Cyprian Norw

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I wstają jacyś świeccy pustelnicy,Pojęcia nowe godności i męstwa Czas taki, niby J a n u s jest dwu-licy,Sam zdradzający siebie.czas agonii,Któremu imion dwa, na chrzcie ironiiNadano: P r z e s z l i i P r z y s z l i S t o i c y!.IVO! ileż wtedy M i ł o ś c i potrzeba,%7łeby nie otruć się chlebem dla chleba.Ileż M ą d r o ś c i, by pokus uniknąć,I męstwa ile, by siebie odwyknąć.VCzas ten k o n i e c z n i e jest a n t y-c h r y s t o w y,Bo przez k o n i e c z n o ś ć czas powraca w ducha,Bez-historyczny i w kolorach płowy,Bo me dotyka, nie widzi lecz słucha.Ze sztuk muzyka jedna kwitnąć może,Z literatury nowiniarstwo dzienne,Z życia zmiękczałość w udanej pokorze,Z myśli widzenia-myśli, lecz pół-senne.Czas ten jest onym, w którym zgotowanoUcztę i posłów wyprawiono ranoDo najprzedniejszych w mieście potentatów.Wszakże jednemu z nich znać o tym dano,Gdy pielęgnował swoje okna kwiatów,Drugiemu, gdy się właśnie syn narodził,Trzeciemu kiedy najemnik! godził.222Wraz one posły wyszli za opłotkiI na rozstajnych dróg poprzeczne szlakiI zaprosili pielgrzymie sierotki,Kaleki, dziady chrome nieboraki. Ci więc, łakomie jedzą w głodzie swoimI popijają jak przystało to im.To zaś dopóty trwa aż powieść drugaNa końcu onej uczty nie zaświeci;Powieść, co uczy: że był pewny sługa,Któremu w zarząd Pan zostawił dzieciI czeladz.w podróż sam jadąc daleką. I było dobrze w domu od dnia do dnia,Choć Pan za siódmą gdzieś przestawał rzeką,Aż nieobecność ta błysła jak zbrodnia. I rzekł on sługa w duchu: Pan nie wróci.I przestał n a c z a s wydawać czeladzi,Ale wytoczył wszystko wino z kadziI pił i czeladz bił T u, c z a s s i ę k r ó c i.Pan wraca VI.Dziejów mądre są ekwacje:Na d n i e i c h leży Chrystusowe słowo,Na s z c z y c i e On Sam z niewidzialną głową,Pośrodku czasów krążą konstelacjeI harmoniami swymi w Epok kręgiNiby tańczące wiążą się Potęgi. Co r z e c z y w i s t o ś ć, to świata-skończenie,Co n i e-u ż y c i e,to puste zwątpienie,Co n a d-u ż y c i e, to niedokończenie.VIIDziś, teraz, również k o n i e c ś w i a t a bliski.Nie on ostatni koniec wszech-konieczny,O którym żaden wyrosły z kołyski,I żaden Anioł nie wie, i Syn-wieczny,Jedno Ogromny Sam Jeden Jehowa; Lecz ten, o którym jest osobna mowa,%7łe się z p o s t a c i-c z a s ó w poznać daje,Jak deszcz i burzy woń, lub jasne maje.Bo świat już kończył się po wiele razy,Przemazywając skończone obrazyTej albo onej znów rzeczywistości,Co w c i ą ż t o ż s a m o wyraża, w c i ą ż p r o ś c i � j.223Któż ma to ciało, co przed lat dziesiątek?A przecież każdy wita go znajomyI mówi: Tyś jest bo wieczny początekTrwa w nim, choć w-cale zmienion gmach widomy. Taki to koniec świata w Europie,Zdawałoby się, że jest niedaleki;Każdy już naród stanął na okopie,I kruchym szczudłem podparł się kaleki,I patrzy sobie na żurawie loty,Nadziei cichej pełen i tęsknoty.VIIISynów ma wielu, wielu, n i e w o l n i c a,Ale i S a r z e błysła obietnica I z m a e l kona na puszczy z pragnienia,Alić Pan zródło daje mu chłodzące I z a a k miecz już czuje u ramienia,Alić hamuje Pan ostrze błyszczące.224DO HR.WAADYSAAWA ZAMOYSKIEGODe m�me que ceux qui veulent dessinerun paysage, descendent dans la plaine pourobtenir la structure et 1 aspect des montagneset des lieux �l�v�s, et montent au contraire surles hauteurs, lorsqu ils ont � peindre les plaines:de m�me pour bien conna�tre le naturel despeuples, il est n�cessaire d �tre prince, et pourconna�tre �galement les princes, il faut �tre peuple.N i c o l o-M a c h i a v e l l iIGdybym miał rylec ów Resurrecturis,Niedopełniony dokreśliłbym tu rys,Na tych tablicach W a s z y c h, w Kapitolu. Skreśliłbym, mówię, jezdzca w czystym polu,Pochylonego z konia, w snopie-blasku,Płaszcz mającego z purpury sydońskiejI konsularne na nogach zawiązki,I rzekłbym: O w o, d r o g a d o D a m a s k u!.IITak szlachcie całej, a z nią dziejom-świata,Stało się właśnie teraz, pod te lata. Ciemność obiegła p r z y w o d z c e - p o c h o d u,Apokalipskie spięły się rumaki,A od narodu lecą do naroduSpłoszone stadem l e g e n d y i z n a k i.IIIWszakże ta ciemność właśnie i zmącenieTłem są, na którym palec ChrystusowyZ obłoku wstawa i kreśli widzenie. Rycerz raz jeszcze płaszcz oblecze nowy,Narodów wiele Miłością obejmie,Przed Tron bez-wstydnie poniesie okowy,Bogu i ludziom zasłużon uprzejmie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki