Eo Vallienne, Henri Cxu li

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kiam ili ekscios, ke 86ÇU LI?eLIBROÿi mortis, ili ne ÿin postvivos.Nu, promesu ai mi ankaû, ke ci prizorgos pri mia infano, kiam mi ne ekzistos plu.Post tiuj vortoj Maziero sin levis, ekkaptis la manon de l’agonianto, kaj diris per voço majeste grava:—Leopoldo, mi îuras, ke mi donos min tutan al cia filo, ke mi por li anstataûos la gepatrojn, kiujn li perdis: kaj por dediçi al li mian tutan ekzistadon, mi îuras, ke neniam mi edzi¸os, ke neniam mi naskos infanon!—Estas tro, estas tro! ekkriis Herbeno.Mi ne akceptas tian oferon; mi ¸in absolute malakceptas.Çar mi ne scias, çu eç en alia mondo mi povos trovi en mi sufiçe da dankemo, por min altigi ¸is la alteco de tia sindono.—Dankemon! blekis Maziero per freneza tono, sed mi tute ¸in rifuzas.¯i estus por mi netolerebla ÿar¸o.Mi faras mian devon tute simple kaj tute mallar¸e; mi pagas ÿuldon.Mirigite pro tiu frazo jam elparolita de la studento en la tago de la transfuzio, Leopoldo sin turnis al sia amiko.Li lin vidis tiel pala, tiel nerekonebla, ke li ekkriis:—Sed kio do estas en ci?Subite, dank’al tiu antaûvideco speciala al mortantoj, la vero al li aperis fulmofajre.Li divenis la kruelegan ven¸on, sin levis per eksalto, kun pugnoj streçitaj al Maziero, kvazaû li volus lin malbeni, kaj refalis malviva, konservante en sia rigardo, kiu fikse direkti¸is al la senfineco, kulpigon eternan pro la senvualigita mistero.87ÇU LI?eLIBROÇAPITRO TRIAPost kiam Maziero estis kondukinta Leopoldon al lia lasta lo¸ejo, li revenis mal¸oje al sia hejmo.Kiel li diris al Herbeno, lia vivo estis finita.Nun neniu ¸ojo povos batigi lian koron; nun li ne devos plu ridi.Se li estus libera, eble li serçus en eterna ripozo rimedon por forgesi la estintaîojn: sed apud la mortlito de sia amiko li îuris, ke li dediços sian tutan vivadon al la filo de Klotildo.Li donis sian parolon, kaj li ne intencis ¸in repreni.Tial ke lia vivo ne apartenas plu al li, li ne havas rajton ¸in nuligi.Lia unua zorgo estis viziti la gesinjorojn Burdano, por senprokraste kaj malkonfuze starigi la situacion.Kompreneble li trovis ambaû gemaljunulojn enabismi¸antajn en larmoj.Sed kiam li volis diskuti kun ili pri la plej bone taûganta konduto, la gepatroj de Klotildo lin rigardadis per frenezaj okuloj, kvazaû ili ne komprenas.—Leopoldo estis prava, pensis Maziero: ili povos liveri nenian helpon, çar ili ÿajnas idiotaj pro malespero.Kaj li eliris, kiam la geavoj de la novnaskito estis per-mesintaj, ke li faru çion, kion li opinios utila.88ÇU LI?eLIBRO—Se tiuj kompatindaj gemaljunuloj vivos ankoraû unu monaton, li murmuris, mi mirus pro tio.Kiam ili estos malvivaj, kio fari¸us la infano? Sed feliçe mi çeestas.Lia unua zorgo estis igi senriska la ekzistadon de lia filo filiga: kaj estis tre ¸ustigita tiu vorto.Efektive Aleksandro serioze akceptis sian taskon, kaj intencis prizorgi pri la infano de Leopoldo kun inteligenteco kaj amemo de patro.Dum Klotildo kaj Leopoldo agoniis, la malfeliça bubo, lasita al pagita kaj ne observita vartistino multe suferis.Sed post atenta ekzameno, Maziero konvinki¸is, ke nenio estas bedaûrebla.Per bona higieno la farto de l’esta-îeto rapide resani¸os.Li elektis mem la nutristinon, lu-prenis apartamenton pli vastan ol la fraûlejon ¸is nun lo¸itan de li, kaj zorgis pri la plej etaj detaloj de propreco kaj de laktonutro.Çar la kuracarto por infanoj konsistas precipe el metodaj kaj atentegoplenaj zorgadoj, pli ol el kuraciloj.Post kelkaj tagoj la infano fartis tute kontentige.Kura-¸igita pri tiu punkto, Aleksandro sin okupis lin baptigi.Certe la religiaj kredoj de l’juna kuracisto estis tiele malvastaj, ke oni tre malfacile povis ilin distingi.—Sed, li pensis, en la venonta tempo, por mondumaj rilatoj, por edzi¸o, la plena manko de religio povas esti serioza malhelpo en multe da projektoj.Mi ne volas, ke, 89ÇU LI?eLIBROkiam la filo de Leopoldo alvenos al sia plena¸o, li povu min riproçi, ke mi ne faris de li viron similan al la aliaj, lin tenante sisteme ekster la jam starigitaj kutimoj.Alia kaÿita penso favore pledis ankoraû por tiu kutimo.Socie kaj le¸e Aleksandro estis por la malgranda Herbeno nur fremdulo.La titolo de baptopatro, kiun al li donos tiu ceremonio, rajtigos por la mondumuloj privatan filigon, kiu, li tion sentis, multe mirigos çiujn homojn.Al demandoj, kiujn liaj amikoj neeviteble faros al li, li povos respondi:—Vi tamen scias, ke Fernando estas mia baptofilo.La miro de li antaûvidita efektivi¸is.Kiam oni vidis, ke la juna kuracisto dediças sian tutan vivadon al tiu etulo, kiu ne estas eç lia parenco, la mal-indulgaj langoj trovis en tiu ago de sindono regalon de kalumnioj, kiun kompreneble ili ne lasis vapori¸i.Simplanime Maziero liveris al tiu babilado sençesan nutraîon; çar li plezure ripetis:—Mi sentis al lia patrino tian adoradon.Tiam oni sin demandis ¸is kia grado estis alirinta tiu adorado.Certe oni sciis, ke la edzi¸o de Aleksandro kun Klotildo, estante preskaû plenumi¸onta, subite rompi¸is pro amkaprico de la junulino por Leopoldo [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Linki