Zafon Carlos Ruiz Cień wiatru

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Co się dzieje? Daniel?- Ojciec mnie przysyła.Potrzebujemy natychmiastowej pomocy.Gdy przybyliśmy dopensjonatu, zastaliśmy do�ę Encarnę szlochającą ze strachu, gości o twarzach barwytopiącego się wosku i ojca trzymającego w ramionach Fermina Romero de Torres w kącie.Ferm�n był nagi, łkał i cały się trząsł.Pokój był zdewastowany, a ściany zapaskudzoneczymś, co mogło być krwią albo równie dobrze ekskrementami.Doktor Baró ogarnąłwzrokiem sytuację i zdecydowanym gestem nakazał mojemu ojcu położyć Fermina nałóżku.Pomógł im marzący o karierze boksera syn do�i Encarny.Ferm�n jęczał i skręcał się,jakby jakaś drapieżna bestia pożerała go od wewnątrz.- Ale co jest temu biednemu człowiekowi, na Boga? Co mu jest? - zawodziła do�aEncarna, stojąc w drzwiach i cały czas kręcąc głową.Doktor zmierzył puls Ferminowi, zaświecił latarką w oczy, bez słowa wyciągnął zeswej torby lekarskiej igły, strzykawkę i flakonik i zaczął przygotowywać zastrzyk.- Przytrzymajcie go.To go uśpi.Danielu, pomóż nam.We czterech unieruchomiliśmy Fermina, który poczuwszy ukłucie w udo, zaczął sięgwałtownie wyrywać.Jego mięśnie napięły się jak stalowe liny, ale po kilku sekundachoczy zaszły mu mgłą i ciało opadło bezwładnie.- Ale na miły Bóg, ostrożnie, ten człowiek jest strasznie wymizerowany, jeszcze gopan zabije - zamartwiała się do�a Encarna.- Proszę się nie martwić.On tylko śpi - powiedział doktor, przyglądając siębadawczo bliznom pokrywającym wycieńczone ciało Fermina.Zobaczyłem, jak w milczeniu kręci głową.- Skurwysyny - szepnął po katalońsku.- Od czego są te blizny? - zapytałem.- Od noża?Doktor Baró pokręcił głową w odpowiedzi, nie podnosząc wzroku.Rozejrzał się popobojowisku, znalazł koc i przykrył swego pacjenta.- Oparzenia.Tego człowieka torturowano - wyjaśnił.- Takie blizny zostawialutownica.Ferm�n spał bite dwa dni.Gdy się obudził, nic nie pamiętał poza tym, że zdawało musię, iż się obudził w ciemnej celi, i to wszystko.Czuł się tak zawstydzony swoimzachowaniem, że padł na kolana przed do�ą Encarną, prosząc o przebaczenie.Przysiągł jej,że odmaluje pensjonat, i wiedząc o tym, że jest dewotką, obiecał, że zamówi dziesięć mszyw kościele Belen.- Pan przede wszystkim ma wyzdrowieć i więcej mnie tak nie straszyć, bo jestem jużna to za stara.Ojciec zapłacił za szkody i ubłagał do�ę Encarnę, by dała Ferminowi jeszcze jednąszansę.Przystała na to z ochotą.Jej goście byli na ogół ludzmi biednymi i samotnymi, takjak i ona.Gdy jej przerażenie minęło, jeszcze bardziej polubiła Fermina i kazała sobieobiecać, że będzie zażywał pastylki przepisane mu przez doktora Baró.- Ja dla pani, do�o Encarno, to i cegłę połknę, jak będzie trzeba.Z czasem wszyscy zaczęliśmy udawać, że całkiem o tym zdarzeniu zapomnieliśmy,ale od tamtej pory wszystkie opowieści o inspektorze Fumero zacząłem traktować jaknajpoważniej.Nie chcąc, po tym zajściu, zostawiać Fermina Romero de Torres samego,niemal w każdą niedzielę zabieraliśmy go do kawiarni Novedades.Potem szliśmy do kinaFemina na rogu Diputación i Paseo de Gracia.Jeden z bileterów był przyjacielem ojca iwpuszczał nas wyjściem przeciwpożarowym na parterze w połowie kroniki filmowej,zawsze w chwili, gdy generalissimus przecinał wstęgę inauguracyjną na jakiejś nowejzaporze, co doprowadzało Fermina Romero de Torres do białej gorączki.- Znieść się tego spokojnie nie da - mówił z obrzydzeniem.- Nie lubi pan kina, Ferm�n?- Szczerze? Mnie tam ta siódma muza ani ziębi, ani grzeje.W moim odczuciu jestjedynie pożywką służącą do ogłupiania i otumaniania ludzi, znacznie gorszą od piłki nożnejczy walki byków.Kinematograf został wynaleziony ku rozrywce niepiśmiennych mas, i wciągu pięćdziesięciu lat niewiele się tu zmieniło.Cały ten oziębły stosunek zmienił się drastycznie w dniu, w którym Ferm�n Romerode Torres odkrył Carole Lombard.- Co za biust, Jezus Maria, Józefie święty, co za biust! - wykrzyknął w trakcieprojekcji na cały głos.- To nie cycki, to dwie karawele!- Cicho siedz, świntuchu, bo zawołam kogo trzeba - doszedł nas zza pleców głos jak zkonfesjonału.- Co za brak wstydu.Co za kraj ordynusów.- Niech pan mówi ciszej - poradziłem Ferminowi.Ferm�n Romero de Torres nie miał zamiaru mnie słuchać.Zatracił się całkiem włagodnym falowaniu owego cudownego dekoltu.Z błogim uśmiechem na twarzy, z oczamiupaćkanymi technikolorem.Kiedy po seansie wracaliśmy Paseo de Gracia, zauważyłem, żenasz bibliograficzny detektyw wciąż nie umie wyjść z transu.- Coś mi się zdaje, że będziemy musieli poszukać panu jakiejś kobiety -powiedziałem.- Kobieta jak nic umili panu życie.Ferm�n Romero de Torres westchnął, przewijając w pamięci rozkosze prawaciążenia.- Mówi pan na podstawie własnego doświadczenia, Danielu? - spytał niewinnie.Ograniczyłem się do uśmiechu, czując, jak ojciec zerka na mnie.Od owego dnia Ferm�n Romero de Torres co niedzielę chodził do kina.Ojciec wolał zostać w domu i poczytać, ale Ferm�n Romero de Torres nabrałzwyczaju coniedzielnego chodzenia do kina.Kupował górę czekoladek i siadał wsiedemnastym rzędzie, gdzie je pochłaniał, czekając, aż na firmamencie zajaśnieje kolejnamodna gwiazda.Treść filmu była mu obojętna i nie przestawał gadać, dopóki ekranu niewypełniała dama o wydatnych atrybutach.- Zastanawiałem się nad tym, co zasugerował mi pan onegdaj o tym, by poszukaćsobie kobiety - powiedział Ferm�n Romero de Torres.- Być może ma pan rację.Wpensjonacie przybył nowy lokator, były seminarzysta z Sewilli, huncwot nie lada, któryczasami przyprowadza fenomenalne dziewczyny.A nawiasem mówiąc, zauważył pan, jakpolepszyła się nasza iberyjska rasa? Wracając do naszego eksseminarzysty, nie mampojęcia jak on to robi, ja trzech groszy bym za niego nie dał, ale może ogłupia jezdrowaśkami.Zajmuje sąsiedni pokój, więc wszystko słyszę i wnosząc tego, co dochodzi domoich uszu, to braciszek jest artystą.Szata nie zdobi człowieka, ale swoje robi.A pan colubi w kobietach?- Tak naprawdę to niewiele wiem o kobietach.- Wiedzieć to nikt nie wie, ani Freud, ani one same, ale to jest jak elektryczność, nietrzeba wiedzieć, jak działa, żeby cię kopnęło.No, niech się pan nie krępuje.Co pan w nichlubi? Dla mnie, za przeproszeniem, kobieta musi wyglądać jak samica, żeby oko miało sięna czym zatrzymać i ręka, ale pan mi wygląda na takiego, co preferuje raczej chuderlawe, ato punkt widzenia, który jak najbardziej, oczywiście, szanuję.Proszę mnie zle niezrozumieć.- Jeśli mam być szczery, to moje doświadczenie pod tym względem jest niewielkie.Prawdę mówiąc, żadne.Ferm�n Romero de Torres przyjrzał mi się uważnie, nader zaintrygowany tąmanifestacją wstrzemięzliwości.- A ja myślałem, że tamtej nocy, no wie pan, to lanie.- Daj Boże, żeby wszystko bolało tylko jak uderzenie w twarz.Ferm�n jakby czytał w moich myślach i uśmiechnął się ze zrozumieniem.- Ale wie pan, i proszę nie brać tego do siebie, w kobietach najlepsze jest ichodkrywanie.I nic się nie może równać z tym, gdy dochodzi do tego po raz pierwszy.Boczłowiek nie wie, co to życie, dopóki po raz pierwszy nie rozbierze kobiety.Guzik poguziku, jakby obierał pan gorący ziemniak w zimową noc.Ech, szkoda słów.Po chwili na ekranie pojawiła się Verónica Lake i Ferm�n odpłynął w inny wymiar [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki