Żółte oczy krokodyla 01 Żółte oczy krokodyla Pancol Katherine

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Tak jak ty teraz dla mnie.Uśmiechnął się i nie chciał kłamać.- To prawda.Czułem dla ciebie litość, a nawet czasem mnie drażniłaś! Alezmieniłaś się.Cały czas się zmieniasz.Uświadomisz to sobie, gdy metamorfozasię zakończy.Zawsze jako ostatni zdajemy sobie sprawę z przebytej drogi.Jestem pewien, że kiedyś będziesz wiodła takie życie, które ci się podoba, i tożycie będzie wyłącznie twoją zasługą!- Naprawdę w to wierzysz?Zaśmiała się krótko i smutno.- Jesteś swoim najstraszliwszym wrogiem, Jo.Philippe wziął gazetę, filiżankę z kawą i zapytał:- Nie będzie ci przeszkadzało, jeżeli pójdę poczytać na taras?- Ależ skąd.Pogrążę się znów w marzeniach.Bez Sherlocka Holmesa u boku!Otwarł Herald Tribune, myśląc o wczorajszym dniu.Tak łatwo rozmawia sięz Jo.Rozmawia naprawdę.Z Iris jestem zamknięty jak ostryga.Zaproponowałamu, żeby poszli na drinka do baru hotelu Royal.Nie chciał postępować wbrewniej i zgodził się.Właściwie marzył tylko o jednym: być z Alexandre'em.Wreszcie napisał list.Jak Alexandre się cieszył, gdy go dostał! Babette mu o tymopowiedziała.Trzeba było to widzieć! Oczy płonęły mu niczym świece, a buzięmiał szkarłatną.Rzucił się do kuchni i oznajmił mi: dostałem list od taty! List, wktórym pisze, że mnie kocha i poświęci mi cały swój czas! Zdajesz sobie sprawę,Babette? Czy to nie cudowne? Powiewał listem w powietrzu, aż kręciło mi się odtego w głowie.Od tego czasu Philippe dotrzymywał słowa.ObiecałAlexandre'owi, że pozwoli mu prowadzić samochód, i w każdą sobotę i niedzielęrano zabierał go na boczne drogi, sadzał na kolanach i uczył trzymać kierownicę.Iris zamówiła dwa kieliszki szampana.Młoda kobieta w długiej sukni grała naharfie, przebierając długimi wąskimi palcami.- Co robiłeś w tym tygodniu w Paryżu?- Pracowałem.- Opowiedz.- Och! Iris, to nie jest interesujące, a poza tym gdy jestem tutaj, nie mamochoty rozmawiać o interesach.Usiedli na skraju tarasu.Philippe obserwował jakiegoś ptaka: próbowałprzenieść kawałek chleba, który musiał spaść z talerza, gdy kelner go postawił,przyniósłszy kieliszki z szampanem.- A jak ma się piękny mecenas Bleuet?- Ciągle równie skuteczny.I coraz bardziej zarozumiały! Kiedyś w samolocie, w którym w pierwszejklasie leciał do Nowego Jorku, niezadowolony ze stopnia wysmażenia stekunapisał skargę, którą wsadził do koperty Air France przeznaczonej na uwagidotyczące podróży.Zanim zakleił kopertę, dołączył swoją wizytówkę i.stek!Air France podwoił mu mile.- Nie będzie ci przeszkadzało, jeżeli zdejmę marynarkę i rozluznię krawat?Uśmiechnęła się do niego i pogłaskała go ręką po policzku.Pieszczotaświadczyła o pewnym przyzwyczajeniu małżeńskim.O przywiązaniu, zpewnością o czułości, ale była także sposobem na sprowadzenie go do roliniecierpliwego dziecka.Nie znosił, kiedy traktowała go jak dziecko.Tak, wiem -pomyślał - jesteś piękna, jesteś wspaniała, masz oczy o najgłębszym błękicie naświecie, oczy istniejące tylko w jednym egzemplarzu, postawę anorektycznejsułtanki, twojej urody nie mąci żadna troska, panujesz, suwerenna i spokojna,nad moją miłością i sprawdzasz, przykładając mi rękę do policzka, czy nadaljestem twoim poddanym.Wszystko to kiedyś mnie wzruszało, oczarowywało,uważałem twoją czułą wyższość za dowód miłości, ale widzisz, Iris, nudzę sięteraz z tobą, a nudzę się, bo cała ta uroda opiera się na kłamstwach.Poznałem cięz powodu kłamstwa i od tego czasu nie przestałaś kłamać.Na początkuwierzyłem, że cię zmienię, ty jednak nigdy się nie zmienisz, bo jesteśzadowolona z tego, że taka jesteś.Uśmiechnął się, przygryzając wargę, co Iris opacznie zrozumiała.- Nigdy mi nic nie mówisz.- Co mam ci powiedzieć? - spytał, śledząc wysiłki ptaka, który chwyciłkawałek chleba i usiłował zmieścić go w dziobie.Iris rzuciła pestką z oliwki w ptaka, który starał się odlecieć, unosząc swójłup.Jego próby poderwania się do lotu były śmieszne.- Jesteś złośliwa! Może to kolacja dla całej jego rodziny.- To ty jesteś złośliwy! Nie odzywasz się już do mnie.Nadąsała się, udawała dziecko, była obrażona, lecz odwrócił się, a jego wzrokponownie spoczął na ptaku, który zorientował się, że nie jest już atakowany,położył ciężar i lekkimi uderzeniami dzioba usiłował przedzielić go na dwieczęści.Philippe uśmiechnął się, rozluznił i przeciągnął z westchnieniem ulgi.- Ach! Wreszcie z dala od Paryża!Obserwował ją kątem oka: nadal była obrażona.Znał to zachowanie, którebyło niczym krzyk: zajmij się mną, popatrz na mnie, jestem centrumwszechświata.Nie jest już centrum wszechświata.Zmęczyłem się.Wszystkomnie męczy: interesy, współpracownicy, małżeństwo.Mecenas Bleuet przyszedłdo mnie z pasjonującą sprawą, a ja ledwie go słuchałem.Nie podoba mi się para,którą tworzymy.Ostatnie miesiące były szczególnie pozbawione sensu i puste.Czy to ja się zmieniłem czy ona? Czy to ja nie zadowalam się już resztkami,które chce mi dać? W każdym razie trzeba przyznać, że między nami nie dziejesię już nic.A jednak to trwa.Spędzamy rodzinnie lato.Czy będziemy jeszczerazem następnego lata? Czy do tego czasu zamknę ten rozdział? A przecież niemam jej nic do zarzucenia.Wielu mężczyzn musi mi zazdrościć.Niektóremałżeństwa emanują tak łagodną nudą, że staje się ona środkiemznieczulającym.Zostaje się, bo nie ma się siły ani energii, żeby odejść.Kilkamiesięcy temu, nie wiem dlaczego, obudziłem się.Bo spotkałem JohnaGoodfellowa? Czy spotkałem go właśnie dlatego, że się obudziłem?Ptak zdołał podzielić swój posiłek na dwie części i odleciał tak szybko, żewkrótce zniknął na błękitnym niebie.Philippe popatrzył na połówkępozostawioną na ziemi: wróci, wróci, zawsze wraca się po swój łup.- Tato! Tato! Dasz mi dzisiaj poprowadzić? - wrzasnął Alexandre, widząc ojcana tarasie.- Oczywiście, synu! Pojedziemy, kiedy tylko będziesz miał ochotę.- I zabierzemy Zo�! Ona nie chce wierzyć, że umiem prowadzić.- Spytaj Jo, czy się zgadza.Alexandre wrócił do kuchni i zapytał o pozwolenie Jos�phine, która z radościąsię zgodziła.Odkąd Zo� przestała nieustannie przebywać z Maksem, stała się napowrót taką dziewczynką jak kiedyś.Znowu należała do własnej grupywiekowej, nie mówiła już o malowaniu się i chłopcach.Wróciła do dawnychwspólnych zwyczajów z Alexandre'em; opracowali tajny język, który był tajnyjedynie dla nich.The dog is barking oznaczało: uwaga, niebezpieczeństwo; thedog is sleeping - wszystko w porządku, the dog is running awal - a możeposzlibyśmy na spacer? Rodzice udawali, że nie rozumieją, dzieci zaśprzybierały tajemnicze miny.Jos�phine dostała pocztówkę od pani Barthillet.Alberto znalazł jejumeblowane mieszkanie przy rue des Martyrs, niedaleko swojej firmy.Podawałanowy adres. Wszystko w porządku.Jest ładna pogoda.Max spędza wakacje uojca, który robi kozi ser w Masywie Centralnym ze swoją dziewczyną.Bardzolubi pracę ze zwierzętami i jego ojciec mówi, żeby tam został, co by mi bardzoodpowiadało.%7łyczę Pani wszystkiego dobrego, Christine Barthillet".- Który dzisiaj mamy? - zwróciła się Jos�phine do Babette, która weszła dokuchni.- Jedenasty lipca.Dziś jeszcze nie będą odpalać petard! Trochę za wcześnie, by odpalać petardy".Za dwa dni mija rocznica śmierciojca.Nigdy nie zapominała o tej dacie.- Co zrobimy na obiad? Ma pani jakiś pomysł? - spytała ją Babette.- %7ładnego.Czy chce pani, żebym poszła na targ?- Nie.Pójdę, jestem przyzwyczajona [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki