Peter Berling Dzieci Graala 01 Dzieci Graala

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Nasz Stwórca nie jest przecież ani czynem, ani przedmiotem. zacząłem. Pleciesz przerwał Durand mój wywód. Jest jednym i drugim! Twoja nędznapewność zmusza Go do tego, chociaż jako Sprawcy nie jest Mu to wcale potrzebne. A więc mogę Mu zaufać w modlitwie? Jemu tak, ale ludziom nie!Myślę, że również ekscelencja Durand nie brał mnie zbyt poważnie.Z zakasanymirękawami nie wyglądał na biskupa.Widziałem się już uwikłany w grę umysłu, do której niedorosłem, gdy mój seneszal, przejeżdżając obok na koniu, skinął na mnie, żebym za nimpodążył.Był w towarzystwie Gawina Montbarda z B�thune, który jednak nie dał poznać posobie, że się znamy.Z wywieszonym językiem, posapując biegłem za rumakami aż do okrągłego namiotuarcybiskupa.Piotr Amiel, zaledwie usłyszał, że przybywamy, przyodziany w ornat wypadł nazewnątrz; opanował się jednak szybko, zapewne aby jego postać jako najwyższego w armiidostojnika kościelnego i papieskiego legata wywarła na nas odpowiednie wrażenie. Dlaczego zaczął nie kończymy z tym? To kacerskie plemię. Dlatego, ekscelencjo Hugon z Arcis przerwał mu wylewanie żalów, które zazwyczajosiągało apogeum w podżegających tyradach wygłaszanych z pianą na ustach że dałemsłowo.A także dlatego, że uzgodniony termin piętnastu dni jest niczym w porównaniu zżyciem moich żołnierzy, których musiałbym stracić, gdybym chciał zerwać układ okapitulacji i zaatakować ludzi. Kacerzy! parsknął arcybiskup. Jako przedstawiciel. zaczął i raptem umilkł. Działam w imieniu króla Francji! ciągnął stanowczo seneszal, który nie pojął,dlaczego Piotr Amiel przerwał tak nagle, nie widział bowiem tego, co już za jego plecamidostrzegł arcybiskup.Na płasko wyrównanym łagodnym wzniesieniu, gdzie urządzono ołtarz dla odprawianiacodziennych mszy, ukazała się, eskortowana przez ośmiu templariuszy, czarna lektyka.Niosło ją tyluż tragarzy, sierżantów w ciemnych strojach, którzy wkrótce postawili ją naziemi.Zasłona w lektyce uchyliła się nieco i w szparze dało się dostrzec abakus, którym ktośodsunął zasłonę lekko na bok.Przez moment mignęła też delikatna biała ręka.Władczeskinięcie buławą przywołało jednego z templariuszy.Był to zwracający uwagę młody rycerzo niemal dziewczęcych rysach.Jednakże Gawin już go ubiegł i zbliżył się do lektyki.Zsiadł zkonia, ku mojemu zdumieniu przykląkł i w tej postawie otrzymał chyba zezwolenie albożądanie złożenia raportu.Nikt z nas, którzyśmy stali przed namiotem bądz jak seneszalsiedzieli na koniach, nie zdołał pochwycić ani słowa z tego, o czym tam mówiono.Jego ekscelencja Durand zdobył się na śmiałość i szepnął do Hugona z Arcis: La Grande Ma�tresse* Tak to właśnie jest, my nadstawiamy głowy, a zakon zbieraplony.Człowiek króla pochylił się ku niemu ostrożnie. To jest o wiele prostsze, mój drogi, tu nie ma ani zwycięzców, ani zwyciężonych! Ręka,która tam w górze, w twierdzy, złożyła miecz, jest tą samą, która go przyjęła tutaj, na dole. A my, dzielni wojownicy i mądrzy stratedzy odpowiedział mu cicho Durand którzyśmy pozwolili się tutaj przysłać jako sztafaż, wmawialiśmy sobie, że walczymy zaprawdziwą wiarę i właściwą koronę.Ale z nas głupcy!Zamilkł, ponieważ młody templariusz skierował konia ku naszej grupie, a w ślad za nimrównież Gawin, który zamienił jeszcze ostatnie słowo z tajemniczym gościem.Potem abakusjuż za czarną aksamitną zasłoną zastukał krótko dwa razy i tragarze podnieśli ciemną lektykę.Nie zdobił jej żaden herb, nawet czerwony krzyż zakonu templariuszy. Wilhelm z Gisors, ekscelencjo! przedstawił się rycerz, skłaniając głowę w prawieniewidocznym ukłonie. Co macie, panie, do przekazania legatowi Ojca Zwiętego? natarł na niego obcesowoPiotr Amiel, aż drżący z wściekłości. Przesłanie brzmi: pacta sunt servanda* oświadczył młodzieniec dzwięcznym głosem inie czekając na odpowiedz arcybiskupa, spiął konia ostrogą, by dołączyć do oddalającego sięoddziału.Hugon z Arcis uśmiechnął się.*La Grande Ma�tresse (fr.) Wielka Mistrzyni.*Pacta sunt.(łac.) umów należy dotrzymywać. Uzgodniony czas wkrótce minie próbował pocieszyć osłupiałego legata, któryzgrzytał zębami. Jeszcze tylko dwa dni. W czasie których wasza czujność wybuchnął wreszcie arcybiskup jeszcze bardziejosłabnie! Z jego słów przebijało nie szyderstwo, lecz prawdziwa troska. A tymczasem taprzebiegła heretycka zgraja, która nie uznaje ani Najświętszej Dziewicy, ani prawa, anidanego słowa, może to wykorzystać i uciekając uniknąć sprawiedliwej kary!Hugon cierpiał nie tylko z powodu nużącej wojny, ale również na skutek ciągłychswarów z żądnym zemsty przedstawicielem rzymskiej kurii. Załoga ma prawo swobodnie odejść przypomniał. A co się tyczy mojej ocenykatarów, to żaden z nich, ekscelencjo, nie ucieknie przed waszym najwyższym trybunałem,nawet mając pewność, że nie znacie ani łaski, ani miłosierdzia! Stary rycerz nie skrywałniesmaku. Będziecie mieli dosyć żywych drżących ciał, by rzucić je na stos! Mężczyzn, ajeszcze więcej kobiet, starych i młodych, a także i dzieci!Odwrócił się, pozdrowił krótko komandora i biskupa Albi i szybko się oddalił.PiotrAmiel próbował zapraszającym gestem przeciągnąć na swoją stronę biskupa, ale Durandwszedł wraz z Gawinem na skalny blok, ignorując tę żałosną próbę zbliżenia ze stronyzwierzchnika.Arcybiskup wycofał się obrażony. Czy zaspokojono oczekiwania najwyższej władzy? zwrócił się ostrożnie Durand dotemplariusza. Ratujący nie rozprawia o pokoju, musi zadowolić się tym, by przenieść w bezpiecznemiejsce to, co jest do uratowania [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki