Uhnak Dorothy Ofiary

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jakby otaczało go polemagnetyczne, które zdawało się przyciągać ją coraz bliżej i bliżej, wzbudzając w niej nie tylkostrach, ale także, w dużym stopniu, ciekawość.- Ale ty, Mirando? Ach, ty.Miranda Torres.Kim ty jesteś? Jak to się stało, że znalazłaś się na tymzdeprawowanym świecie? Poruszałaś się lata całe w najbrudniejszych rejonach, na ulicy, wśródśmieci, i wyszłaś z tego wszystkiego nie zdeprawowana, z jakąś przedziwną czystością, zupełnienienaruszoną.Jak to się stało? Czy to ty masz nam przypominać w jakiś specjalny sposób o tym, cobyło, co jeszcze może się stać, gdzieś tam? O jakimś czasie i miejscu bez grzechu? Miejscuodpoczynku, spoko-ju, piękna i wiary w siebie i innych? - Delikatnie przechylił jej twarz, tak by patrzyła mu prosto woczy.- Powiedz mi, Mirando.Kim jesteś? Muszę to wiedzieć.- Jestem po prostu sobą.Jestem tylko tym, kim mogę być.- Wzruszyła ramionami i dodałacicho: - Dokładnie taka, jak pan widzi.- Jest w tobie jakaś tajemnica.Wszyscy, kogo tylko znałem, a szczególnie kobiety.każda znich ma tyle twarzy, tyle w nich kłamstwa, tyle oszukaństwa i tyle podstępu.Zawsze mają pod rękąkłamstwo,.by się przypodobać, by pozyskać czyjeś względy, by oszukać, zniekształcić prawdę.Byzdobyć to, co każda z nich postrzega jako nagrodę.A jaka nagroda mogłaby ciebie skusić, Mirando?- %7ładna, se�or.Nagroda to coś, co jest dane: jak w loterii.Coś przypadkowego.'- A więc nie przyjęłabyś niczego przypadkowego? Czegoś ci danego? Twojego życia wnagrodę?Zamarła.Jej twarz nie wyrażała niczego poza śmiertelnym skupieniem.Nie miała pojęcia, jakąpowinna dać odpowiedz, czego się po niej spodziewał.Delikatnie potarł jej policzek grzbietemdłoni, tylko raz, i dalej nalegał:- Powiedz mi.Chcę wiedzieć.Odpowiedz.Prosto z serca, Mirando.Dokładnie tak, jakdyktuje ci serce.To ważne.- A potem, złowieszczo: - Tak dla ciebie, jak i dla mnie.To nie miało znaczenia.To była jedynie gra, którą prowadził, żeby się rozerwać.Zauważyła, że cokilka minut Galvez spogląda na zegarek; wykorzystywał czas w taki sposób, jaki sprawiał muprzyjemność.Niech więc tak będzie.r 'iOdpowiedziała mu wprost, nie ważąc słów.Było to itak bez znaczenia.- Moje życie to nie nagroda, którą się daje.Jest moje.Carlos Galvez roześmiał się.Był to śmiech pełen najszczerszego rozbawienia, niespodziewanejprzyjemności.Uśmiechnął się szeroko, wielkie wąsy rozciągnęły się, a białe zęby przydały jegotwarzy niespodziewnej niewinno-286�fści.Ten uśmiech sprawił, że przez ułamek sekundy wy-.głądał młodziej, wyglądał jak ktoś niezdeprawowany.Ale po chwili na jego twarz wrócił poprzedni wyraz.Galvez pokręcił głową.- No, będę miał z tobą problemy, moja mała.Czy teraz, w tej właśnie chwili, nie stać cię na choćbytrochę luzu? Czy musisz być w tym właśnie momencie tym, kim jesteś przez całe swoje życie,Mirando? Wiadomo, że nawet największe drzewa.Z zewnątrz, a może z innego pomieszczenia, dobiegł przytłumiony krzyk, głos młodej kobiety pełenbólu, strachu i błagania.Następnie rozległ się inny dzwięk, wyrazny i ostry, nie dający się z niczympomylić: strzał z pistoletu.I jeszcze jeden.Potem cisza.Miranda wstrzymała oddech, spojrzała w stronę, skąd dobiegały te odgłosy,-ale Galvez objął ją iobrócił w swoją stronę.Zaczął do niej coś mówić głosem cichym i uspokajającym.Starał się jąpocieszyć.Słyszała niektóre słowa, chwytając ich sens.Było to niezwykłe, dziwne, jakby oderwaneod tego, gdzie się znajdowali, od tego, co się działo, od tego, kim i czym było każde z nich.Wydawało się to całkowicie nierealne, a jednak tak absolutnie obezwładniające: dzwięk jego głosu,kiedy ją obejmował.Czuła, jak jego dłonie wędrują od jej gardła, w stronę karku, ale cały czas jegodotyk był delikatny, i w jakiś dziwny i straszny sposób upragniony, tak jakby czekała na niego oddawna.Był to dotyk pełen miłości i Miranda już nie czuła strachu: czuła, że się poddaje, odpływagdzieś.Jego tkliwy głos wypełnił ją dziwnym spokojem.Przytulona do niego, czuła fakturę jegokoszuli, z dobrego i drogiego płótna, czuła zapach potu wydzielanego przez jego ciało, a takżelekki, egzotyczny i męski zapach wody kolońskiej.Z trudem przełykała ślinę przepełnionąmetalicznym smakiem strachu i przerażenia, ignorując ostatnie ostrzeżenia wysyłane przez mózg,posłuszna jedynie uniesieniom swego ciała.I jego słowom.Zachodziła między nimi szczególna wymiana, ale za-287nim zaczęła ją pojmować, poczuła, że odpływa.Ostatnie, co świadomie odczuła i świadomieusłyszała, to jak Carlos Galvez pochyla się nad nią i delikatnie całuje ją w kark, szepcąc jej do ucha:- Pamiętaj o mnie, Mirando.Zapamiętaj to.Po czym odpłynęła daleko w bezdzwięczną,niewidzialną i pozbawioną smaku ciemność.Nicość.Nada.XXXVIIINada.Nicość.Pokłady ciszy; odcienie ciemności [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki