Stendhal Czerwone i czarne cz. I

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. A ja, ja nie wiedziałem o nich! wykrzyknął znowu pan de R�nal, ogarnięty na nowo fu-rią, i akcentując każde słowo. Dzieją się u mnie w domu rzeczy, o których nie wiem.Jakto, jest coś między Elizą a panem Valenod? Ech, to stara historia, mój drogi rzekła śmiejąc się pani de R�nal. Może nic tam niebyło znów tak złego.To z tych czasów, kiedy twój przyjaciel Valenod nie byłby od tego, abyw Verri�res myślano, że między nim a mną istnieje mały stosuneczek.Och, bardzo plato-niczny. Przychodziło mi to na myśl! wykrzyknął pan de R�nal uderzając z wściekłością wczoło przy tym nowym odkryciu. I tyś mi nic nie mówiła? Miałamż różnić dwóch przyjaciół dla próżnostki kochanego dyrektora? Czy jest w towa-rzystwie choć jedna kobieta, do której by nie napisał paru dwornych, nawet czułych liścików? Co?! Pisał do ciebie? On tak wiele pisuje. Pokaż mi te listy natychmiast, ja każę!.(Pan de R�nal urósł o sześć stóp.) Niech Bóg broni! odparła łagodnie, niemal obojętnie pokażę ci kiedyś, kiedy bę-dziesz spokojniejszy. Natychmiast, do kroćset! wykrzyknął pan de R�nal pijany gniewem, a mimo to dziwnieszczęśliwy. Przysięgniesz mi rzekła pani de R�nal bardzo poważnie że nigdy się nie poróżnisz zdyrektorem z powodu tych listów? Poróżnię się czy nie, mogę mu odebrać dom podrzutków ciągnął z wściekłością.Chcę mieć natychmiast te listy.Gdzie są? W moim sekretarzyku, ale możesz być pewny, że nie dostaniesz klucza. Potrafię wyłamać zamek rzekł biegnąc do pokoju żony.Rozbił w istocie żelazną sztabą kosztowny mahoniowy sekretarzyk sprowadzony z Paryża,który nieraz wycierał połą surduta, kiedy spostrzegł na nim najmniejszą plamę.Pani de R�nal przebiegła pędem sto dwadzieścia stopni wiodących na szczyt gołębnika iprzywiązała białą chusteczkę do kraty.Nie posiadała się ze szczęścia.Ze łzami w oczachspoglądała w stronę lesistej góry.Spod któregoś z tych rozłożystych buków myślała Julianwygląda sygnału. Długo nadstawiała ucha przeklinając monotonny głos polnych koników ićwierkanie ptaków.Gdyby nie ten natrętny hałas, doleciałby tu może okrzyk radości od skał!Chciwe oko pani de R�nal pożerało ten zwał ciemnej i jednostajnej jak łąka zieloności, jakitworzyły wierzchołki drzew. %7łe jemu nie przyszło do głowy myślała wzruszona znalezćjakiś sygnał dla wyrażenia, że podziela me szczęście! Zeszła z gołębnika dopiero wówczas,kiedy się zlękła, że mąż może jej szukać.Zastała go wściekłym.Przebiegał ckliwe frazesy pana Valenod, nieprzywykłe do tego, abyje ktoś czytał z takim wzruszeniem.Korzystając z chwilowej pauzy między wykrzyknikamimęża, pani de R�nal rzekła:78 Wracam wciąż do mojej myśli, trzeba, aby Julian znikł na jakiś czas z oczu.Mimo swejłaciny to ostatecznie chłop, często nieokrzesany i bez taktu.Raz po raz, sądząc, że się okażegrzeczny, pali mi strzeliste komplementy, których uczy się na pamięć z jakiegoś romansu. Nie czytuje romansów wykrzyknął pan de R�nal upewniłem się o tym.Czy sądzisz,że jestem ślepy i że nie wiem, co się dzieje w domu? Zatem jeśli nigdzie nie wyczytał tych głupich komplementów, w takim razie sam je wy-myśla, to jeszcze gorzej.Musiał odzywać się o mnie w tym tonie w Verri�res.a nie szukająctak daleko dodała pani de R�nal z miną taką, jakby robiła odkrycie musiał tak mówić wo-bec Elizy, to znaczy jak gdyby wobec pana Valenod. Ha! wykrzyknął pan de R�nal waląc w stół z taką siłą, że wszystko się zatrzęsło w po-koju. Dzisiejszy anonim i listy Valenoda są na jednym papierze. Nareszcie!. pomyślała pani de R�nal.Po czym, jak gdyby zmiażdżona tym odkryciemi nie mając siły dodać ani słowa, siadła na kanapie w głębi.Bitwa była wygrana.Zaledwie z wielkim trudem zdołała pani de R�nal wstrzymać mężaod rozmówienia się ze sprawcą anonimu. Jak ty nie czujesz, że robić panu Valenod scenę bez dostatecznych dowodów byłobyszczytem niezręczności? Zazdroszczą ci, i czyja w tym wina? Twoich zdolności: twoja roz-tropna administracja, budowy pełne smaku, posag, jaki ci wniosłam, a zwłaszcza znacznyspadek, którego się spodziewam po ciotce spadek, którego ludzie przeceniają rozmiary! uczyniły z ciebie pierwszą osobistość w Verri�res. Zapominasz o urodzeniu rzekł pan de R�nal z lekkim uśmiechem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki