdziwy wojownik,w wirze walki, gdzie wilki Ulryka czekają, abypochwycić zmarłych i odprowadzić ich na miejscewiecznego spoczynku.Ja stanę u boku Sigmara,ponieważ wiem, jaka moc płynie w jego żyłach.Jeżeliktoś z nas ma przejąć dowództwo, musi to być Sigmar.- A co z Bretonami i Jutonami? - zapytał Myrsa.-Czy ich królowie nie zdecydowali się z namisprzymierzyć?- Marius? - splunął Marbad.- Ten człowiek to istnygad.Jest to człowiek bez honoru, który zasługuje nawygnanie z ludzkich krain.- Być może - powiedział Sigmar.- Ale wysłałememisariuszy do państwa Jutonów, aby zaoferowaćkrólowi Mariusowi kolejną szansę dołączenia do nas.- A jeśli odmówi? - zapytał Marbad.- Co wtedy?Bezpieczeństwo jego kraju zostanie okupione krwiąnaszych żołnierzy, ale on nie uroni nawet łzy nad ichlosem.Będzie zacierał ręce i śmiał się z naszej głupoty.Wolałbym, żeby moje tyły ubezpieczali Norsowie niżten przebiegły syn ladacznicy.Z Norsami przynajmniejwiesz, na czym stoisz.Sigmar darzył starego króla wielkim szacunkiem isentymentem, ale zdawał sobie sprawę, że jegonienawiść do Jutonów jest zbyt mocna, aby można jąbyło złagodzić racjonalnymi argumentami.- W takim razie rozpoczniemy pertraktacje zMariusem dopiero po tym, jak pokonamy orki -powiedział Sigmar.Następnie pozostali władcy zabierali głos, jeden zadrugim.Rozgorzała debata wokół kwestii dowództwa.Mimo że każdy król wypowiadał się z uznaniem iszacunkiem o Sigmarze oraz o jego uczynkach i wizjizjednoczenia ludzkich plemion, to jednak tylko kilkaosób zdecydowało się oddać mu dowództwo nadswoimi armiami.Sigmar czuł, że puszczają mu nerwy, gdy mijałakolejna godzina, a zgromadzeni przerzucali się cały czastymi samymi argumentami.Miał wrażenie, że to, co wpocie czoła budował przez ostatnią dekadę, corazbardziej wymyka mu się z rąk.Wreszcie powstał z miejsca i z hukiem położył Ghal-maraza przed sobą na stole.Oczy zgromadzonychzwróciły się w jego stronę, a on pochylił się do przodu,kładąc obie dłonie na blacie.- A więc tak zginie ludzka rasa? - zapytał łagodnie.-Sprzeczając się jak stare przekupki, zamiast stanąć zzakrwawioną bronią w ręku przed obliczem wroga?- Zginie? O czym ty mówisz? - obruszył się Siggurd.- O tym - odpowiedział Sigmar z pogardą w głosie.-Nasi nieprzyjaciele, rasy dużo niższe od ludzkiej,zjednoczyli się, aby nas zniszczyć, a my wciążupieramy się, aby walczyć między sobą.Orki tobrutalne dzikusy, istoty żyjące tylko po to, by niszczyć izabijać.Nie budują farm, nie pracują na roli, mordująkażdego, kto stanie im na drodze.Wedle każdej miarystoją niżej od nas, a jednak udało im się zjednoczyć,podczas gdy nas wciąż dzieli duma i ego.Myśl o tym,że wszystko, co osiągnęliśmy, i wielkie poświęcenie,jakie było potrzebne, aby zjednoczyć nasze plemiona,zostanie teraz zaprzepaszczone w małostkowychsporach, przejmuje mnie wielkim żalem.Sigmar wyprostował się i uniósł Ghal-maraza,wyciągając go przed siebie w wyprostowanej ręce.- Król Kurgan %7łelaznobrody przypomniał napogrzebie mego ojca, w jaki sposób wszedłem wposiadanie tej broni.Przypomniał też, że ten wspaniały młot bojowy jestnie tylko narzędziem zniszczenia, ale i tworzenia.Młotkowala wykuwa żelazo, które czyni nas silnymi, aleGhal-maraz nie jest młotem wykutym przez zwykłegokowala.To królewski młot i marzyłem, że z jegopomocą uda mi się wykuć ludzkie imperium, królestwo,w którym wszyscy ludzie mogliby żyć w spokoju,zjednoczeni i silni.Ale jeżeli nawet w obliczu zagładynie potrafimy przestać myśleć o dumie, to znaczy, że tozgromadzenie nie ma sensu.Powrócę do Reikdorfu irozpocznę przygotowania do walki z każdym orkiem,który odważy się wkroczyć na tereny Unberogenów.Nie oczekuję od was żadnej pomocy i sam jej nieudzielę, gdy mnie ktoś poprosi.Przybędą zielonoskórzyi zetrą nas na proch.Być może zajmie im to wiele lat,ale z pewnością to uczynią.Chyba że staniecie u megoboku.- Walczcie pod moimi rozkazami, róbcie, co mówię,a być może uda nam się przetrwać tę próbę.A terazpodejmijcie decyzję, tylko pamiętajcie: razemprzetrwamy, osobno zginiemy.Sigmar usiadł z powrotem na krześle i położył przedsobą Ghal-maraza.%7ładen z władców nie ośmielił sięprzerwać śmiertelnej ciszy, jaka zapanowała poprzemówieniu Sigmara.Wreszcie Marbad powstał i podszedłszy do Sigmara,stanął u jego boku.Król Endalów wyciągnął Ulfsharda,lśniące ostrze wykute dawno temu przezczarnoksiężników, i położył miecz przy Ghal-marazie.- Znam Sigmara, odkąd był chłopięciem - odezwał sięMarbad.- Walczyłem zarówno u boku jego ojca, jak idziada, Redmane Dregora.Wszyscy mężczyzni z tegorodu są ludzmi honoru i odwagi.Wstyd to dla mnie, żekiedykolwiek zwątpiłem w słuszność jego sprawy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki