Woolf Virginia Dziennik 1915 41

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jutro mamy obiad z Adrianem.Szczególnie wi-zyta Rogera była bardzo udana.Mam na myśli to, że zrobiliśmy się sobienawzajem bardzo bliscy, więc możemy siedzieć i rozmawiać swobodnie właściwie o wszystkim.Postrzegam to jako jedną z dobrych stron wie-ku średniego.Roger nieustająco narzeka, że nie maluje.Snuliśmy więc re-fleksje na temat tej właściwie niezwykle miłosiernej kolei rzeczy, wedlektórej on zawsze widzi przed sobą arcydzieła, a ja wielkie powieści.Trwamy w atmosferze prywatnych iluzji, bez których życie byłoby o tylenudniejsze, niż jest.Zdaje się, że znów wraca do nas powodzenie.Przy dobrym układziemożemy mieć czterysta funtów zamiast dwustu pięćdziesięciu; i być możebędziemy mogli kupić samochód; być może będziemy mogli kupić łąkę;i postawić jeszcze jedną szopę; i zagospodarować jeszcze kawałek ogrodu.I tak dalej, i tak dalej.PONIEDZIAAEK, I9 GRUDNIADodam jeszcze dopisek na temat istoty recenzowania. Pani Woolf? Chciał-bym zadać pani kilka pytań co do pani artykułu o Henrym Jamesie.".Najpierw (w kwestii prawidłowego tytułu jednego z opowdadań). I jesz-cze, posługuje się pani słowem �lubieżny�.Nie chcę pani oczywiście na-mawiać na jego zmianę, ale czy nie uważa pani, że w odniesieniu do Hen-ry'ego Jamesa to jednak dość mocne określenie? Nie czytałem oczywiścietego opowiadania ostatnio, niemniej mam wrażenie.". Cóż, tak pomy-ślałam, kiedy to czytałam; trzeba kierować się swoimi wrażeniami w takimmomencie". Tak, ale zna pani przecież zwykle znaczenie tego słowa? Jest eee nieprzyzwoite no waęc biedny stary Henry James.W każdym razie proszę to jeszcze przemyśleć i oddzwonić w ciągu dwu-1041921 dziestu minut".Przemyślałam to zatem i doszłam do pożądanego wniosAw ciągu dwunastu i pół minutyCóż jednałc należy w tej sprawie zrobić? [Bruce Richmond] wystar-lczająco wyraznie dał mi do zrozumienia, że nie tylko nie zniesie lubieżinego", ale że w ogóle nic mu się zbymio nie podoba.Mam poczucie, że isię zdarza coraz częściej, i rozważam, czy całkiem zrezygnować, czy raj-furzyć, czy nadal pisać pod prąd.Tak czy inaczej jak na razie zostawiarrzecz, jak jest.Kolejny triumf w kolekcji Leonarda: Webbowie poprosili go o zreda-gowanie książki; Liga Narodów zaoferowała reprint International Govern-ment, a Wioska w dżungli" sprzedaje się pośród innych rzadkich pierw-szych wydań po sześć szylingów.Wszystko bardzo dobrze.1922Rok i922 rozpoczął się dla Virginii od grypy, której następstwa ciągnęły się dolata i wymagały konsultacji z iekarzami.Pomimo jednak niepewnego stanuzdrowia wiodła bardzo intensywne życie towarzyskie.Przyjaciele odwiedzaliją w Richmond; Wielkanoc i Zielone Zwiątki spędzili z Leonardem w MonksHouse, odwiedzali też Lyttona Stracheya i jego współmieszkańców w Tidmarsh;w czerwcu Virginia po raz kolejny wybrała się do Garsington na zaproszenie LadyOttoline Morrell.W początku sierpnia Woolfowie przenieśli się do Sussex, gdzieMkże oblegani byli przez gości, między innymi Lyttona Stracheya, T.S.Eliotai E.M.Forstera, który powrócił z Indii.Vanessa z całym gospodarstwem znówprzebywała w Charleston, czyli tylko o kilka mil od Rodmell.Zirytowana redaktorską płochliwością Times Literary Supplement",z początkiem roku Virginia postanowiła zaprzestać pisania dla nich recenzji w sumie miała w 1922 roku napisać ich tylko pięć by skoncentrować się naprzeglądaniu i poprawianiu swojej powieści Jacob's Room ( PokójJakuba"),którą Leonard przeczytał w czerwcu i uznał za największe dokonanie pisarki.Powieść została opublikowana (choć nie ivydrukowana) przez Hogarth Pressw pazdzierniku, stając się największym do tej pory przedsięwzięciem tegowydawnictwa odtąd wszystkie książki Virginii ukazywały się już w HogarthPress i spotkała się ze zróżnicowanym przyjęciem.Jednakże już latemVirginia zaczęła pracę nad opowiadaniem, które nazwała Mrs Dalloway (TaniDallowayj i które ostatecznie osiągnęło rozmiary pełnej powieści i zyskałododatkową wymowę poprzez fakt, że jesienią umańa nagle Kitty Maxse*, ważnapostać z czasów młodości Virginii i pierwowzór pani Dalloway.Kitty Maxse Katherine Maxse, z d.Lushington (1867-1922), jedna^ najbliższych przyjaciółek Virginii z czasów młodości.%7łona L.Maxse'a,właściciela i redaktora miesięcznika politycznego The National Review".1041922 W lipcu Leonard przyjął posadę komentatora politycznego w tygodniku Nation and Athenaeum", a w listopadzie zakończyła się dla niego kampaniawyborcza: w wyborach powszechnych znalazł się na samym dok listy, chociażPania Pracy zyskała znaczne poparcie.Równołegłe jednak z działalnościąpolityczną Woolfowk zajmowali się w coraz większym urymiarze sprawamiswojego wydawnktwa.Tego roku u/ydali dziewięć tytułów, a kwestia radzenia sobkz nawałem pracy stawała się naprawdę paląca: Ralph Partridge okazywał się corazbardziej irytujący i coraz mnkj godny zaufania, szczególnie w oczach Leonarda;sam Ralph z kolei, zachęcany przez Lyttona Stracheya, widział dla siebie szerokiei obiecujące perspektywy na przyszłość w zarządzk Hogarth Press.Odbywanonie kończące się dyskusje i rozpatrywano coraz to nowe możliwości; rozważanopotencjalnych możnych partnerów; dumano nad kuszącymi propozycjamiuznanych ivy dawców.W końcu, jakby na skutek modłów Virginii, pojawiło sięrozwiązanie: inteligentna młoda kobieta, pragnąca poświęcić się drukarstwu.Ralphmusiał odejść; zastąpić go miała Marjorie Thomson, a Leonard i Virginia mielizachować kontrolę nad swoim dziełem.14 grudnia, podczas obiadu w towarzystwie Clive'a Bella, Virginiazawarta nową znajomość: poznała panią Harołdową Nicolson, która wolała byćprzedstawiana swoim panieńskim nazwiskiem: Vita Sackville-WestHogarth House, RichmondWTOREK, 3 STYCZNIAWróciliśmy wczoraj z Monks House po dziesięciu czy jedenastu dniach w czasie których wiatr pełną parą świstał z każdej strony, a wraz z nimprzychodziły silne fale deszczu, grad sypał się nam w kominek, trawnikpokryty był połamanymi gałęziami, a nad wzgórzami rozlewały się krwawezachody słońca.Rano, z pełnym stoicyzmem, pisałam pośmiertny artykuło Hardym [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki