Medeiros Teresa Wygrana

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kiedy wychodziłem ze świetlicy, był już urżnięty jakMarlys nie mogła znieść wyrazu bólu w oczach brata.Wie�prosię!działa, że łatwiej go zranić, niż sądził świat, któremu demon�- Nie gorzej od ciebie.strował zawsze maskę dumnej obojętności.Wygięła kąciki ustGareth celowo przemilczał zaczepkę.w wymuszonym uśmieszku.178179WYGRANATERESA MEDEIROSLindsey Fordyce zaklął pod nosem, gdy po raz trzeci zsunął- Prosiła, bym ci przekazała wiadomość. Spróbuj mu tosię z grzbietu wałacha.Poczuł bolesne pulsowanie w okulałejjakoś osłodzić" - tak to ujęła i roześmiała się tym swoimnodze.Leżał w ściętym mrozem pyle gościńca niczym rozkosznyperlistym chichotem."Wyjaśnij, że i tak nigdy do niego nieniemowlak, opatulony od stóp po czubek głowy w wełnianenależałam".Cóż, spełniam jej prośbę.opończe i szale.Ale złudzenie prysło w chwili, gdy otworzyłJedynym odgłosem w martwej ciszy komnaty był chrapliwyusta i wypuścił na świat nowy strumień obelg i złorzeczeń.oddech Garetha.Marlys patrzyła z mieszaniną ulgi i żalu, jakSynowie podskoczyli na ratunek, poderwali go na nogi i otrzepaliznękana twarz tężeje w wyrazie zimnej furii.Zacisnął dłoniez kurzu łapami jak bochny, lecz dziwnie czułymi, jakby krzątaliw pięści.się przy dziecku.Dwóch młodzieńców zawiązało od nowa- Kiedy dostanę Rowenę w ręce, postaram się wyjaśnić jejrozluzniony szal wokół zaróżowionego nosa i załzawionychwszelkie wątpliwości co do tego, do kogo należy!oczu.Palcami jak szpony szarpnął tkaninę i zawołał:Marlys oparła głowę na splecionych dłoniach.- Na Boga, czemu mnie po prostu nie rzucicie na ziemię- Mogłeś o tym pomyśleć, zanim od ciebie uciekła! Ciemnookii nie zadusicie? Tak bardzo się spieszycie do swojego dzie�bękart w łonie doskonale wyostrzyłby jej pamięć! - Obserwowaładzictwa?brata spod przymrużonych rzęs, oczekując wybuchu, obelg,Chłopcy przez chwilę spoglądali po sobie tępym spojrzeniem,może nawet ciosu.Zamiast tego ujrzała w brunatnych oczachpo czym wyszczerzyli zęby w radosnym uśmiechu.Zrezyg�błysk wyrachowania, który napełnił ją obawą.Przetoczyła sięnowany Fordyce potrząsnął głową.na bok i udała, że ziewa.- Ja was sztorcuję, a wy szczerzycie zęby.Co zrobicie, kiedy- Powiedz, proszę, Dunnli, żeby nie ważyła się budzić mniewas wychłostam: wybuchniecie śmiechem? - Pogroził kułakiemprzed zmierzchem, bo obedrę ją ze skóry!gromadce olbrzymów, którzy stali wokół niego uśmiechając się- Aaach.mocny sen niewiniątka.Niezakłócony wyrzutamidobrodusznie i szurając niepewnie nogami.Rozmyślił się jednaksumienia, mam nadzieję!i zadowolił kopniakiem wymierzonym wałachowi.Zwierzę- Już dawno ci mówiłam, że jestem pozbawiona sumienia.przewróciło oczami, ale nawet nie drgnęło: - Nie mam pojęcia,- Przynajmniej raz muszę się z tobą zgodzić - przyznał.skąd ta pannica wygrzebała podobną stworę! Nie byłaby nawetCicho zamknął za sobą drzwi.Marlys wyskoczyła z łożastosowną padliną dla sępów, bo bardziej przypomina ścierwoi upadła na kolana przed oknem.Po chwili ujrzała brata naniż konia.Ale sama dziewucha miała w sobie więcej mężczyznydziedzińcu.Prowadził za uzdę osiodłanego Folia.Nagle wskoczyłniż kobiety, mówię wam! Wcale bym się nie zdziwił, gdyby podna grzbiet rumaka i zniknął za wrotami.Na moście zadudniłytymi kłakami ukrywał się sumiasty wąs.Nawet jako szczenięgalopujące kopyta.Marlys mruknęła pod nosem:była utrapieniem, zawsze deptała po piętach temu uprzykrzonemu,- Miłej przejażdżki, braciszku.długiej i daremnej! Ależ sięaroganckiemu bratu.Ty tam, William.nie, Phillip.? Nieważne,spieszy: jak gdyby ścigał go sam diabeł! - Klęczała jak przyjak się zwiesz, chodz no tutaj i podsadz mnie na konia.modlitwie, aż ścierpły jej kolana.Cały czas ocierała dłonią łzy,Przygarbiony młodzieniec pochylił się i stanął na czworakach,zanim zdążyły spłynąć po policzkach i rozprysnąć się na kamie�a Fordyce wdrapał mu się na plecy i beztrosko wbił obcasyniach posadzki.jezdzieckich butów w synowskie żebra.Z potężnym westchnie�niem ulgi opadł na konia.Zaokrąglone pośladki pasowały jak181180TERESA MEDEIROSWYGRANAulał do łękowatego grzbietu wierzchowca.Czterech innychczenie.jeśli on też zdecyduje się wrócić do Caerleon, będziemłodzieńców pomagało jezdzcowi usadowić się wygodniej,mógł zasiąść wraz z Garethem przed kominkiem i wychylićpodczas gdy syn służący za podnóżek leżał na ziemi z trudempucharek przedniego piwa, wznosząc toast za kobiecy upór! Nałapiąc dech.wargach barona pojawił się przekorny uśmieszek.Nie pierwszyWstęga gościńca wiła się przez obszary puszczy porośnięteraz siedziałby tak z kompanem i roztrząsał tajniki niewieściejwysokimi drzewami.Konary otulone szarością zimy, choć odartenatury [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki