PS04 Zbigniew Nienacki Pan Samochodzik i Templariusze

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Oczy miaławesołe, z odrobiną ironicznego błysku.Dostrzegłem sympatyczne dołeczki najej buzi.Jednym słowem, ta dziewczyna musiała się każdemu podobać.- Gdzie pan wynalazł tę pokrakę? - zastanawiała slę, obchodząc dookołasamochód i oglądając go uważnie.- Ni to pies, ni to bies.Nie do wiary, że to c oś się porusza.Nigdy bym w to nie uwierzyła, gdybym wczoraj nim nie jechała.Nudziły mnie tego rodzaju okrzyki na widok mego samochodu,Ziewnąłem, przekręciłem się na drugi bok i nasunąłem koc na głowę.Byłemwciąż jeszcze śplący.- Ej, panie! - zapukała w szybę.- Czy wie pan, która godzina? Dwunasta wpołudnie.Przyjechał pan na wczasy czy szukać skarbów? Panie Samochodzik, porawstawać!Znowu podnioslem głowę.- Wypraszam sobie nazywanie mnie panem Samochodzikiem.- Więc jcszcze nie jesteśmy przyjaciółmi?- Nie znam pani, Nic o pani nie wiem.- Przedstawię się panu.Nazywam się Anna W., ale może pan do nmiemówić: Anka.Pracuję jako dziennikarka.Teraz przebywam na urlopie w ośrodkudziennikarskim po drugiej stronie jeziora.- Ach - poderwałem się z posłania.- Pani zapewne zna tego bałwana, tego.no, już nie wiem, jak go nazwać, który opublikował w gazecłe wiadomość o skarbietemplariuszy.I na dokładkę napomknął o tajemniczym dokumencle, który jest unauczyciela w Miłkokuku.Zaśmiała się.- Nie znam osobiście tego pana.Co do mnie, to mam zamiar napisać reportażo wariatach, którzy po przeczytaniu artykułu przyjechali szukać skarbów.Czy możnaz panem przeprowadzłć wywiad?W pidżamie wyskoczyłem z samochodu.- Pani chce mnłe obsmarować w gazecie, tak?- Uważam pana za bardzo sympatycznego wariata - powiedziała.- Także ipańscy trzej przyjaciele są przemili.- Najlepiej będzle, jcżeli swe uczucia skieruje pani na Kozłowsklego.- Kto to taki?- No, ten, co przyjechał z cudzoziemcami.Zapewniam panią, że jest toczłowiek bardzo trzezwo myślący, nie żaden wariat,- Wolę wariatów - stwierdziła zdecydowanie.- Czy nie jest pan głodny? Panwygląda na takiego, co jak jest głodny, to gotów do kłótnl.Przyrządzić panuśniadanie?Machnąłem ręką.Zabrałem z wozu przybory do golenia, mydło i ręcznik.Zodległości dwudziestu kroków - bo tyle przestrzeni dzieliło brzeg jeziora odsamochodu stojącego na łączce - goląc się, ze zgrozą i oburzeniem patrzyłem, jakAnka penetrowała wśród moich rzeczy w wozie.Wyciągnęła pudełko z jajkami,chleb, masło, maszynkę spirytusową, patelnię i zaczęła smażyć jajecznicę naboczku.Doleciał do mnie smakowity zapach tej potrawy, odczułem ogromną czczość wżołądku.Gdyby nie grozba, że obsmaruje mnie w gazecie, dziewczyna wydałaby sięzupelnie miła.- Czy można otworzyć puszkę ze skondensowanym mlekiem?! - zawołała wmoją stronę.Kiwnąłem głową.Zniadanko zapowiadało się znakomite.- Mogę panią wziąć do spółki - powiedziałem, zasiadając do śniadania.- Ja zchłopakami będę szukał skarbu, a pani powierzymy funkcję kucharki.Wzruszyła ramionami:- Skarby? Jestem rozsądną dziewczyną.- Tak, tak, to widać - przytaknąłem ironicznie.- Ale czy nie sądzi pani, że owiele rozsądniej byłoby jednak wypoczywać na leżaku lub pływać kajakiem pojeziorze niż kręcić się po Miłkokuku i obserwować szaleńców? Co będzie z panirozsądkiem, jeśli jednak wbrew rozsądkowi, któremuś z nas uda się odnalezćlegendarny skarb templariuszy? Ogromną, ciężką skrzynię klejnotów, wartości kilkusetmilionów złotych?- Przypuszcza pan, że tak wielki był ów skarb?- A tak, proszę pani - rzekłem z satysfakcją, - Ta wielka suma, zdaje się,również przemówiła do pani rozsądku.- W takim razie będę także szukała skarbów - stwierdzila wesoło.- A może pani już nawet domyśla się, gdzie jest skarb?- Mam nadzieję, że pan mi to zdradzi.- Ja? Przecież zupełnie nic nie wiem - zaśmiałem się.- Być może, niecowięcej informacji mają Petersenowie, którzy tu przyjechali aż zza granicy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki